Verhaal in 40 afleveringen 15: eerste zieke in Nederland

Iedere dag een blog schrijven, niet altijd gemakkelijk. Maar ik lees op verschillende berichten dat een vast ritme goed is in deze dagen van afzondering en gebrek aan sociaal contact. Dat vaste ritme hebben we zeker en er is een bezigheid bijgekomen: het zwembad. Nu nog te ondiep maar ik denk dat ik er overmorgen voor het eerst in ga zwemmen. Als je dat probeert als het te ondiep is, haal je je knieën open (is vroeger al een keer gebeurd, heel pijnlijk). Vandaag en morgen soepdag dus allerlei groentes worden in een grote pan klaargestoomd.
We krijgen iedere dag knuffels uit Nederland van Brenda. Heel leuk om daar 's morgens naar te kijken en naar de grappige video's die ze erbij doet. Sommigen stuur ik door dus nu weten jullie waar ze vandaan komen.
In Nederland is Quirinus een grote opruiming aan het houden. De roestige bus gaat weg en alle ijzeren voorwerpen die als eventuele reserveonderdelen verzameld zijn. En de resten van de Honda die ook nog steeds in de schuur stond. De ijzerboer is er blij mee. Een buurman vond dat de resten van de bus niet weg mochten: dat was een beschermd dorpsgezicht van de Waver.

We realiseren ons steeds meer hoe fijn het is dat er thuis niets aan de hand is en iedereen gezond lijkt. Anders zouden we zeker op het puntje van de stoel zitten om te vertrekken. Op dit moment is Aveyron een gebied met relatief erg weinig zieken en doden. Dus geen betere plek om te verblijven en dat vinden de kinderen ook. Mondkapjes worden hier binnenkort verplicht maar je mag ze zelf maken dus dat is geen probleem. Maar als de NRC zegt dat dit twee jaar kan duren dan word ik toch een beetje onrustig.

Op 18 februari zit een ondernemer in een vliegtuig van de Belgische luchthaven Zaventem naar Milaan-Malpensa. Hij werkt in de schoenen- en lederbranche en gaat naar Noord-Italië  voor een leerbeurs. Zijn temperatuur wordt gemeten bij aankomst in Italie maar het land is nog niet in de ban van Corona. Na drie dagen vliegt hij terug zonder enige klachten en onbewust van het virus dat hij met zich meedraagt. In Nederland gaat hij carnaval vieren in Tilburg en de volgende dag in zijn eigen woonplaats. Na carnaval gaat hij aan het werk maar voelt zich niet echt lekker. Een week na zijn verblijf in Italie verergeren zijn klachten maar hij denkt dat hij griep heeft. Pas als hij, tijdens familiebezoek, erge druk op zijn borst voelt vermoedt hij Corona. De ambulance die door de huisarts wordt ingeschakeld houdt gelukkig meteen rekening met Corona maar een test moet duidelijkheid geven.

Hij wordt wel naar het ziekenhuis vervoerd en geisoleerd. Zijn klachten en de testuitslagen zijn aspecifiek. Rotterdam  is de enige plek waar getest kan worden en daar wordt zijn bloed naar toe gestuurd. Vlak daarna komt het RIVM met een persbericht en krijgt Minister Bruno Bruins tijdens een OP1 uitzending een briefje: De eerste Coronapatient is in Nederland opgenomen. De sociale media ontploffen en er verschijnen foto's van hem met carnaval. Zelfs café's waar hij nooit geweest is worden genoemd als besmettingshaard.
De GGD start direct met contactonderzoek, een lijst met honderd namen die gebeld worden en twee keer per dag hun temperatuur op moeten meten. Directe familieleden worden getest. Zijn vrouw, broer en jongste dochter zijn besmet maar andere familieleden hebben gelukkig niets.

Hij ligt in een aparte kamer in het ziekenhuis en het lijkt beter te gaan. Plotseling verslechtert zijn situatie, zijn bloeddruk daalt dramatisch, hij wordt beademd en krijgt een paar liter vocht toegediend. Pas op 1 maart voelt hij zich iets beter en op 2 maart is hij twee dagen koortsvrij en mag hij naar huis. Omdat zijn vrouw en dochter ook besmet zijn kunnen ze samen van alles doen in huis maar ze moeten 2,5 week binnen blijven.
Hij weet nog steeds niet waar hij het virus heeft opgelopen. Op de beurs of in het hotel? Misschien wel op de terugreis in het vleigtuig. Hij zal nooit weten.