Uitputtingsslag

Uit de berichten uit Nederland proef ik steeds meer dat mensen er genoeg van hebben. Ik hoor boze, ontevreden of zelfs depressieve meningen dat het nu maar eens afgelopen moet zijn. Terwijl er in de kranten echt voor wordt gewaarschuwd dat het allemaal nog moet beginnen. Er zit niets anders op dan je erbij neer te leggen dat er een voor- en na-Corona tijdperk is. Wat ik heel triest vind zijn de  surfers die, ontsnapt aan het virus, nu in de golven van de Noordzee zijn omgekomen. Ze proefden even van de vrijheid maar met een heel slecht gevolg. Arme ouders.
Hier in Frankrijk ervaar ik het niet als een uitputtingsslag maar meer als een acceptatie van wat is, en zo slecht is het niet. Leven in het hier en nu, zonder plannen wanneer we terug gaan. Er wordt wel van diverse kanten op aangedrongen: "Jullie kunnen wel terug hoor" of "Het heeft nu wel lang genoeg geduurd, kom maar eens weer deze kant op". Maar onze kinderen zijn gelukkig verstandiger  en vinden dat we zelf onze tijd moeten bepalen, als het nodig is komen ze van de zomer wel naar ons toe  (als dat kan en mag). Toch verwacht ik dat we voor die tijd weer naar het Noorden komen. Het zou zo fijn zijn als we ergens op een camping konden staan, maar dat zit er voorlopig niet in. Op de foto is te zien hoe we op de heenweg kampeerden in Eaux Puisseaux toen er nog totaal geen dreiging voelbaar was, wel kou.

De komende week zal het behoorlijk regenen maar tussendoor veel zon. Heel groeizaam weer dus, Ad heeft al voor de tweede keer gemaaid en het grasveld ziet er als een gazon uit. Voor de werkzaamheden aan het dak is de regen een stoorzender omdat het zeil er op moet blijven liggen. Dus de zon momenten worden gebruikt om wat te doen maar er wordt gefragmenteerd gewerkt.