Komende maandag gaat de 100 kilometer regel in en de verwachting is dat er veel meer mensen het bos gaan opzoeken om te recreëren. Dan is het dus gedaan met onze absolute rust en isolatie waar we nu al twee maanden in gezeten hebben. Zojuist hoorden we een auto en die bracht ons als in staat van paraatheid. Het zal wennen worden. In de supermarkten zullen mondkapjes te koop zijn dus aanstaande woensdag gaan we daar naar op zoek nadat we onze voedselvoorraad weer aangevuld hebben.
Het boek dat ik geredigeerd heb voor Didi is klaar en kan naar de drukker. Het is een mooi spiritueel verhaal over een tweeling die allerlei avonturen meemaakt. Je ziet dat het werken hier geen straf is.
Ze had een fijne en afwisselende baan in het kleine theatertje in het dorp. Precies wat ze altijd gewild had nadat ze haar studie communicatie had voltooid. Het betaalde goed en door haar werk kon ze naar alle voorstellingen gaan die ze maar wilde. Na twee jaar had ze een vaste aanstelling gekregen en samen met haar vriend een klein huis gekocht met een grote hypotheek. Sinds het buiten wonen populair was geworden bij de bevolking van de grote steden, waren de huizenprijzen in hun dorp sterk gestegen. Maar ze waren net op tijd en ze kenden de verkoper die het hen gegund had, ook al had hij een hoger bod gekregen van een bureau dat expats huisvestte.
Terwijl ze de ochtend ervoor nog besprekingen had gehad over de nieuwe seizoensbrochure, kreeg ze 's avonds een telefoontje van de directeur dat het theater per direct gesloten werd en alle medewerkers thuis verder moesten werken voorzover dat ging. En voor zover dat zinnig was. De eerste twee weken kon ze met Zoom en de telefoon heel wat werk verzetten tot ze weer een telefoontje kreeg. Ze hoefde niet meer verder te werken aan de brochure want alles kwam op losse schroeven te staan. Als het zo doorging zou er niet eens een nieuw seizoen komen. De gemeente moest zoveel extra geld ophoesten dat de subsidie voor het theater per direct ingetrokken werd enhet was onduidelijkof ze na de crisis geld voor cultuur over hadden. Zij werd ontslagen en kon bij een speciaal loket WW aanvragen. En niet alleen zijzelf, ook haar vriend die bij een aannemer werkte werd per direct ontslagen. Hij had zich als ZZP-er verhuurd en kon gelukkig bewijzen dat hij het jaar ervoor een goede omzet had gedraaid maar hoe lang zouden die uitkeringen doorgaan?
Hun hele leven werd overhoop gegooid en terwijl ze de eerste weken nog genoten van het samen klussen aan het huis veranderde dat na de ontslagen. Ze werd kribbig, sliep slecht en had voortdurend dromen dat ze uit het huis gezet zouden worden. Wat was er over van hun ideale toekomstbeeld? Ze hadden steeds vaker ruzie over bepaalde uitgaven. Moest er nu wel van die dure verf of nieuw hout voor het schuurtje gekocht worden van hun spaargeld. Dat geld hadden ze straks nodig om te overleven. Het feit dat ze ziek zouden kunnen worden of dat hun ouders zouden kunnen overlijden werd helemaal naar de achtergrond verdreven. Het Coronavirus was alleen nog maar een ellendig iets dat hen hun baan had gekost, hen thuis opgesloten hield en tot deze misère had geleid.
Toen een rechtse club in het dorp een oproep deed op Facebook om te demonstreren tegen de lockdown sloot ze zich daarbij aan. Niet uit overtuiging maar uit pure frustratie. Terwijl ze tussen de demonstranten stond die met bivakmutsen op met honkbalknuppels zwaaiden, vroeg ze zichzelf af hoe ze zo diep had kunnen zinken. Twee maanden geleden had ze nog uitbundig gelachen toen een linkse cabaretier een dergelijke club belachelijk maakte en nu liep ze mee. Ze walgde van zichzelf en de hele situatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten