Verhaal in 40 afleveringen 19: Carnaval

Heerlijk warm en zonnig, zomerse temperaturen, in Nederland ook dus ik hoef me niet schuldig te voelen. Dit weekend was de planning dat we naar Nederlamd terug zouden gaan, vreemd om verplicht hier te moeten blijven met Pasen voor de deur. We merken dat we het nieuws uit Nederland goed volgen maar ons niet goed kunnen voorstellen wat het betekent dat je de deur niet uit mag. Als je de berichten uit andere landen leest dan gaat het in Nederland niet eens zo slecht. Maar zoals steeds gezegd wordt: dit is pas het begin. Ik hoorde van buren dat ons stille dijkje vorig weekend veranderde in een racebaan voor motoren en racefietsers. Wandelen met de hond was bijna onmogelijk. Nu wordt aan motoren en racefietsers gevraagd om er niet op uit te gaan dit weekend maar ik las dat fietsers hun middelvinger opsteken als iemand opmerkingen maakt over hun rijden in groepsformatie. Het blijft moeilijk om echt nieuws en stemmingmakerij uit elkaar te houden maar racefietsers hebben sowieso niet mijn grootste sympathie door hun geschreeuw en asociaal gedrag.
Hier is geen fietser te bekennen want door de 1 kilometerregeling kun je hier helemaal niet komen.

De nieuwe balk van Ad, meer dan 6 meter lang, begint vorm aan te nemen. Met takels en ingenieuze hijswerktuigen gaat hij er straks in. Spannend. Jammer dat Toon er niet is om te helpen.

De drie eerstejaars studenten zouden voor het eerst Carnaval gaan vieren in de stad waar ze studeerden: Tilburg. Alle drie waren ze verkleed als boer met een boerenkiel en een zakdoek om hun nek. Ze verheugden zich op 4 of 5 dagen dolle pret. Ze zouden vrijdag al beginnen in de societeit van hun vereniging en dan verder de andere dagen de stad in. De eerste twee avonden belandden ze dronken in bed met het idee dat carnaval het leukste feest was dat er bestond. Toen een van hen de volgende dag misselijk was beloofden ze elkaar niet meer zoveel te drinken, vier dagen een kater op rij  was niet erg aanlokkelijk. Maar terwijl een kater in de loop van de dag meestal overging, bleef de student ziek, diarree en aan het eind van de dag koorts. Hij bleef in het studentenhuis alleen achter, de andere twee gingen weer uit. Een paar dagen later had hij nog steeds koorts die steeds hoger werd en na overleg met het thuisfront werd besloten dat zijn vader hem zou komen ophalen om thuis uit te zieken.

Thuis werd het niet beter, ondanks de goede zorgen van zijn moeder. De koorts bleef erg hoog en hij hoestte verschrikkelijk. Hij was benauwd en leek wel niet genoeg zuurstof te hebben. De huisarts vond het te gevaarlijk en hij werd opgenomen in het ziekenhuis. Daar gingen geen alarmbellen rinkelen, want in deze regio was nog niemand ziek gemeld. Hij werd opeen normaleafdeling gelegd, kreeg extra zuurstof maar na een dag werd hij op de IC aan de beadming gelegd omdat zijn situatie verder verslechterde. Zijn twee kameraden waren na een paar dagen ook thuis gebleven en daarna naar hun ouders afgereisd om uit te zieken.
Op dat moment kwamen de eerste berichten over een besmetting in Nederland naar buiten en realiseerden de artsen zich dat ze een bom in huis gehaald hadden. Er was niemand in quarantaine gegaan en de kans was groot dat er meer mensen besmet waren. Niet alleen patienten maar ook het ziekenhuispersoneel. De ouders van de student werden positief getest, evenals zijn broer en oma. Zijn ouders en broer kregen lichte griepverschijnselen, oma werd erg ziek en belandde bij haar kleinzoon op de IC, nu op een geisoleerde afdeling. Helaas redde ze het niet en overleed ze na 5 dagen vechten. Haar kleinzoon werd op dat moment in een revalidatiecentrum weer op krachten gebracht, hij zou er waarschijnlijk niet veel schade van overhouden. Hij zou het hooguit een paar maanden rustig aan moeten doen en goed op zijn gezondheid letten. Misschien zou hij enige studievertraging oplopen maar hij had het in ieder geval gered.