Dubbel

Morgen gaan Nicola en Ewout weer richting het Noorden, de Jura. Wanneer wij moeten afreizen is nog niet zeker maar zolang Teun onder ons is, is dat voor Mieke en de kinderen fijn om hem nog bij zich te hebben. Maar we begrepen dat het niet lang meer gaat duren. We wensen ze heel veel sterkte met deze laatste reis van Teun. 
Het is vreemd om zelf met Nicola en Ewout, Toon en Yvonne en alle aanhang gezellig te eten terwijl ondertussen een hele geliefde zwager bijna aan zijn einde is gekomen. Het voelt heel dubbel en geeft ook een soort zwaarte. Er hangt een mist om het tevreden en goede gevoel. 

Pittige overgang

Al een paar dagen geen blog geschreven, druk druk druk. En dat na die maanden van te grote rust is de overgang pittig. We hebben bij Toon enYvonne gegeten, zij bij ons gegeten, gisteren hier met z'n achten aan tafel. Heel leuk en gezellig, dat zeker. Een leuk spelletje met dierengeluiden vooraf, vooral bent vond het erg leuk. Nu Nicola en Ewout er zijn heb ik het gevoel dat alles weer normaal kan worden. We vlogen elkaar in de armen met tranen (die we allebei niet wilden). Helemaal niet Coronaproef maar tegen deze emotie was geen regelgeving opgewassen. Gisteren voor de lunch samen met Nicola cantharellen gezocht en gevonden, heerlijk met een omeletje. Straks gaan we samen uit eten aan de Lot, komende dinsdag wordt er gekanoed en gegeten in Lestrunie dus de dagen zijn goed gevuld. Nicola en Ewout zijn nu naar de zondagse markt en daarna naar een brocante in St. Parthem. Vandaar dat ik even de tijd neem voor mijn verhaaltje.
Het zwembad is helemaal vol en ziet er prachtig schoon en helder uit. Maar ook heel koud. Met het zwemmen van de jeugd gisteren werd er flink gegild toen ze er in sprongen. Dat hoort er echt bij.
Eergisteren werden we om7 uur gewekt door woest blaffende honden,vlakbij. Ze gingen zo te keer dat hetleek alsof zemishandeld werden. Ad ging op onderzoek uit maar het waren mensen die hun honden uitlieten die zo enthousiast waren dat ze alles bij elkaar blaften. De vakantiegangers wisten niet dat er een huis in het bos stond, excuses, excuses. En zo maken we iedere dag wel iets mee, van groepen zwarte wouwen tot burlende herten. 

Bloedheet

Op dit moment geen nieuws over Teun dus we hopen allemaal dat hij de afgelopen crisis weer enigszins te boven is gekomen. Het blijft allemaal heel kwetsbaar. Daarom doen we niet voor veel dagen inkopen omdat we anders van alles moeten weggooien.

Een bloedhete dag vandaag, het is nu al meer dan 34 graden. Gelukkig is het zwembad al weer meer dan half vol dus dat geeft veel verkoeling.
Gisteren heerlijk gegeten bij Toon en Yvonne. Bent had zijn middagdutje overgeslagen en ik weet nog van vroeger dat het dan hangen en wurgen werd. Gelukkig viel dat alles mee, hij bleef vrolijk. Het is een enig jongetje met een enorme kracht voor een anderhalfjarige. 

De kamer voor Nicola en Ewout is klaar, ze kunnen komen. Vanavond reizen ze tot boven Parijs, morgen arriveren ze hier. Ik kan niet wachten.
Terwijl ik dit typ komt er een app van Nicola binnen over de plannen voor het weekend, lekker synchroon dus dat komt helemaal goed.

Na 4,5 maand

Als alles goed gaat zien we vrijdag onze dochter weer, na 4,5 maand. Wat is dat lang en wat mis je elkaar dan. Gisteren al allerlei boodschappen gedaan om haar te verwennen. Zo fijn dat dat kan en dat je elkaar weer kunt zien en vasthouden. 
Het zwembad hebben we schoongemaakt en dat was ook wel nodig. Er dreven allerlei groene slierten in, hoe dat is gekomen weten we niet. Maar nu is het schoon en het loopt weer vol, ook fijn voor Nicola en Ewout.
Vandaag gaan we naar Toon en Yvonne. Guusje is er ook met Syl en de kleine Bent. Gezellig.

Tel je zegeningen

Het lijkt alsof dit jaar in het teken staat van: gaan we of gaan we (nog) niet. Met Teun gaat het niet goed maar hij houdt vol en we hopen dat hij nog even bij Mieke en de kinderen mag blijven. Boodschappen doen we niet voor een hele week omdat we, als we terug naar Nederland gaan, de helft weg moeten gooien. Dus morgen nieuwe yochurt en kwark halen. Dus van een keer per twee weken naar twee keer per week.
We realiseren ons hoe geweldig het is als je gezond bent en van elkaar kunt genieten. Daar sta je te weinig bij stil. Ons verblijf hier zou zo anders zijn als een van ons een ernstige ziekte onder de leden had. En dan heb ik het niet eens over de Coronadreiging die de hele tijd aanwezig was en nog is. Want een nieuwe besmettingsgolf ligt op de loer. Dus maar tevreden zijn met wat er is want morgen kan alles anders zijn (zonder fatalistisch te zijn). 

Heel veel pruimen

Helaas geen nieuws over Teun en dan hoop ik maar dat geen nieuws is goed nieuws. Maar de vooruitzichten zijn erg slecht. Daarom staan we paraat om terug te gaan naar Nederland als dat nodig is. De kinderen zijn op de hoogte want het heeft ook invloed op hun vakantieplannen. Nooit kunnen denken dat we in juli al weer de Waver zouden zien maar misschien is dat ook niet zo en herstelt Teun zoals hij wel vaker heel veel kracht heeft laten zien.
De Vision Quest de eerste week van augustus gaat in ieder geval wel door en op dat moment kunnen we hier niet weg met 8 gasten.

Gisteren zijn we gaan eten in Solomiac, het leuke terrasje midden in het dorp. Echt voortreffelijk gegeten. Geen Franse keuken met een Hollands sausje maar een goede Franse maaltijd met drie gangen. Er waren in totaal zo'n 10 eters dus ik hoop dat die hun geldzorgen een beetje weg kunnen werken langzaam maar zeker. Het zal sowieso een moeilijk jaar worden voor hen en voor alle andere restaurants en kleine middenstanders.
Onze pruimenboom zit barstensvol en voor het eerst heb ik jam gemaakt omdat ze anders niet goed blijven. Invriezen is te onzeker als we weg gaan en de stroom uitvalt. Normaal gesproken zijn de pruimen al weg als we komen of zit er nog een klein restje in. Als je nu schudt word je bedolven onder een donkerblauwe wolk van vruchten die erg zoet en lekker zijn. De jam is ook goed gelukt (jammer dat ik niet zo van jam hou maar er zijn genoeg liefhebbers). Nog even en de bramen zijn aan de beurt. Ik word nog eens een goede huisvrouw (haha).

Relatief

Gisteren zijn Toon en Yvonne komen eten. Heerlijk al dat bezoek en we eten buiten dus ik ga er van uit dat het veilig is.
Wat een tegenstelling tot het hele slecht nieuws over zwager Teun dat we zojuist gekregen. Vreselijk voor Mieke om iemand zo te zien lijden waar je van houdt. En voor Teun het idee dat dit je laatste dag  kan zijn. Ik wens Mieke, de kinderen en de kleinkinderen heel veel sterkte toe in deze laatste fase. Alles wordt zo relatief als de dood zich laat zien. Wij zitten hier in Frankrijk gelukkig te wezen en op 1200 kilometer afstand vecht iemand die je dierbaar is voor zijn leven. Het is niet eerlijk.