Verhaal in 40 afleveringen 3: Wenliang

Gisteren een spetterend feest gegeven met 2 mensen. Aangezien Ad houdt van grote groepen mensen was dat een succes. Met appeltaart toe en lekker flesje wijn erbij. Gisteren naar onze buren gelopen door het bos. De laatste Nederlandse kaas overhandigd met zeker 1,5 meter ertussen. Zij zijn ondertussen ook bang. Geen kussen maar alleen kushandjes op afstand en bisous, bisous. Niemand gezien verder. Vraag is of we zo door het bos mogen lopen zonder attestation maar ik denk niet dat er scherpe controle is. Het krentenbrood met boekweitmeel is een soort steen geworden. Ik zal aan mijn zus Marjet (een broodexpert) vragen hoe je dat deeg aan het rijzen krijgt. Wel eetbaar maar niet erg smakelijk. Ik heb de helft ingevroren als noodrantsoen want als er verder niks meer zou zijn dan is het wel voedzaam.
Het blijft hier mooi weer en gisteravond kwamen de hertjes op bezoek toen we aan het BBQ-en waren. De knoppen van de blauwe regen worden langzaam maar zeker blauw.

Wenliang deed de testen met het traanvocht van mevrouw Chèn twee keer over omdat hij het eindresultaat niet vertrouwde. Maar alle drie de keren zag hij een alarmerend patroon door zijn microscoop. Dit kon toch geen variant op het vroeger uitgebbroken Coronavirus zijn? Hij overlegde met zijn assistent Wang en besloot zijn resultaten aan de autoriteiten te melden. Ze hadden immers een protocol ondertekend dat bij iedere afwijking of mogelijk gevaar, het Ministerie van Staatsveiligheid  ingelicht diende te worden. Het kostte hem een paar uur om iemand aan de lijn te krijgen die naar hem wilde luisteren. Hij kreeg te horen dat hij het  verhaal op moest schrijven en samen met beeldmateriaal moest mailen. Dan zouden ze er naar kijken als ze tijd hadden. Hij werd boos en zei dat dit iets ernstigs was dat meteen aandacht nodig had. Niet over een weeek of twee. Als het was wat hij vermoedde, stond er een ramp te gebeuren.

Hij werd doorverbonden naar de chef die hem uitnodigde om langs te komen, met monsters. Hij aarzelde of hij de testresultaten moest verplaatsen uit het laboratorium en besloot, ondanks het feit dat zo'n vraag van een hooggeplaatst iemand niet genegeerd kon worden, alleen zijn computer mee te nemen om alles te laten zien. De volgende ochtend vertrok hij vroeg naar de Wuhanse afdeling van het het ministerie, dan zou hij op tijd voor zijn spreekuur weer terug zijn.
Hij werd naar een aparte kamer gebracht en de chef plus enkele hoge functionarissen kwamen binnen. Gelukkig, ze zagen het gevaar in. Terwijl hij zijn verhaal deed zag hij de ongeïnteresseerde gezichten van de toehoorders. Het zou moeilijk zijn om hen te overtuigen. Ze keken nauwelijks naar zijn tekeningen en computerscherm maar veel meer naar de deur. Zijn verbazing was groot toen hij, nadat hij zijn verhaal had gedaan, twee politieagenten binnen zag komen. Met norse gezichten liepen ze op hem af, deden hem handboeien om en namen hem mee. Toen hij zijn computer wilde pakken gaf een van de mannen aan dat die niet mee mocht, die hielden ze daar. Dit moest een vergissing zijn, hij was oogspecialist en had waarschijnllijk iets heel belangrijks voor de volksgezondheid te vertellen. Hij kreeg te horen dat hij onzin verkocht en dat hij mensen onnodig angstig maakte met zijn doemverhalen. Er was niets aan de hand. Zonder enige vorm van rechtspraak werd hij in de gevangenis van Wahun geplaatst op een afgezonderde afdeling, contact met derden werd hem verboden.

Zijn assistent Wang bracht zijn vrouw op de hoogte toen hij aan het eind van de middag nog niet terug was. Hij had een aantal patienten laten wachten en dat was niets voor hem.

Morgen aflevering 4 over assistent Wang en het verblijf van Wenliang in de gevangenis.

Verhaal in 40 afleveringen 2: Hui

Vandaag weer een echte lentedag. En een bijzondere dag want Ad is jarig. Taartje gebakken en lekker eten uit de vriezer gehaald voor vanavond. Met de buurvrouw gebeld en verteld waarom we echt niet langs kunnen komen. Ze was erg verdrietig door al die doden die ze steeds op de TV zag. Ze heeft last van depressies en met al dit sombere nieuws wordt het er niet beter op. Haar man was 'en colère' omdat zijn tractor kapot was en de garage gesloten. Het alledaagse leven wordt steeds minder alledaags. Ik ben een krentenbrood aan het bakken, alleen bleek dat ik boekweitmeel heb gebruikt. Ben benieuwd of het iets wordt.

Hui was drie dagen thuis gebleven. De eerste dag omdat ze zich echt heel beroerd voelde, de andere dagen om voor haar vader en moeder te zorgen. Vooral over haar moeder maakte ze zich zorgen. Haar ogen waren rood en ontstoken en ze bleef maar hoge koorts houden. Na lang aandringen gaf ze toestemming voor het bezoek van een oogdokter. Dokter Wenliang onderzocht haar uitgebreid en nam verschillende monsters van haar traanvocht. Hij vond dat het er alarmerend uit zag en raadde de familie aan om de vrouw op te laten nemen. Samen met haar vader overlegde Hui de mogelijkheden. Hadden ze genoeg geld voor een opname en wat zou er gebeuren als vader ook naar het ziekenhuis moest? De situatie werd echter zo nijpend dat ze geen keuze hadden. Chén werd met een taxi naar het ziekenhuis vervoerd. Na een nacht op zaal werd ze overgebracht naar de intensive care. Haar longontsteking reageerde totaal niet op de nieuwe peniciline en ze werd aan de beademing gelegd om haar voldoende zuurstof toe te dienen. Maar ook dat werkte niet afdoende en na 4 dagen stierf ze in de armen van haar dochter. Haar man was in de tussentijd ook opgenomen op de intensive care en kon geen afscheid meer van haar nemen.

Hui regelde de begrafenis. De hele familie van Chén was aanwezig en ze huilden in elkaars armen. Na de rouwplechtigheid was het in hun familie de gewoonte om iedereen voor eten en drinken uit te nodigen. In het kleine appartementje zaten meer dan 60 mensen opgepropt die aten van de schaarse borden en het bestek en de glazen deelden.
Na de begrafenis ging Hui weer snel aan het werk om alle rekeningen te kunnen betalen. Ze was gastvrouw in een groot hotel in Wuhan en haar chef had al laten doorschemeren dat ze per direct weer op haar werk moest verschijnnen, anders werd ze ontslagen. Na het overlijden van haar man, nu twee jaar geleden was ze erg blij geweest met deze baan. Ze leefden in een stad 100 kilometer van Wuhan toen een ongeluk een einde maakte aan het leven van haar echtgenoot. Ze hadden geen kinderen en voor haar was het vanzelfsprekend geweest dat ze terugkeerde naar Wuhan, ook om voor haar vader en moeder te zorgen.
Haar vader die zich nog steeds niet honderd procent voelde, ging weer werken in de Italiaanse schoenfabriek. Hij maakte lange dagen en kwam gebroken thuis. Na een lichte maaltijd ging hij slapen, van moeheid nam hij soms niet eens de moeite om zich uit te kleden. Hij bleef maar hoesten. 

Morgen aflevering 3 over de ontdekking van dokter Wenliang

Verhaal in 40 afleveringen: 1 Chén

Met ons is alles goed, geen griep, geen longontsteking. Wat snotterig dus veel zon pakken ivm vitamine D. De eenzaamheid heeft nog niet toegeslagen en we zijn elkaar nog niet beu.

Aflevering 1
Mevrouw Chén hoestte. Ze had op de markt in Wuhan in de wind gestaan en daar een kou gepakt. Dom, want haar longen waren zwak en bij het minste of geringste had ze een longontsteking te pakken. De civetkat die de reden was van haar bezoek aan de dierenmarkt, lag op de keukentafel om klaargemaakt te worden. Het was de laatste die ze hadden. Hij zag er niet erg vers uit maar als ze hem maar lang genoeg zou koken verdwenen alle bacteriën. Ze sneed de poten er af, het bloed drupte er uit. Ze had de laatste dagen last van droge ogen, ze wreef er zachtjes in en knipperde een paar keer zodat er weer wat traanvocht stroomde. Daarna waste ze de rest van het beest voordat het in de grote pan ging, samen met olie en allerlei groentes. De pot stond de hele dag op het vuur zodat het vlees goed gaar zou worden.
Tijdens het avondeten at ze er met minder smaak van, samen met haar man en hun dochter Hui die weer bij hen woonde nadat haar man was gestorven. Na de afwas dronken ze een kop thee en gingen ze zoals altijd vroeg slapen.
Die nacht hoestte ze veel. Een droge hoest die pijn deed. De volgende morgen had ze moeite met opstaan. Ze voelde dat ze koorts had maar zette zich er toe om alle dagelijkse bezigheden normaal uit te voeren. Die middag werd de koorts hoger en ze voelde zich duizelig. Toen haar man en dochter thuiskwamen brachten ze haar onder dwang naar bed. Ze had griep en moest in bed blijven, een dokter werd er niet bijgehaald. 

De volgende dagen werd het alleen maar erger. Naast hoesten en hoge koorts kreeg ze hoofdpijn. Haar longen brandden en haar hele lijf deed pijn. Ondanks haar protesten werd er een dokter geroepen die vaststelde dat ze een zware dubbele longontsteking had. Met een penicilinekuur zou het binnen een paar dagen over zijn. Maar het ging niet over en de week er op waren zowel haar man als hun dochter ziek geworden met dezelfde verschijnselen. Hun eigen dokter kwam niet op huisbezoek, die was ziek. De plaatsvervanger dacht dat ze misschien resistent was voor de peniciline en schreef een alternatief merk voor.
Mevrouw Chèn was ondertussen zo ziek dat ze naar het ziekenhuis werd vervoerd en op de intensive care werd verpleegd. Het mocht niet baten, na 4 dagen overleed ze.  Ook meneer Chèn belandde op de intensive care maar na een paar dagen was hij voldoende hersteld om naar huis te gaan. Hun dochter had een dag last gehad van de griep en was al weer aan het werk. 

Morgen aflevering 2 over het werk van dochter Hui

Eten wat de pot schaft

Eigenlijk is het op dit moment meer 'eten wat de winkel schaft'. Toen we op weg naar de supermarché al die kinderen buiten zagen spelen realiseerde ik me dat nu de ouders voor de kinderen moeten koken. Die krijgen in Frankrijk op school eten, normaal gesproken. Dat zal voor veel ouders (moeders voornamelijk denk ik) wennen zijn.
Gisteren een heerlijke maaltijd op tafel gezet. Ik vermoed dat veel mensen hetzelfde hebben in deze tijd van isolement: lekker eten en de tijd hebben om er aandacht aan te besteden. Het enige is dat je niet even naar de winkel kunt rennen als je een ingredient bent vergeten.
Gisteravond dinde (kalkoen) met witte bonen, witte wijn, ui en knoflook. Het smaakte heerlijk en de hoeveelheid is voldoende voor 2 dagen, dus vanavond weer. Verder ben ik voor de komende twee weken van plan om een heleboel courgettekoekjes te maken, maaltijd groentesoepen, selderijknol in de oven, guiches en een grote pan Boeuf Bourguignon. Lekker allemaal en het water loopt me al in de mond. Daarbij een lekker flesje Marcillac en voor het vuur genieten van onze maaltijd. Vroeg naar bed en bijtijds op.

Vanmiddag met een warm zonnetje een wandeling gemaakt hier in het bos. Steeds groener wordende bomen, bloeiende tijm, bosviooltjes, speenkruid en over alles heen het zingen van de vogels. De pruimenboom staat dik in bloei, de appels en peren beginnen. De knoppen van de blauwe regen zijn dik en al een beetje blauw.  Gelukkig wordt er voor de komende nachten geen vorst voorspeld want dat zou rampzalig zijn, ook voor de druiven die al veel te ver zijn en dus heel kwetsbaar. En zonder druiven geen wijn, dus dat zou jammer zijn.

Via internet zijn we uitgebreid op de hoogte van alles wat er zich op Coronagebied afspeelt in Nederland maar ook in alle andere landen. Niet dat we daar blijer of minder angstig door worden maar zo hebben we toch het gevoel dat we bij blijven.
In de Cantal, aan de overkant vande rivier, zijn er nog 0 besmettingen maar in Aveyron toch steeds meer. Dus we blijven ons in het bos verstoppen.

Fijn weekend en lekker smullen.

Ispahaan

Vandaag is de dag even lang als de nacht. Tijdens deze equinox staat de zon loodrecht boven de evenaar, het breekpunt tussen de seizoenen. Hoe zal er straks naar deze Corona-periode gekeken worden? Zal er straks ook sprake van een breekpunt zijn? Mijn moeder vertelde vroeger over de gevolgen van de Spaanse griep, hoe zal dit virus te boek komen te staan?

In de Volkskrant vanmorgen haalde GUMBAH een citaat van Geert Mak aan: "Grote bewegingen in de geschiedenis worden meestal slechts vanaf de rand meebeleefd, in de marge van het dagelijks bestaan,en wie kan, gaat er met zijn rug naar toe zitten. De kranten melden keurig wat later in de geschiedenisboekjes komt te staan, de feiten lijken onontkoombaar, maar toch probeert iedereen er uit alle macht aan te ontsnappen, zoals de tuinman aan de Dood."

In het begin is het gevaar gebagettelliseerd en nu hebben we de illusie dat het op een gegeven moment wel weer voorbij is en we over kunnen gaan op de orde van de dag. Wie zal het zeggen hoe wij en onze (klein)kinderen later tegen deze periode aan kijken en wat voor veranderingen dit alles teweeg zal brengen. Wat zal er in de geschiedenisboekjes terecht komen?

Ik moest aan het gedicht van P.N. van Eyck denken dat vroeger al grote indruk op mij maakte. We ontlopen ons lot niet. Of we nu wel of niet in Frankrijk of het buitenland zitten, ons afzonderen, afstand houden, wel of geen handschoenen aan doen of berkewater drinken.

Hier het hele gedicht van 'De tuinman en de dood'.

Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,  toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" 


Van middag (lang reeds was hij heengespoed), heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,  waarvoor uw tuinman vlood. 
Ik was verrast, toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

Dit is geen fatalistisch of somber verhaal maar meer een realistische kijk op een geschiedenis die voor bijna iedereen een positieve afloop zal hebben. Natuurlijk ga ik er vanuit dat het virus, als ik of wij het al krijgen, voor ons goed zal eindigen. Maar het drukt ons wel op de feiten, ondanks de volle kast, paracetamol en een goede gezondheid op dit moment.

Moge Ispahaan voor iedereen ver weg zijn.

Missie geslaagd

Gewapend met een 'attestation de déplacement dérogatoire' vanmorgen vroeg op weg naar de supermarché. Gisteren gebeld en onze eigen winkel was gesloten. Gelukkig een goed alternatief op 22 kilometer afstand van ons huis. Op de vraag of er ook nog iets te kopen was moet de telefoniste lachen. 'De winkel is vol', zegt ze, 'en de bevoorrading verloopt prima'.
Een stralende dag en bijna geen auto op de weg. Geen politie gezien dus we weten niet of onze handgeschreven verklaring afdoende is. In de dorpjes zie je kinderen spelen en verveelde huisvaders over een hek hangen. Wat zal het bijzonder zijn voor al die kinderen die door de week hun ouders nauwelijks zien.

Het boodschappenlijstje lijkt compleet, aangevuld met meel zoals Peter suggereerde. Zijn we niet te inhalig of ook aan het hamsteren met deze boodschappen voor zeker twee weken?
Op de parkeerplaats staan een stuk of acht auto's, in de winkel is het leeg. In de auto trek ik uit voorzorg handschoenen aan. Vandaag zal ik uit veiligheid alleen de boodschappen doet, meestal doen we dat samen. Bij de deur hangt een papier met daarop wat aanwijzingen: niet te dicht bij elkaar komen en geen vragen stellen aan het winkelpersoneel. De schappen zijn redelijk vol maar het brood is bijna op. Ietwat schuldig leg ik zes stokbroden in het karretje, er zijn er nu nog maar vier over. Rij voor rij werk ik mijn hele lijstje af. Alleen bij de youchurt en het meel lukt het niet om genoeg spullen in te laden. Er zijn nog een paar yochurtjes en bij het meel ligt alleen nog kastanjemeel. Ik weet niet wat ik daar mee moet doen. Gelukkig zijn er nog pakken met meel voor pizzadeeg, daar moet je ook lekker brood van kunnen bakken. En er zijn nog een paar pakken afbakbroodjes. De visafdeling is gesloten maar de slager heeft voldoende vers vlees.

Als ik bij de kassa aankom kijk ik met een rood hoofd naar mijn volle kar. Ook al zijn het boodschappen die ik normaal ook doe, het lijkt zo veel als je voor twee weken inslaat. Maar de cassiere laat niets merken. Tussen haar en de klant is er een plexiglazen scherm gezet. Ook zij heeft handschoenen aan. Ik bedank haar voor het feit dat ze werkt. Ze lacht en wenst me een goede dag.

Bij de benzinepomp onze tank volgegooid uit voorzorg. De prijs per liter is gedaald naar 1,30 euro, meer dan 27 cent verschil met twee weken geleden. Jammer dat we nu geen uitgebreide tourtjes mogen maken.

Terug thuis eerst uitgebreid onze handen gewassen. Daarna alles op zijn plek gezet, de kast, de diepvries en de koelkast zitten vol en we kunnen het zeker twee weken uitzingen. En vanavond wordt het smullen.

Dilemma

De eerste Whats App vanmorgen: Jullie moeten de ANWB bellen, ze halen mensen uit Frankrijk terug naar huis. Bezorgde vrienden, heel lief, maar het zette ons wel aan het piekeren. Wat moeten we doen? Hier zitten we midden in de natuur, zonder mensen om ons heen. In Nederland hebben we een zoon die bij ons zijn eigen huis aan het bouwen is, in Amsterdam woont en ongetwijfeld in contact komt met anderen. Onze dochter kan hulp gebruiken bij hun pas aangeschafte huis maar het heeft geen zin om daar naar toe te gaan, te gevaarlijk. Mogen we eigenlijk wel terug als we dat zouden willen? Op de website van Nederlanders.fr staat dat niemand zich de komende twee weken mag verplaatsen, alleen voor boodschappen, maar er wordt ook gezegd dat je gewoon maar moet gaan als dat voor jou nodig is. Kortom een dilemma. We neigen erg naar blijven want terug gaan geeft veel meer risico’s en we wonen in een van de drukstbevolkte gebieden van Europa. Is dat niet vragen om problemen? We genieten hier ondanks alle spanning van de ontluikende natuur, de heerlijke geuren en de absolute stilte. Mijn vogelapp heeft nog nooit zoveel verschillende vogelgeluiden geregistreerd.

Morgen zal een cruciale dag worden. Als we geen boodschappen kunnen krijgen houdt het binnenkort op. Een paar dagen bonen, ham in blik, couscous en spaghetti is wel te doen maar met name brood zal nodig zijn. Jammer genoeg heb ik mijn voorraad meel mee naar Nederland genomen afgelopen herfst omdat die anders zou bederven. We zijn er niet uit. Morgen maar afwachten maar er zijn veel supermarché ’s dicht. We hebben een lijstje gemaakt waarop de meest urgente boodschappen staan. Helaas wordt dat lijstje steeds langer. Wat is urgent? Als je zonder eieren zit of zonder olijfolie? Als de koffie of de kaas bijna op is? Of zijn dat allemaal overkomelijke zaken. Je merkt dat je een ander denkpatroon krijgt. Als we maar niet ziek worden hier in the middle of nowhere. Dus moeten we er alles aan doen om het virus verre van ons te houden, zoals iedereen dat probeert. En ik denk dat de kans dat dat hier lukt toch groter is dan in Nederland. Dus voorlopig besluiten we om hier te blijven.

PS deze foto is van afgelopen zomer.