Vandaag een warme dag, vanmiddag en morgenmiddag wordt er onweer en regen voorspeld. Hoeven we niet te sproeien terwijl de sla en de snijbiet goed groeien. Maar ik vermoed dat we al weg zijn als het tijd wordt om te oogsten. Volgende week staan er dagen met 28 graden in de voorspellingen. Het lijkt wel zomer.
Corona leeft voor ons met name als we de kranten lezen en het nieuws op internet bekijken. De meeste berichten zijn voorzichtig positief. Dat zullen wij dat ook maar zijn, ondanks die mafkees in Amerika.
Francine, de lerares van groep vijf, was de eerste dagen dat de school gesloten werd even heel blij en gelukkig geweest. Ze was doodmoe van haar drukke klas, alle gedoe met de ouderraad en de eisen die er tegenwoordig aan het lesgeven werden gesteld. Ze liep achter met haar verslagen en de directeur had haar gewaarschuwd dat haar achterstand niet verder mocht laten oplopen. Dus toen alle kinderen naar huis werden gestuurd ervoer ze dat in eerste instantie als een grote opluchting. Een soort vakantiegevoel. Ze zorgde dat haar administratie weer op orde was en begon met het voorbereiden van haar lessen die ze vanaf week twee voor een webcam zou gaan geven. Ze had contact met alle leerlingen, alleen Shenaya en Godelinde waren helemaal uit de picture. Ze had van hen beiden een telefoonnummer maar daar werd niet opgenomen. Het emailadres van hun ouders werkte niet, onbekend. In het verleden had ze vaker emails verstuurd maar eigenlijk niet opgelet of alles wel aankwam, de meeste mededelingen werden ook op papier aan de kinderen meegegeven. Vooral over Shenaya maakte ze zich ongerust. Het gebeurde te vaak dat ze gevallen was en onder de blauwe plekken zat. Ze had het er al een keer met het team over gehad maar die hadden voorgesteld dat ze nog even zou wachten tot ze een concrete aanwijzing had.
Het lesgeven voor de webcam ging haar best goed af. Ze merkte dat veel kinderen het opgegeven huiswerk met zorg maakten en ze hoopte dat ze, als alles weer normaal werd, de achterstand in kon lopen. Want ondanks het huiswerk was er toch veel dat je in de klas moest uitleggen, daarna kon je aan de kinderen zien of ze het snapten. Als het nodig was kregen ze extra aandacht. Nu waren het de kinderen van ouders die leren belangrijk vonden die extra aandacht aan de kinderen gaven waardoor het verschil tussen de groepen nog groter werd. De leerlingen die ouders hadden die nauwelijks Nederlands spraken moesten het echt zelf doen. En een van die leerlingen was Shenaya die nu helemaal geen huiswerk maakte.
Ze besloot om bij haar thuis te gaan kijken. Ze belde aan met handschoentjes aan en een mondkapje voor. Er werd niet opengedaan. Een buurvrouw hing uit het raam en wist te vertellen dat het gezin al weken niet meer gezien was, terug naar hun eigen land. Ze voegde er nog net niet aan toe: "Waar ze thuishoren," maar je voelde dat ze dat dacht. Er was politie aan de deur geweest maar die kon niets doen omdat ze allemaal waren vertrokken. Waarschijnlijk hadden zijn handen weer eens iets te los gezeten. Dus toch, ze wist het. Naast Corona was er nog veel ander groot leed dat nu helemaal geen plek kreeg. Ze wist niet wat voor actie ze mogelijkerwijs kon ondernemen en besloot dat er niets anders op zat dan het er bij te laten zitten.
Nog even en ze kon weer 'life' lesgeven. Zoals het er nu uitzag steeds aan een halve klas maar misschien zou dat, gezien alle bevindingen, snel veranderen in alle kinderen. Ze hoopte het maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten