Gisteren kwam de temperatuur hier niet boven de 20 graden maar vandaag is het zomers warm, zeker 25 graden en in de zon wel meer. Dus dadelijk een sprong in het zwembad dat helaas niet zo snel opwarmt en 's nachts weer behoorlijk afkoelt.
Vanmorgen was het weer boodschappentijd, ons tweewekelijkse uitje in de wereld van de andere mensen. Ik heb nieuwe attestations gemaakt, voor ieder van ons een aparte en de tekst is veranderd. Op die manier houden ze het Franse volk gewoon bezig.
Uit de bijdrages die ik al heb ontvangen voor de familiedag merk ik dat het virus een hoofdrol speelt in alle levens van broers en zussen, neven en nichten. Sommigen zijn zorgelijk, anderen zien de voordelen en genieten van het thuis zijn. Gelukkig is er niemand ziek alhoewel sommigen het virus ongemerkt al gehad hebben.
Eergisteren en gisteren soepdag. Maar vandaag is er weer volop van alles. Geen enkel leeg schap in de supermarkt, alleen de afbakbroodjes waren op. Geen politie gezien en nauwelijks auto's op de weg. In de winkel 5 mensen maar veel winkelpersoneel dat dozen vult. Op de terugweg bij Michel, onze buurman langs geweest en zijn pasgeboren jachthondjes gezien. Zo schattig maar de moeder was erg argwanend dus we mochten ze niet vasthouden of fotograferen.
De journalist logeerde al drie weken in een Amsterdams hotel omdat hij geen toestemming kreeg om terug naar zijn woonplaats New York te keren. Het vliegverkeer was dichtgegooid voor alle Europeanen. Het feit dat hij al meer dan 15 jaar in Amerika verbleef veranderde daar niets aan, hij was geen Amerikaans staatsburger. Het hotel begon na een paar dagen te vervelen. Hij mocht nauwelijks naar buiten en binnen moest er zoveel afstand gehouden worden dat je niet kon praten met andere gasten, hooguit wat kreten slaken. Hij kende wat mensen in Amsterdam maar vond het niet raadzaam om daar op bezoek te gaan. Grote steden kenden meer besmettingen dan het platteland en zijn vrienden en kennissen zouden zeker niet genoeg afstand nemen van anderen. De kans dat het fout zou gaan was te groot en met zijn astma was het niet wenselijk dat hij longontsteking zou krijgen.
De nieuwsberichten die hij uit New York kreeg waren alarmerend. Iedere dag weer honderden doden en duizenden besmettingen. Er werd zelfs al gezegd dat het erger was dan 11 september en president Trump maakte alles alleen nog maar erger. Eerst suggereerde hij dat het overdrijvenvanhet gevaar vanhet virus een truc was van de democraten. In een latere persconferentie sloeg hij zichzelf op de borst omdat hij het allemaal zo goed deed. Het zal zeker de vraag zijn of hij hiermee een nieuwe termijn als president zal binnenhalen maar het Amerikaanse volk was ook zo dom om hem de eerste keer te kiezen. Jammer dat de burgemeester van New York - Bill de Blasio - zich geen kandidaat wilde stellen, dat was een van de weinige democraten die echt een kans zou maken.
Na veel overleg met de Amerikaanse ambassade had hij toestemming gekregen om terug naar huis te gaan. Ze snapten niet dat hij weg wilde uit Nederland waar de situatie veel minder grimmig was. Maar hij wilde terug naar zijn eigen appartementje en zijn eigen spullen in plaats van restauranteten en opgesloten zitten in een kleine kamer. De vlucht was memorabel. Er zaten nauwelijks mensen in het vliegtuig. Voordat ze instapten kregen ze een papieren zak met daarin broodjes en limonade. Een stewardess was niet te bekennen en iedere passagier had minstens twee rijen stoelen leeg voor zich. Ze moesten wel erg hard hoesten en niezen om elkaar te besmetten maar voor alle zekerheid had hij toch handschoenen aan en een mondkapje voor.
De aankomst in New York was bevreemdend: een lege aankomsthal, douanecontrole waar mensen meters uit elkaar stonden en in de stad lege straten en trottoirs. Een taxi was zonder enig probleem te krijgen, ze vochten bijna om passagiers in hun gele voertuigen te krijgen.
Terug in zijn appartement, na een kort euforisch moment van 'thuiskomst', overviel hem de stilte. Geen geraas van auto's maar de stem van de bovenbuurvrouw die hij nog nooit zo duidelijk had gehoord door het plafond. Zijn favoriete koffiezaakje en pizzatent waren gesloten. Er was een cafetaria waar de koffie middels een lange stok geserveerd werd maar die kon niet wedijveren met zijn dagelijkse overheerlijke cappucini. Veel van zijn vrienden waren weg, naar een buitenhuis, naar hun ouders of ergens anders ver weg van de dodelijke stad. Dus nu zat hij hier in zijn eentje in plaats van in Amsterdam. Maar toch, dit voelde meer als thuis, ook al was NewYork het nieuwe epicentrum van deze verschrikkelijke pandemie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten