Nieuwe kleren

Een paar dagen verstek laten gaan. Bezoek! Ina en Ruud kwamen langs en we wilden echt lekker eten klaarmaken. Dus de dag ervoor verse forelletjes gehaald in St.Projet aan de overkant. Hele verse biologische forellen. De dag erna alle andere boodschappen, de blog schoot er bij in. Het was erg gezellig om voor het eerst weer mensen te ontvangen, te zien en te knuffelen op 1,5 meter afstand (maar niet heus). Het eten was goed gelukt. Ik had aligot gekocht omdat Ruud zo van overdadige kaassauzen houdt. Het was zeer smakelijk: aardappelen kaas die dan in lange slierten aan je vork blijft hangen. Vooraf warme geitenkaasjes met salade. Alles overgoten met witte Sancerre die geproefd moest worden. Het was boven de 30 graden, we zijn lekker nog even het zwembad ingedoken om af te koelen. Vanmiddag zijn ze (na een laatste duik) vertrokken richting Maison Blanche, toch een reis van 5 uur.
Met Ruud en Ina kwam de tas met zomerkleren die Nicola voor ons heeft uitgezocht en klaargemaakt. En de tandenstokers, leesbrillen voor Ad en nieuwe schoenen.. Fijn om weer wat keuze te hebben alhoewel ik merk dat als je steeds met z'n tweeën bent nette kleren er niet meer zoveel toe doen. Alleen als we boodschappen gingen doen lette ik op dat alles er een beetje fatsoenlijk uitzag. Qua schoenen lukte dat niet want ik had per ongeluk twee verschillende sandalen meegenomen uit Nederland. Maar nu er meer bezoek komt willen we toch niet als twee wilde bosbewoners gezien worden en zullen we (en kunnen we) wat meer op ons uiterlijk letten.

Het bed uitbranden

Aan alles is te merken dat het leven weer een beetje normaal wordt. Vrienden en familie zijn naar Frankrijk vertrokken voor de vakantie, de angst voor besmetting neemt af en het dragen van een mondkapje voelt een beetje als overdreven. Maar toch doen we het voor als we boodschappen gaan doen. Straks zijn we vier maanden in Frankrijk, nog nooit zolang achter elkaar hier gewoond. Voor het eerst de langste dag in Frankrijk meegemaakt en ook nog vanuit ons buitenbed. Vanochtend om kwart over zes werd ik wakker van het licht en om half 8 brandden we het bed uit. Ik heb een stuk kaasdoek opgehangen tegen de zon (de gordijnen uit de bus ja ja) zodat we op een christelijke tijd op kunnen staan. Wat een verschil met vroeger toen ik iedere morgen door de wekker om half 7 wakker werd gemaakt en om 8 uur bij de Meervaart achter mijn PC zat. Ik kan het me bijna niet meer voorstellen maar en zijn miljoenen mensen die het dagelijks doen. En als je in dat ritme zit weet je niet anders en hoort het bij je leven. Nu word ik wakker van de zon en op een tijdstip dat ik uitgeslapen ben (nou ja, het mag iets later).
Komende woensdag voor het eerst bezoek uit Nederland: Ina en Ruud. We verheugen ons er op. Niet dat we samen uitgepraat zijn maar het zal toch heel verfrissend zijn om andere stemmen en meningen te horen.
Het groententuintje doet het goed, komende week voor het eerst onze eigen sla. En de tomaatjes groeien als kool. Nog rood worden en dan zijn die ook eetbaar. De moerbeiboom is dit jaar enorm gegroeid en zit vol vruchten. Wat zijn die zwarte besjes heerlijk zoet en het is krachtvoer volgens mij. Goed opletten dat de vogels ze niet eten dus iedere avond pluk ik de rijpe exemplaren.

Onderstaande foto is van een paar weken geleden, nu is alles veel groter gegroeid. Het plastic bakje rechts zat vol met bier tegen de slakken maar nu hebben we biologische slakkenkorrels en die werken veel beter.

Weekend

Sinds we in Frankrijk zitten lijkt het wel of ik steeds het weekend een dag opschuif. Het is me al een paar keer gebeurd dat ik op zaterdag denk dat het zondag is. Natuurlijk ben je hier, geïsoleerd, niet echt met de dagen van de week bezig maar ik vind het vreemd. Het is de hele week een soort weekend, misschien heeft het daar iets mee te maken.
Gisteren zijn we voor het eerst uit eten geweest in het restaurant aan de Lot. Het was de eerste avond dat ze open waren, alles ging nog een beetje onwennig en ze hadden maar 3 gerechten op de menukaart staan. Er was geen bedienend personeel en Anne, de eigenaresse, moest zich de benen uit het lijf lopen om iedereen te bedienen. Er waren zeker 30 gasten aanwezig, de meesten buiten. Anne had als enige een mondkapje voor. Later hoorden we dat eigenlijk iedereen zittend het mondkapje af mocht doen. Maar zo gauw je ging staan moest het om. Dat hebben wij niet gedaan en geen van de andere gasten. Maar als er controle was geweest waren zij de dupe geweest, dus volgende keer gewoon de mondkapjes op als we naar de WC gaan of betalen.
In de krant las ik dat er veel gespaard wordt tijdens de Coronacrisis. Omdat je gewoonweg geen geld uit kunt geven. Geen bezine, geen kopjes koffie en lunches buiten de deur en niet stappen 's avonds (dat deden we toch al niet meer). Ook bij ons is er geld over, dus wat extra uit eten gaan kan heel goed. En ze kunnen het heel erg goed gebruiken.

Spullen uit Nederland

We zijn in het voorjaar naar Frankrijk vertrokken met het idee dat we na vijf weken weer terug zouden gaan. Dus geen zomerkleren, wel dikke jassen en truien en nauwelijks schoenen. Want in Frankrijk staan wandelschoenen en voor sandalen is het nog te koud. Nu is het bijna zomer met van tijd tot tijd zomerse temperaturen. De oude slippers die ik nog in Frankrijk had worden dagelijks gebruikt maar zijn echt versleten (het zijn ook nog 2 verschillende). Kortom, eigenlijk zouden we zomerkleren willen hebben en gelukkig is Nicola vandaag bezig geweest met een tas vol spullen die meegaan naar Frankrijk volgende week. Eindelijk weer fatsoenlijke slippers, broeken, blousen, Paradotax en glucosamine, die had ik ook maar voor 5 weken meegenomen. Nou ja, fatsoenlijke kleren. Nicola stelde lachend voor om wat nieuwe broeken en zo te gaan kopen want het was allemaal wel erg oud. Gek dat je dat niets kan schelen, als het maar niet kapot is. Ik heb ergens in Nederland nog een tas met zomerkleren staan maar weet niet meer waar.En eigenlijkweet ikook niet meer wat er allemaal in zit en of het nog past. 
Eigenlijk zou ik ook een nieuwe Ipad moeten hebben maar daar wachten we maar mee tot we weer terug zijn. Die van mij wordt behoorlijk heet en de accu is snel leeg.
Ik ben begonnen met het herschrijven van mijn blog als boek. Dat vereist behoorlijk wat aanpassingen maar ik ga het toch proberen. De titel wordt: Een verhaal in 40 afleveringen.
Behalve mijn blog en de corona verhalen komt er in iedere aflevering een stukje over het dak. Dit is de laatste foto van het eindresultaat.

Bijna 4 maanden in Frankrijk

Veel mensen vragen zich af waarom we op dit moment niet op de terugweg naar Nederland zijn nu het weer kan en mag. Het lijkt me heel erg fijn om Nicola en Quirinus te zien en vast te houden (mag dat al?) en Ewout en Caatje natuurlijk. We missen hen. Het is zo vreemd dat we ze nu al bijna 4 maanden niet meer gezien hebben. Het lijkt aan de ene kant veel langer maar ook heel kort. We spreken hen regelmatig via  de app en de telefoon maar het lijkt alsof, door Corona, de afstemming op elkaar en de verbinding beter is. Nicola en Ewout komen al snel begin juli en in september kunnen we Q en Caatje eindelijk weer eens zien in het echt. Ik verheug me er op en ga ze echt verwennen als ze hier zijn.
Gisteren en vandaag zijn weer 'vastendagen' zonder brood en alleen groentes en soep. Tenminste voor mij. Ad eet wel normaal en dat is ook nodig bij het zware werk dat hij nu heeft. Hij is het eerste deel van de waterslang (van de bron tot 50 meter verder) opnieuw aan het ingraven. Er groeien daar veel dennen met lange en stevige wortels waar je langs en tussen moet graven. Ik denk dat hij zijn calorieën wel kwijt raakt op deze manier. En we slapen als marmotten in de frisse buitenlucht want echt warm is het niet. De temperatuur 's nachts schommelt rond de 10 graden, overdag tussen de 20 en 24 graden. Over een paar dagen gaat de temperatuur weer de hoogte in maar dat blijft afwachten. het kan in een dag zo maar veranderen. Soms zie je op Buienradar de regen aankomen maar blijft net ons plekje droog. En op andere dagen is het overal droog, behalve dat ene wolkje boven ons gebied.

Grenzen open, hoera

Gisteravond heeft Macron het bevrijdende woord gesproken: voor de Schengenlanden kunnen de grenzen weer open. De campings gaan open, de cafés en terrassen ook in Parijs en alles moet weer min of meer normaal worden. Maar het virus blijft op de loer liggen.

Gisteren zijn we naar Entrayges gereden om een bezoekje te brengen aan de familie Battut, de verkopers van ons huis nu 30 jaar geleden. Ze maken het goed maar zijn, als bejaarden, duidelijk bang om besmet te raken. Dus van een afstand de fles Muscaatwijn gegeven en na wat korte verhalen weer vertrokken. We wilden in het stadje een pizza gaan eten, onze eerste sinds februari, maar de twee pizzeria's waren dicht. Dus bij de bakker twee kleine pizza's gehaald en naar het huis van Toon en Yvonne gereden. Deels om te kijken of daar alles in orde is als ze eind van de maand komen, en om de pizza te nuttigen in het hoge gras. Het huis lag er goed bij, alles nog goed op slot. Een prachtige plek.

Code oranje

Afgelopen nacht een vreselijk onweer over ons heen gehad. Het bleef maar flitsen en donderen, dan blijft het tussen de hellingen hangen en komt steeds weer terug. Daarbij bakken regen. Het regende gewoon langs het dakzeil in,  dat was nog nooit gebeurd. In Millau heeft het meer dan 100 mm geregend en is de Tarn buiten de oevers getreden. Ook in veel andere delen van Frankrijk is de code orange afgegeven omdat rivieren buiten hun oevers dreigen te treden. De campings zijn nog niet open, anders waren er zeker drijvende caravans te zien geweest.

Over twee dagen horen we of Frankrijk weer open gaat voor toeristen. Zoals alles er nu uitziet kan ik me niet voorstellen dat Macron besluit om de boel op slot te houden. Maar je weet het maar nooit. Duimen dat alles weer een beetje normaal wordt en we de kinderen en Toon en Yvonne kunnen verwelkomen deze zomer. En dat de Vision Quest door kan gaan.

Op deze foto kondigt het onweer zich al aan. Het ging pas los vanaf een uur of 11, tot 3-4 uur in de ochtend. Maar ondanks het felle licht en de donder toch geslapen tussendoor.