Ad is druk bezig met de balk (op de foto is te zien hoe slecht de kop was). Vandaag gaat de nieuwe balk op zijn plek. Hoezo zondag? Ik ben nog een keer het boek Portals II aan het doornemen op de laatste fouten.
Gisteravond hebben we in de schemering een wandeling gemaakt in het bos. Het was er magisch, doodstil, heerlijk geurend en al onvoorstelbaar groen vergeleken bij een week geleden. De gele brem lichtte bijna op in de avonddonkerte en rook mierzoet. Als marmotten geslapen tot vanmorgen vroeg toen er weer een frelon kwam kijken waar hij naar buiten moest. Raampje open en weg was hij. Toen nog maar even diep onder de dekens en nog een uurtje geslapen.
De ouders wisselden elkaar overdag af om met de kinderen bezig te zijn. Ze moesten allebei thuis werken en hadden al gauw gemerkt dat dat niet ging met hun drie dochters erbij. Twee op de basisschool en de oudste op het VWO. De eerste dagen ging het allemaal nog wel en was alles nieuw en spannend. Maar nu moesten ze echt hun best doen om er voor te zorgen dat het huiswerk gemaakt werd. Ze hadden samen met de kinderen een schema opgesteld. Om 9 uur ontbijt (dan konden ze voor die tijd allebei nog even werken). Om 10 uur twee uur huiswerk waar de moeder bij ging zitten om te zorgen dat ze geen ruzie maakten en iets deden. Er was maar een computer dus er moest gepland worden wie de opdrachten als eerste moest downloaden. Voor de online lessen mochten ze met hun tablet werken. De oudste moest overhoord worden, er moesten werkstukken nagekeken worden en sommen uitgelegd. Het was echt werk. Tussen 12 en 2 uur was er niets. Er werd geluncht, de kinderen mochten spelletjes doen op hun tablet. Maar er werd ook veel 'verveeld'. Televisie was verboden, die mocht 's avonds pas aan. Om 2 uur nam vader de honneurs waar en ging moeder boodschappen doen met de jongste die nog niet zoveel huiswerk had. Daarna had zij twee uur om te werken, los van de avonden.
De kinderen mochten, als ze goed gewerkt hadden, een keer per week bepalen wat er gegeten werd. Dus dat was iedere week een keer pannenkoeken, hamburgers en sushi. De andere dagen werd er 'gewoon' gegeten zoals stampot met worst of rijst met een groentenprutje. Bij hen was het traditie dat vader kookte dus dat deed hij nu ook. Zij zorgde ervoor dat alles omte koken in huis was en de kinderen moesten de afwasmachine in- en uitruimen maar dat was altijd al ruzie geweest, ook voor Corona.
Rond vier uur was het tijd voor de hobbies. De middelste zat op een theaterschool en kreeg daar online lessen voor. De oudste speelde dwarsfluit en oefende iedere dag en een keer per week met haar docent, de jongste zat op ballet. Die deed zo lang met de middelste mee.
Na een maand thuis zitten was het een heel gedoe om de kinderen gemotiveerd te houden. Hoe lang ging het nog duren? Waarom konden ze niet gewoon naar school want kinderen kregen bijna geen Corona? Ze zeurden aan hun hoofd en en weigerden soms om nog iets te doen. Het feit dat hun eigen gekozen eten dan niet geserveerd werd was nu nog genoeg motivatie maar hoe lang zou dat nog zo zijn? Het was moeilijk uit te leggen dat ze wel anderen konden besmetten, zonder er zelf ziek van te worden. Ook maakten de ouders zich er zorgen over of de kinderen wel genoeg leerden en geen achterstand opliepen. Voor de basisschool zou dat nog wel meevallen, dat konden ze zelf bijspijkeren maar ze wisten dat de lessen op de middelbare school heel lang in het geheugen bleven zitten. En nu via de computer alles uitgelegd krijgen was toch anders. Ook merkten ze dat de kinderen hun vriendjes en vriendinnetjes steeds meer begonnen te missen. Ze konden wel skypen en beeldbellen maar dat was geen spelen, giegelen en stoeien. De middelste was binnenkort jarig maar ze hadden al met haar afgesproken dat ze haar verjaardag pas echt zouden vieren op het moment dat alles weer normaal was. Een verjaardag zonder uitdelen in de klas en zonder partijtje, dat kon niet.
Als de ouders werkten gingen ze op de zolderkamer zitten om niet afgeleid te worden. Ze hadden te doen met mensen die geen extra ruimte hadden, dat was bijna niet te doen. Bovendien moest het stil zijn om de videoconferenties te kunnen volgen en om goed te focussen. Want een echte vergadering was toch wel heel anders. De laatste keer had zij de notulen moeten maken, ze hoopte maar dat het een beetje zou kloppen. Een collega had gelukkig aangeboden om er nog een keer naar te kijken. Waar ze het meest opgelucht over waren was het feit dat ze allebei geen kans liepen om ontslagen te worden. Een jaar geleden hadden ze een groter huis gekocht met een forse hypotheek. Als een van hen werkeloos zou worden, ging dat een groot probleem geven. Maar de grootste uitdaging was toch wel om gezond te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten