Ispahaan

Vandaag is de dag even lang als de nacht. Tijdens deze equinox staat de zon loodrecht boven de evenaar, het breekpunt tussen de seizoenen. Hoe zal er straks naar deze Corona-periode gekeken worden? Zal er straks ook sprake van een breekpunt zijn? Mijn moeder vertelde vroeger over de gevolgen van de Spaanse griep, hoe zal dit virus te boek komen te staan?

In de Volkskrant vanmorgen haalde GUMBAH een citaat van Geert Mak aan: "Grote bewegingen in de geschiedenis worden meestal slechts vanaf de rand meebeleefd, in de marge van het dagelijks bestaan,en wie kan, gaat er met zijn rug naar toe zitten. De kranten melden keurig wat later in de geschiedenisboekjes komt te staan, de feiten lijken onontkoombaar, maar toch probeert iedereen er uit alle macht aan te ontsnappen, zoals de tuinman aan de Dood."

In het begin is het gevaar gebagettelliseerd en nu hebben we de illusie dat het op een gegeven moment wel weer voorbij is en we over kunnen gaan op de orde van de dag. Wie zal het zeggen hoe wij en onze (klein)kinderen later tegen deze periode aan kijken en wat voor veranderingen dit alles teweeg zal brengen. Wat zal er in de geschiedenisboekjes terecht komen?

Ik moest aan het gedicht van P.N. van Eyck denken dat vroeger al grote indruk op mij maakte. We ontlopen ons lot niet. Of we nu wel of niet in Frankrijk of het buitenland zitten, ons afzonderen, afstand houden, wel of geen handschoenen aan doen of berkewater drinken.

Hier het hele gedicht van 'De tuinman en de dood'.

Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,  toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" 


Van middag (lang reeds was hij heengespoed), heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,  waarvoor uw tuinman vlood. 
Ik was verrast, toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

Dit is geen fatalistisch of somber verhaal maar meer een realistische kijk op een geschiedenis die voor bijna iedereen een positieve afloop zal hebben. Natuurlijk ga ik er vanuit dat het virus, als ik of wij het al krijgen, voor ons goed zal eindigen. Maar het drukt ons wel op de feiten, ondanks de volle kast, paracetamol en een goede gezondheid op dit moment.

Moge Ispahaan voor iedereen ver weg zijn.