Gisteren voor het eerst echt gezwommen, drie baantjes. Daarna had ik het zo koud dat ik in de zon weer opgewarmd moest worden. Verder weinig nieuws hier. Het nieuwe normaal en pas als 11 mei voorbij is weten we meer.
Sinds ze in Nederland woonde, nu al meer dan 40 jaar, had Jalila ieder jaar met de Ramadan meegedaan. Toen ze zwanger was haalde ze de dagen in na de bevalling maar als het even kon deed ze de hele maand mee. Dit jaar had ze voor het eerst een gevoel van: 'Wat zal ik doen? Zal ik wel meedoen?' De maaltijden als de zon onder was gegaan moesten dit jaar overgeslagen worden. Met haar man en thuiswonende zoon kon ze nog wel samen eten maar het was toch anders zonder al haar kinderen rond de tafel. De gezellige gezamenlijke Iftar maaltijd op het buurtplein was helemaal uit den boze. Net als het grote afsluitende familiefeest, het Suikerfeest. Ze hadden er jaren voor gespaard om dit jaar samen naar Marokko te gaan maar met de lockdown was daar geen sprake van. Ze wist niet of ze het geld voor de vliegtickets terug zou krijgen. Ze had de tickets in een heel vroeg stadium gekocht zodat ze het goedkoopst waren en ze had het niet nodig gevonden om een annuleringsverzekering af te sluiten. Haar dochters had ze al een maand niet meer gezien, evenmin als de kleinkinderen.
Normaal gesproken vond ze het geen probleem om van zonsopgang tot zonsondergang niet te eten en te drinken. Maar nu ze moest ervoor zorgen dat ze genoeg weerstand had tegen het virus en wie kon haar verzekeren dat het vasten haar weerstand niet zou verminderen. Ze had last van haar hart, te hoog cholesterol, hoge bloeddruk en ze was veel te zwaar. Op alle fronten viel ze in de risicogroep. Er waren mensen die beweerden dat het vasten juist ontzettend goed was voor het immuunsysteem en zou helpen om deze periode door te komen. Jalila wist niet wat ze nu wel of niet moest geloven.
Natuurlijk kon je de Iftar ook virtueel vieren maar zo handig was ze niet met de computer en haar man ook niet. Haar zoon was autistisch, daar kon je niet van op aan. Via Zoom kon je samen het Suikerfeest vieren maar ook daar moest je handig voor zijn met de computer. En het was en bleef niet echt, niet met je geliefde familie rond de uitgebreide maaltijd.
Veel moskeeën waren online gegaan maar de digitaal uitgezonden gebeden konden het gemis aan het sociale contact niet vervangen. De afgelopen jaren werden de armen door haar goed bedeeld met gratis maaltijden en voedselpakketten. Maar als ze eerlijk was had ze dit jaar niet zo veel weg te geven. Haar extra baantjes als werkster waren komen te vervallen en het werk van haar man werd steeds meer onzeker. Als hij ontslagen zou worden wist ze niet meer waar ze van rond moesten komen. Hij had geen vaste aanstelling en een bijstandsuitkering was net voldoende voor de huur en de ziektekostenverzekeringen.
Ze voelde zich eenzaam en was ontzettend bang om het virus op te lopen. Ze durfde nauwelijks naar de winkels en waste haar handen om het kwartier, ook al was ze met niemand in aanraking geweest. Als ze onverhoopt ziek zou worden mochten haar dochters niet komen om haar te verplegen, ze kon geen afscheid nemen van hen en de kleinkinderen en waar zou ze begraven moeten worden? Er was weinig kans dat dat Marokko zou worden waar ze het liefst ter aarde zou worden besteld. En de verhalen over de intensive care en wat je daarna allemaal voor ellende te wachten stond, maakten haar alleen maar angstiger. Haar motivatie om te vasten was gering, waar diende het allemaal nog voor. De imam kon wel zeggen dat het virus nieuwe kansen gaf om de echte geest van de ramadan te herontdekken maar voor haar was het een straf van God. Waarvoor ze gestraft werd? Ze wist het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten