Het feest dat we ieder jaar rond deze tijd vieren gaat niet door maar uit alle teksten en foto's blijkt wel dat we als familie niet stilzitten. Ondanks de isolatie is iedereen druk met huis, tuin, werk, belasting en kinderen. Onze (groot)ouders zouden trots geweest zijn.
Een collage van alle paarse bloemen die nu bloeien.
Haar 103e verjaardag wilde ze een beetje rustig vieren. Vorig jaar was de fanfare langs gekomen, de burgemeester en haar hele familie. Heel leuk en gezellig maar wel vermoeiend. Dat zou dit jaar sowieso niet gaan gebeuren want door Corona moest iedereen thuis blijven. Ze miste haar dochters wel en de leuke verhalen die ze vertelden. Haar kleinzoon die iedere middag bij haar was komen lunchen had ze al meer dan een maand niet gezien. Ze wilden dat ze een Ipad zou aanschaffen maar daar begon ze niet meer aan. Dat maakte haar heel onzeker en ze zag toch niet zo goed. Een telefoontje was veel beter en ze hoefde niet zo nodig te Skypen of hoe dat allemaal ook heette. In haar kamer stonden wel 20 foto's van al haar dierbaren, die had ze altijd om zich heen. Een van de verpleegsters had een keer geprobeerd om met een tablet met haar zoon in Nieuw Zeeland met videobeelden te praten en maar dat lukte niet. Ze zag hem en haar kleinkinderen heel even en toen waren ze weer weg. Heel frustrerend want daarna lukte het niet meer om contact te krijgen.
Een paar dagen geleden was er een koor komen zingen. Iedereen zat ver uit elkaar maar er waren er diverse oudjes die zaten te hoesten en te proesten. En er waren ook diverse verzorgsters die zich niet lekker voelden. Als ze nou maar niet aangestoken werd. Ze voelde zich een beetje slap en moe, had keelpijn en moest af en toe hoesten. Op de dag van haar verjaardag had ze koorts, iets dat bijna nooit gebeurde. Ze haalde zelfs geen griepprik want daar werd ze alleen maar zieker van. En griep hoorde erbij. Maar de koorts werd steeds hoger en ze kreeg pijn op haar borst. De huisarts werd geroepen en zei dat ze het nog even moesten aanzien. Als de koorts veel hoger werd en aan bleef houden dan zouden ze gaan kijken wat ze gingen doen. Voor haar hoefde het niet meer zo maar, zoals ze haar hele leven al had gedaan, ze gaf zich over. Twee dagen na haar verjaardag werd ze naar het ziekenhuis gebracht en positief getest, ze had HET. Ze hoestte vreselijk en kreeg er een lichte longontsteking bij, de eerste in haar hele leven. Wat was dat vreselijk, net alsof je stikte. Naast haar hoorde ze de mensen ook hoesten en jeremineren. Dat deed zij niet, zij leed in stilte. Het was de eerste keer dat ze in een ziekenhuis lag, wat een heksenketel was dat. Ze slikte geen medicijnenthuis maar hier kreeg ze een hele rits die ze braaf nam. Ze zouden wel weten wat goed voor haar was.
Tot haar grote vreugde ging het na enkele dagen beter en na een week mocht ze zelfs weer terug naar het verpleeghuis. Ze was beter verklaard. Ze was de op een na oudste patient die Corona had overleefd. Wie had ooit kunnen denken dat ze het nieuws nog zou halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten