Toen we 23 februari richting Frankrijk vertrokken voor een
aantal weken, was er in Nederland nog geen sprake van een aankomende pandemie die
het dagelijkse leven overhoop zou gooien. In China was het een serieuze
dreiging maar in Europa waren er nog nauwelijks besmettingen gevonden.
Voor aankomst in ons huis midden in de bossen, een kilometer
van de dichtstbijzijnde buren, deden we zoals gewoonlijk boodschappen voor een
week om daarna in alle rust en stilte te genieten van onze eenzaamheid. Wel met
internetverbinding via de satelliet (met dank aan Ricardo) zodat het met de dag duidelijker werd dat
het virus niet exclusief in China zou blijven. De eerste zieke in Nederland, de
uitbraak in Italië en aan het eind van de tweede week werden de eerste twee
gevallen in Aveyron gemeld. Niet dat we er veel van merkten. In de dorpskroeg werd gewoon gezoend en geklaverjast, de garagist schudde handen en tijdens
de tweede keer boodschappen doen was er niets te merken van hamsteren of extra
inslaan. Toen we bij onze hoogbejaarde buren op bezoek gingen realiseerden we
ons wel dat we extra alert moesten zijn op mogelijke besmetting om hen niet te
belasten. Maar we waren niet verkouden of grieperig dus wij hadden het virus niet.
Via allerlei sites werd ondertussen wel duidelijk hoe anders dit virus
was dan een gewone griep zoals er eerst over gedacht werd. Voor ons veranderde
er niet zo veel, we leefden afgezonderd in de natuur uit eigen vrije wil en
genoten daarvan. Een eigen bron, verse brandnetelsoep, berkensap en zuivere lucht:
leven als God in Frankrijk. Tijdens de dagelijkse wandeling door het bos merkte
ik hoe rustig de wereld werd. Geen vliegtuigen, geen auto’s en alleen het
geluid van vogels en burlende herten. Je hoorde de bladeren bijna groeien en
voelde dat de aarde tot rust kwam. Wat een tegenstelling tot de alarmerende berichten en nepnieuws, toespraken, protocollen, vechtende mensen om een pak WC papier en lange rijen in Nederland voor
de coffeeshops.
Vanaf vandaag geldt ook voor Frankrijk een totale blokkering van het dagelijkse leven. Iedereen
moet thuis blijven, de scholen zijn dicht en alleen voor noodzakelijke boodschappen en medicijnen mag je met een papieren verklaring naar buiten. Zouden we naar Nederland mogen vertrekken
als er iets met onze kinderen aan de hand was, als zij ziek werden?
De kasten inspecterend zien we dat er nog redelijk wat eten
in blik op de planken staan maar niet genoeg voor weken of wellicht maanden. We
besluiten om komende donderdag 19 maart met een handgeschreven brief (er is geen
printer) de weg op te gaan, een eventuele boete van 35 euro riskerend.
Voor alle lezers: wees voorzichtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten