Gisteren in het avondzonnetje wat gefilosofeert: wat gaan we doen? Gaat de Vision Quest dit jaar begin augustus door? Er zijn al aanmeldingen en mensen die heel graag mee willen doen maar ze moeten hier wel kunnen komen. Als het doorgaat moeten we in juli in ieder geval weer terug naar Frankrijk om alles klaar te maken. Of is het een idee, zoals Nicola al opperde, om gewoon hier te blijven en dan in september terug te komen. De dagen, weken, maanden gaan zo snel dat het eerder september is dan je denkt. Dat is wel het meest veilige alhoewel we ons goed realiseren dat er maar een besmet iets of iemand hoeft te zijn en je hebt het, ondanks het feit dat we midden in het bos leven en verder niemand zien. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om hier in het ziekenhuis terecht te komen. Niet dat de gezondheidszorg minder goed is maar het lijkt me het toppunt van eenzaamheid. Ook als je in Nederland geïsoleerd ligt overigens.
Voor onze kinderen, buren en vrienden is het natuurlijk niet leuk als we blijven maar je kunt elkaar toch niet echt ontmoeten met 1,5 meter ertussen. En heel jammer dat ik onze kleine pasgeboren buurvrouw Julia pas zal ontmoeten als ze al bijna een half jaar oud is. Ik kan dan niet bij de bruiloft van Salomée zijn terwijl ik haar al zolang niet meer gezien heb. De kinderen kunnen naar Frankrijk komen als dat dan weer mag en dan hebben we daar een gezellige familiereunie. We weten het niet en het hangt ook af van de gezondheid van twee zwagers die erg ziek zijn. We wensen hen het allerbeste vanaf hier.
Zoals jullie kunnen lezen zijn we er nog niet uit. Het verhaal in 40 afleveringen nadert zijn einde maar het is de vraag of dat ook geldt voor ons verblijf hier. Ik houd jullie op de hoogte.
Een foto uit de oude doos, gemaakt in de Dordogne rond 1983. Wie lijkt er op Ad?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten