Verder is het hier iedere dag min of meer hetzelfde. We zien niemand, kijken naar de roofvogels (raven, buizerds, zwarte wouw) en luisteren naar de burlende herten. Menigeen is stik jaloers op ons maar na meer dan twee maanden lijkt het me heel gezellig om met de kinderen aan tafel te praten, glaasje te drinken en te eten. Sociaal zijn met meer dan onszelf.
Het werk houdt mij en Ad wel bezig zodat er geen verveling komt, dat lijkt me heel erg als je niet weet wat je moet gaan doen. Ads project is het dak, mijn project het boek Portals II van Didi.
Verder slapen we lang. Om 11 - 12 uur naar bed en om 9 uur opstaan, dat zijn lange nachten. Maar door de stilte lukt dat slapen wonderdwel. Zelfs als we door uilen midden in de nacht gewekt worden, draaien we ons om en slapen weer in. Een heel verschil met Nederland waar ik urenlang wakker kon liggen als er een scooter met een knallende uitlaat langs was gereden. Of zou dat de ergernis zijn die je niet bij een uil voelt.
Vanmorgen tijdens het koffiedrinken buiten zagen we voor het eerst in weken een vliegtuig. Bijna met verwondering volgden we de witte vogel tot hij uit het zicht verdween. Hij vloog te hoog om geluid te maken. Ik denk dat dit de eerste keer is geweest dat we met zoveel belangstelling naar een vliegtuig hebben gekeken. Alles is anders geworden.
Deze uiltjes heeft zus Tineke vorig jaar gemaakt voor de Vision Quest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten