Laatste bericht

Het plan is om komende vrijdag te vertrekken naar de Dordogne en dan is er een eind gekomen aan ons 7 maanden durende verblijf hier. We kunnen het ons nog niet echt voorstellen wat het zal zijn om niet meer buiten te slapen en om eigenlijk nauwelijks iemand te zien. Maar morgen nog even samen eten met onze verkopers van 30 jaar geleden en daarna naar Toon en Yvonne. Woensdag de buren dag zeggen en dan donderdag inpakken. Ondanks de maanden en zeeën van tijd is het vertrekken altijd stressvol, allerlei last minute dingen zoals die ene pan die dan nog van het dak afglijdt of de ijskast die niet wil ontdooien. 

Terugkijkend hebben we het hier fantastisch gehad. Toen we aankwamen waren de bomen nog kaal en nu verliezen ze snel hun bladeren. Tussendoor hebben we alle stadia meegemaakt: blad, bloesem vrucht. 

We zijn begonnen met vuurtjes binnen maar zullen eindigen met 18 graden 's nachts zoals het er nu uitziet. Ook dat zal wennen zijn, het binnen slapen met de ramen dicht vanwege de herrie buiten. Maar we verheugen ons ook op de thuiskomst. Dat zal maandag of dinsdag zijn, afhankelijk van de reis en het verblijf bij Jan en Karla. 

Dus tot gauw allemaal.

 

Partir c'est mourir un peu

Nu we besloten hebben om eind volgende week (zaterdag 19 of zondag 20 september) rustig naar huis te gaan via Bergerac, komt er ineens heel veel werk aan. De trekker moet op winterstand, nog wat leien goedleggen, iets afsmeren, het zwembad leeg laten lopen en schoonmaken, het buitenbed afbreken. En tussendoor allerlei bezoekjes om dag te zeggen. Gisteren zijn we naar Kees en Paulien geweest, maandag maken we eten bij Battut, Toon en Yvonne zijn geweest en daar gaan we nog een keer naar toe. Vandaag boodschappen gedaan en al veel dingen gekocht die we mee willen nemen. En ook maar een dozijn oesters gekocht want die heeft Ad deze hele periode nog niet gehad. In de vriezer ligt nog van alles dat op moet zodat de ijskast schoongemaakt kan worden. 

Een hoop onrust geeft het vertrek na al die maanden van ontspanning. De autoreis vind ik sowieso niet erg aangenaam maar dat hoort er nou eenmaal bij. Maar afscheid nemen na 7 maanden hier geleefd te hebben valt me zwaar. Het feit dat we de kinderen weer regelmatig kunnen zien en al onze vrienden maakt dat het teruggaan een hele positieve kant heeft maar wat zullen we de rust en de eenvoud missen.
Het weer is hier onverminderd lekker maar ik geloof dat het in Nederland ook warmer gaat worden. Wat betreft Corona zal het heel anders worden in de drukke randstad. Ook in Frankrijk neemt het aantal besmettingen fors toe maar dalen de ziekenhuisopnames. Misschien is het virus op zijn retour? Of bereidt het zich voor op een nieuwe aanval in het najaar en de winter?

Eerst maar alle klussen doen en het huis schoon en klaar voor het volgend jaar maken. Wat er verder staat te gebeuren, we gaan het zien.

Visite

De laatste weken van ons verblijf zijn aangebroken en we merken dat er nog best veel moet gebeuren, vooralop het sociale vlak. Gisteren zijn Patrick en Regine komen eten zoals ieder jaar. Dat zijnde voormalige eigenaren vanhet winkeltje in het dorp. Het weer was redelijk dus we hebben buiten tot 6 uur geluncht op ruime afstand want voor haar zou een besmetting zeker desastreus zijn met al haar klachten. We gaan nog naar het echtpaar Battut, de verkopers van ons huis (eerste helft) nu 30 jaar geleden. Het zijn oude mensen geworden die niet meer mobiel zijn dus we gaan daar eten en nemen het eten mee. En we zien dat we zelf ook niet meer van de jongsten zijn want 40 of 70 jaar is een groot verschil. 

Toon en Yvonne zijn weer in Frankrijk nadat zij ook onverwachts in de zomer terug naar Nederland zijn gegaan voor de uitvaart van Teun. Die gaan we zeker zien en lekker samen eten. Donderdag naar Kees en Paulien voor de lunch. En dan de buren gedag zeggen, buitenbed afbreken, rest van de waterslang ingraven en inpakken. Via Bergerac (wijn kopen), Jan en Karla, terug naar huis. Tot eind volgende week blijft het erg warm hier (32 graden) dus ik denk dat we daarna richting Noorden vertrekken.

De stilte is weergekeerd

 Vanmorgen zijn Q en Caatje vertrokken en is alles hier erg stil. We merken dat we, na al die maanden in eenzaamheid, moeten wennen aan veel mensen en veel energieën om ons heen. Maar het was zo heerlijk om onze zoon met Caatje hier te mogen ontvangen en daarna hun vrienden. Nog even en dan gaan we kijken hoe dat allemaal in Nederland zal gaan. 

Vandaag is het weer stralend weer, jammer dat onze gasten net even een paar mindere dagen te pakken hadden. De nachten zijn wel behoorlijk fris aan het worden, een extra deken op het buitenbed is zeker geen luxe. En alles is 's morgens vochtig van de dauw. Toch blijven we nog buiten, totdat het echt te koud (of te onstuimig) wordt. 

Deze foto van het zwembad, gemaakt door Caatje, wil ik jullie niet onthouden. Het licht valt er zo mooi op. Je ziet de herfst in de bomen maar het water is nog steeds heerlijk verfrissend.

Thuis begint te roepen

 Q en Caatje zijn hier nu 4 dagen en zaterdag zijn Timme, Rinske en Julia van 5 maanden gearriveerd. Vandaag zijn ze gaan kanoën en wij passen op. Je merkt dat je er niet meer zo inzit en natuurlijk het kindje niet goed kent. Dus niet weet waarom ze huilt, honger of slaap, buikpijn of ???? Lastig hoor om een onbekende baby te lezen. Maar Ad heeft er veel geduld mee en de maxi cosy in de kruiwagen gezet. Hij rijdt ermee rond en dan is ze heel tevreden en stil. We passen ook op Charlie maar die huilt gelukkig niet als er iets is. 

Morgen vertrekken Timme en aanhang weer en de dag erna Q en Caatje. En dan zijn we nog eventjes met z'n tweeën. We weten nog niet exact wanneer we de terugreis, via Bergerac zoals altijd, gaan maken. Ik vermoed dat dat in of na de derde week  van september zal zijn. Dus deze en volgende week nog een keer boodschappen en dan het bed ophet balkon afbreken en alles inpakken. Ervan uitgaande dat Frankrijk niet weer opnieuw op slot gaat maar ik geloof dat het met name de kustgebieden zijn waar de Corona weer flink oplaait. Want als we verplicht hier moeten blijven wordt het toch allemaal een beetje teveel van het goede. We verlangen ook naar ons huis in Nederland, de kinderen, vrienden, buren en alles wat er bij hoort.  

Thuis is waar je hart ligt

 De laatste blog alweer 4 dagen geleden, wat gaat de tijd toch snel. Afgelopen dagen stonden in het teken van het vullen van het houthok. Samen hebben we heel wat takken en stronken gesjouwd en het hok zit nu weer behoorlijk vol. De aanleiding was dat er verschillende bomen omgevallen waren en over de weg lagen. Die moesten dus wel klein gezaagd worden om nog verder te kunnen rijden. Volgens de buurman mag je het hout van een omgevallen boom die niet van jou is gewoon inladen als je ervoor zorgt dat de weg weer vrijgemaakt wordt. Maar op zich hebben we zelf genoeg bomen in de 20 hectare bos.

Gisteren zijn Q en Caatje (en Charlie natuurlijk) aangekomen met de Landrover, heerlijk om hen weer te zien. Met een tent op het dak en allerlei snufjes in de auto. Wat een verschil met onze 'camper' vroeger, zonder koeling en met raampjes die niet open konden.
Het is erg jammer dat het vandaag regent na een lange tijd van warm en droog weer. Maar daar kunnen we helaas niets aan veranderen. Gisteren was het gelukkig nog warm en zonnig en hebben we een heerlijke BBQ gehad, vanavond gaan we everzwijn eten (binnen waarschijnlijk).  

Tijdens onze wekelijkse boodschappenrit realiseerden we ons dat ook dat weer gaat stoppen binnenkort en dat het weer de Lidl wordt in Amstelveen. Dan loopt deze onwerkelijke lange en vreemde periode weer ten einde. Ik denk dat we in de derde week van september huiswaarts keren. Nou ja, huiswaarts. Dit is ook thuis zoals Quirinus gisteren al zei: dit voelt als thuiskomen.  

De muur

Net als Trump zijn we bezig geweest met een muurt, in ons geval een muurtje dat helemaal begroeid was met bramenstruiken en gedeeltelijk was ingestort. Eerst bramenvrij gemaakt en schoon. We zien de muur nu pas voor het eerst en ook hoe mooi hij is maar tevens hoe erg hij ingevallen is. De eruit gevallen stenen zijn erg zwaar en niet te tillen, dat moet dus op een andere manier gebeuren. Waarschijnlijk met de krik en ik vraag me af of we dat nog dit verblijf gaan doen. Langzaam aan maken we lijstjes wat er nog persé moet gebeuren voordat we weg gaan. En des pullen die we allemaal mee moeten nemen. Eten, wijn en ander lekkers. 

Het dakwerk van de grote schuur is gedaan. Gisteren was een relatief koude bedwolkte dag (25 graden) en prima dakweer. Ad heeft zijn klimbroek aangetrokken en met een klein laddertje over de nok naar de dalkant enkele pannen vervangen of geplaatst. Ik vind het altijd een gewaagde onderneming maar gelukkig zit hij goed vast. En als hij valt en blijft hangen hebben we gezien dat de pompiers tot helemaal in het bos bij ons huis komen. Dat geeft een veilig gevoel alleen weet ik niet hoelang hij dan daar zal moeten hangen. Erg snel zijn ze niet. Niet aan denken en het werk is weer klaar.