Verhaal in 40 afleveringen 13: Italië

Tijdens de lunch buiten naar de Mattheus Passie geluisterd. Wat is dat toch mooie muziek en zo jammer dat hij dit jaar niet uitgevoerd kan worden. Ohoofd vol bloed en wonden,  ik moest denken aan al die mensen die nu op de IC's liggen te vechten voor hun leven. En als ze het overleven waarschijnlijk nog jaren last hebben. het is de vraag of je dat moet willen. Het lijkt me voor artsen ook een vreselijk dilemma of ze een oud persoon nu wel of niet op moeten nemen en in isolatie moeten houden of rustig thuis laten, omringd met  familie. Maar hier lijkt de ziekte en alle ellende ver weg. Een beetje onwerkelijk als je beseft dat het in vele grote steden over de hele wereld een hel is, vooral voor arme mensen en diegenen die dakloos zijn. Wat zijn we dan rijk met ons huis in Nederland en ook nog een geisoleerd onderkomen in Frankrijk. We kunnen nergens veiliger zijn dan hier, zolang we niet door de Fransen terug naar huis worden gestuurd. Maar aangezien ze volgens mij niet eens weten dat we er zijn zal dat wel meevallen.
We hopen dat die ongelijkheid die nu des te duidelijker aan het licht komt niet gaat leiden tot opstand en plunderingen. Want wat moet je doen alsje geen geld hebt en niets te eten. We houden ons hart vast, vooral voor Amerika.

De twee Chinezen prezen zich gelukkig dat ze nog net op tijd het vliegtuig hadden kunnen nemen om Europa te gaan ontdekken. Ze zouden starten in Rome waar ze in een hotel geboekt hadden dat door Chinezen gerund werd. Rome als bakermat van de beschaving, ze hadden er vier dagen voor uitgetrokken. Daarna zouden ze doorvliegen naar Parijs, Amsterdam en Londen. Thuis hadden ze alle bezienswaardigheden uitgeplozen zodat ze precies wisten waar ze naar toe moesten en waar selfies gemaakt konden worden. Na het Collosseum en de Sint Pieter wilden ze de volgende dag een fonteinentour maken. Helaas voelden ze zich allebei niet lekker. Hoofdpijn en in de loop van de middag een rare droge hoest. Op dat moment dachten ze nog geen moment aan het vreemde virus uit hun geboortestad. De Chinese eigenaar dacht er de volgende morgen wel aan toen de twee heren met hoge koorts op bed lagen maar hij besloot om er niet over te praten. Hij belde een dokter die hen meteen naar een ziekenhuis overbracht. Over het Coronavirus werd niet gesproken, wel dat de longontsteking levensbedreigend was door het zuurstofgebrek dat ze hadden. Heel vreemd dat ze allebei aan dezelfde ziekte leden.

Rond datzelfde tijdstip kwam de Italiaanse manager aan in Milaan. Zijn vrouw haalde hem op van het vliegveld en samen hadden ze een genoeglijke avond in hun vaste restaurant. Twee dagen erna zouden ze naar Noord Italie reizen voor een skivakantie. Samen met hun twee pubers reisden ze naar het skiresort. Ze hadden dit jaar geen huisje gehuurd maar twee hotelkamers. De eerste dag was er een stralende zon en verse sneeuw. Die avond hadden ze hun jongens beloofd dat ze naar de après ski party zouden gaan. Ze wilden als ouders graag toezicht houden op het drankgebruik van hun kinderen. Het was er vreselijk druk en benauwd, de muziek stond keihard en al die bezwete lijven dansten op een veel te klein oppervlak. Ze hadden afgesproken dat ze tot 1 uur zouden blijven en om vijf voor 1 stonden de ouders klaar met de jassen. Het was genoeg geweest.
De volgende dag bleef de man in bed. Hij had in China te hard gewerkt en moest uitrusten. Hij was koortsig maar de volgende dag ging het al weer beter met hem en kon hij alweer een uurtje skiën. Aan het eind van hun vakantieweekje waren de andere drie grieperig en blij dat ze naar huis konden.