Alle inzendingen voor het virtuele feest zijn binnen, dat wil zeggen ik heb een pagina met alleen foto's die ik van Facebook geplukt heb.
Gisteren een rondje gelopen en foto's gemaakt van alle paarse of paarsige bloemen. Dat zijn er heel wat. Grappig dat de kleuren soms per maand verschillen. Er is op dit moment ook veel geel te zien maar paars heeft duidelijk de overhand.
Verder glijden de dagen voorbij. Nog even en we zitten hier al twee maanden terwijl het soms lijkt alsof het pas twee weken zijn. Zou dat komen omdat je niemand ziet en iedere dag min of meer dezelfde volgorde heeft? Je vergeet welke dag het is en denkt aan eten als je maag begint te rommelen.
De waterspuger geeft de hele dag bronwater.
Ze had net een vaste aanstelling gehad bij de begrafenisondernemer na twee jaar als ZZp-er voor hen te hebben gewerkt. Ze dankte God als die bestond want alle ZZP-ers waren van de ene op de andere dag ontslagen omdat alles te onzeker was. Het betekende niet dat ze weinig werk hadden. Het was overduidelijk dat er veel meer mensen overleden en door alle strenge veiligheidseisen was communicatie vaak tijdrovend. Ze moest via een skypeverbinding allerlei zaken regelen en afspraken maken. Gezien de leeftijd van veel nabestaanden was dat niet altijd gemakkelijk en als er niemand aanwezig was die hulp kon bieden bij het gebruik van de moderne media zat er niets anders op dan langs gaan. Veel afstand, handschoenen en een mondkapje. En na afloop alles goed schoonmaken - ook de computer - en handen wassen. Koffie werd er niet gedronken. Ze moest niet alleen aan zichzelf denken want nadat een collega het virus had gekregen realiseerde ze zich dat zij met veel besmette mensen in contact kwam en extra voorzichtig moest zijn om haar gezin niet te besmetten.
Het was heel verdrietig dat oude mensen die soms als meer dan 60 jaar samen waren, alleen moesten sterven. Normaal kon ze mensen troosten, bijvoorbeeld door een arm om hen heen te slaan maar dat kon nu niet. Dus je kon alleen maar door woorden proberen enige troost te geven.
Het ritueel was volledig anders geworden. Er werden wel kaarten verstuurd en rouwadvertenties geplaatst, maar geen afscheid en condoleren op de avond ervoor en na de begrafenis. Via een site of een emailadres konden mensen hun medeleven tonen en het was soms aan haar om alles te printen voor de overgeblevene die niet kon omgaan met de computer en geen kinderen had die dat konden regelen. Vaak was het een eenzame gebeurtenis, slechts een paar mensen mochten bij de crematie of de begrafenis aanwezig zijn en dan op 1,5 meter afstand van elkaar. Ook hier mocht niet lijfelijk getroost worden alhoewel sommigen dat toch deden. Wat moet je doen als je moeder hartverscheurend begint te huilen? Vanaf anderhalve meter afstand kun je weinig medeleven laten voelen. Dus ging de dochter naar de moeder en nam haar in haar armen. En nu maar hopen dat ze niet besmet was. Voor veel overledenen zou er op een later tijdstip een herdenkingsdienst gehouden worden als de omstandigheden dat toelieten.
Bij de verpleeg-en verzorgingshuizen kwamen ze bijna dagelijks om nieuwe begrafenissen te regelen. In sommige huizen was meer dan eenderde van de bewoners overleden. In plaats van de mensen te vervoeren naar de ruimtes van de begrafenisondernemer waar ze opgebaard konden worden, werden de overledenen in het tehuis bewaard tot er een plek was om te begraven of te cremeren. De crematoria werkten op volle toeren om alles bij te kunnen houden.
De nabestaanden waren dankbaar voor hun ondersteuning en hun werk in deze moeilijke tijden. De dood was nog nooit zo allesoverheersend geweest voor een begrafenisondersteuner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten