Vanmorgen een mail naar de apotheek gestuurd of ze een medicijn tegen hoge bloeddruk naar Frankrijk op willen sturen of dat ik dat hier bij een apotheek kan gaan halen. Ik ben benieuwd naar hun antwoord. Het zou toch heel vervelend zijn als ik zonder kwam te zitten. Ook met de accountant telefonisch contact gehad want het jaarlijkse gesprek dat meestal in april plaatsvindt moet nu uitgesteld worden. De tandartsassistente belde dat de afspraak met de mondhygieniste niet doorging. We hadden al ingesproken dat Ad er niet zou zijn maar dat was kennelijk niet doorgekomen. Allerlei kleine praktische dingen die geregeld moeten worden. Belangrijke post in Nederland wordt door Quirinus of Nicola gefotografeerd zodat we vanuit hier kunnen betalen of antwoorden.
De laatste repetities waren volop bezig. Overmorgen de generale repetitie en de dag erna zou het feest echt beginnen. Het licht- en geluidsplan was klaar, de publiciteit geregeld en voor de première waren alle kaarten verkocht of weggegeven. Een paar kranten hadden een voorbespreking gepubliceerd en de verwachtingen warenhoog gespannen. De hoofdrolspeelster was haar make-up aan het bespreken toen het nieuws als een bom insloeg: het theater werd per direct gesloten en alle voorstellingen gingen voorlopig niet door. De crew dacht eerst dat het een grap was. Natuurlijk deden er allerlei berichten over het Coronavirusis de ronde maar iedereen had het idee dat het vooral China en Italië waren waar het gevaarlijk was. In Nederland zou het allemaal wel meevallen. Die paar mensen in Brabant die carnaval hadden gevierd en verder bijna niets. Maar de extra uitzending van de NOS maakte duidelijk dat het geen grap was. Het theater werd gesloten en hun première ging niet door. Hoe moest dat nou? Moesten ze iedereen gaan bellen? Moest het theater geld terug gaan geven voor alle verkochte kaartjes? Ook de avonden na de première zaten goed vol. Zouden ze zelf wel betaald worden als ze niet speelden. Het was al geen vetpot en dit toneelstuk zou weer eens wat geld in het laatje brengen zodat ze een appeltje voor de dorst over hielden. Hoe lang ging alles dicht? Zouden ze na een maand wel kunnen spelen?
Die avond hadden ze via een mailgroep contact met collega's. Iedereen zat in hetzelfde schuitje. In heel Nederland gingen de theaters op slot, geen voorstellingen en geen publiek. Een ramp voor cultureel Nederland want behalve theaters zouden ook de concertpodia en de musea gesloten worden. Ze konden niet eens samen naar het café om hun verdriet te verdrinken.
De week daarna werd duidelijk dat dit voor een aantal kleinere theaters de doodsteek zou betekenen. Het failissement kon aangevraagd worden nu de lonen van het personeel en de huur niet meer betaald konden worden. En het was net dit deel van het jaar dat de meeste premières gespeeld zouden worden en ongeveer 40% van de toeschouwers naar het theater kwam. Sommige cabaretiers konden hun grappen nog online verkopen maar daar hadden de podia niets aan. Het noodplan dat door de regering werd aangekondigd was een druppel op de gloeiende plaat. Dat bedrag was nauwelijks voldoende om de ergste nood te lenigen.
De toneelspelers vroegen bijzondere bijstand aan maar dat geld was voldoende om te eten en te drinken, niet voor het betalen van de huur en alle andere vaste lasten. Ze hadden met alles rekening gehouden: slechte recensies en tegenvallende bezoekersaantallen maar dit was totaal onverwacht. Ook de impressariaten zaten met hun handen in het haar. De contracten die ze met de spelers hadden afgesloten dekten bijna alle mogelijke rampen maar geen gesloten theaters en lege zalen. En al snel bleek dat die voorlopig ook leeg zouden blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten