Onrustig

Vannacht de eerste nacht voor de  6 deelnemers in het bos. Het weer leek goed maar rond 11 uur begon het vreselijk te waaien en licht te regenen. Dat waaien heeft geduurd tot in de vroege ochtend. Af en toe was het stil maar dan begon het bos en de bladeren zich weer te roeren. Ik ben erg benieuwd of ditookiets zegt over hoe de mensen zich voelden. Mijn gevoel zegt: JA, onrustig. 

Vanmorgen werd ik wakker met een heldere hemel en een lichte mist boven de rivier. Die trok langzaam open rond 8 uur was alles in een nevel gehuld. Gelukkig werd het al snel zonnig en warm dus als er dingen zijn natgeregend vannacht kunnen ze nu te drogen worden gelegd. 

Uit eigen ervaring weet ik dat de eerste nacht het spannends was. "Hoe gaat het, hoe voel ik me, ben ik bang alleen in het donker, wat hoor ik allemaal? "

De tweede nacht ging het al veel gemakkelijker en viel ik in slaap zo gauw de schemer inviel. Als dat nu ook zo is zullen ze de komende nacht veel rustiger slapen en wij dus ook. Want je leeft zo mee met iedereen dat je veel meer lijkt te voelen van hun gemoedsrust. 

Hier bij het huis zorgen Ad en Simone twee keer per dag voor water., flessen van 5 liter. Daar zijn ze twee uur mee bezig en gezien de warmte (het wordt vandaag 'maar' 28 graden) zijn het een vermoeiende tochten. Dus zorg ik voor een lekkere lunch en een volle avondmaaltijd, veel meer eten dan ze de laatste dag met de deelnemers gehad hebben want die kun je onmogelijk de ogen uitsteken met allerlei voedsel dat zij niet mogen hebben. Gisteren een lasagna met eigen courgette en tomaat/kaas/paprika, meloen vooraf en een appelbolletje toe. Vanavond maak ik een aardappelsalade en een quinoa salade. Alles vegetarisch en zeer smakelijk met de Franse ingredienten en een komkommer uit eigen tuin. 

Voor degenen die dit lezen: graag veel positieve energie sturen naar alle bosbewoners. 

                  

De Quest is begonnen

Vanmorgen vroeg is de Quest begonnen met een nieuwe zweethut zonder dekens want in een open ruimte is de eventuele kans op besmetting kleiner. De stenen woren net als altijd roodgloeiend in de hut gelegd en het ritueel is hetzelfde. De zes deelnemers hebben de afgelopen dagen steeds minder gegeten. Aan mij de eer om daarvoor te zorgen en ze hele lekkere dingen voor te zetten maar wel erg gericht op afbouwen. Nu gaan ze voor 4 dagen het bos in met alleen water. Vrijdagmorgen komen ze met zonsopgang weer terug en kan het opbouwen van het eten beginnen. Het is een leuke en enthousiaste groep. De weersvoorspellingen zijn gunstig, de eerste dagen rond de 28 graden, daarna boven de 30. De nachten zijn wel koud (12 graden). De regenkansen zijn klein maar dat weet je hier nooit, het kan zomaar gaan onweren en dan onweer dat de hele nacht duurt. Ik hoopvoor hen dat dat niet gebeurt dit jaar want nat worden is niet prettig. 

De komende 4 dagen zijn alleen Ad, Simone en ik in het huis. Simone en Ad lopen twee keer per dag een route om water naar alle deelnmers te brengen, een zware en lichamelijk vermoeiende klus. Daarnaast natuulijk de verbinding met iedereen wat meer psychische inspanning en overgave vraagt. Dus zorg ik voor het eten zodat ze het aan kunnen en genoeg energie hebben. Dankbaar werk. 

Het gaat weer beginnen

Van 1 t/m 8 augustus is er weer een Vision Quest, 6 deelnemers. Vanavond komen de eerste mensen aan en de laatsten vertrekken op maandag 10 agustus. Dus drukke dagen voor de boeg. Gisteren hebben we een hele dag gereden om een nieuwe hydrofoor te zoeken, uiteindelijk in Rodez een goede Rodez. Nu draait hij bijna en hebben we straks weer water uit de kraan. Zonder stromend water wordt het toch wat lastiger met zoveelmensen, ook al blijft de bron stromen.
Ik ben druk bezig met de menu's voor de komende week. Eerst afbouwen voor de deelnemers en daarna weer opbouwen. Zorgen voor goede evenwichtige voeding en niet te veel. Gelukkig heb ik ervaring met de afgelopen 8 keer. Maar wat moeten er veel boodschappen gedaan worden, ook al hebben mensen het idee dat er vooraf niet gegeten wordt. Vergeet het maar, kilo's groenten, fruit, miso, rijstwafels, yochurt, kwark, noten, kaas, eieren etc. En heel veel soorten thee.

Terug in Frankrijk

Na een reis van 2400 kilometer zijn we weer in ons Franse huis. De reis verliep goed, we zijn twee dagen in de Waver geweest bij Q en Caatje. Het was heel fijn om Caatjes verjaardag te vieren, samen met haar vrienden die Q als verrassing op de Botshol had uitgenodigd. En heerlijk gegeten (BBQ) natuurlijk. Over alle feestelijkheden lag wel een grote droevige sluier. Teun was voortdurend in onze gedachten en natuurlijk Mieke en alle kinderen en kleinkinderen.  Woensdag was de ceremonie in de buitenlucht bij het huis van Rozemarijn. Het was een prachtige dag op een prachtige plek, jammer dat Teun er niet van heeft kunnen genieten. Zijn kist was beplakt met zijn kunstwerken. Isabel zong een prachtig en ontroerend lied en de toespraken waren indringend en lieten het grote verdriet en verlies zien. De hele dag een beetje van de wereld rondgelopen. Je kon niemand aanraken, troosten of gedag zeggen of kussen. Dat gaf alles een surealistisch tintje en ik merkte dat het moeilijk was om echt contact met mijn familie en allerlei kennissen te maken. Het was goed dat we bij Jet konden overnachten voordat we donderdagochtend weer terug naar Frankrijk vertrokken via een totaal verlaten camping in Varzy, aan een meertje. Op deze manier kon ik weer een beetje bij mezelf komen.

We hebben hier nu voortdurend het gevoel dat we het leven moeten vieren want naast alle Coronadreiging blijven er nog genoeg andere gevaren over. Dus goed voor jezelf en anderen zorgen en van elkaar genieten.

Op en neer

we zijn in Nederland na 5 maanden. Volgende week woensdag wordt onze zwager Teun herdacht en daarna gaan we terug naar Frankrijk om ons snel voor te bereiden op de vision quest. Even geen blogs.

Dubbel

Morgen gaan Nicola en Ewout weer richting het Noorden, de Jura. Wanneer wij moeten afreizen is nog niet zeker maar zolang Teun onder ons is, is dat voor Mieke en de kinderen fijn om hem nog bij zich te hebben. Maar we begrepen dat het niet lang meer gaat duren. We wensen ze heel veel sterkte met deze laatste reis van Teun. 
Het is vreemd om zelf met Nicola en Ewout, Toon en Yvonne en alle aanhang gezellig te eten terwijl ondertussen een hele geliefde zwager bijna aan zijn einde is gekomen. Het voelt heel dubbel en geeft ook een soort zwaarte. Er hangt een mist om het tevreden en goede gevoel. 

Pittige overgang

Al een paar dagen geen blog geschreven, druk druk druk. En dat na die maanden van te grote rust is de overgang pittig. We hebben bij Toon enYvonne gegeten, zij bij ons gegeten, gisteren hier met z'n achten aan tafel. Heel leuk en gezellig, dat zeker. Een leuk spelletje met dierengeluiden vooraf, vooral bent vond het erg leuk. Nu Nicola en Ewout er zijn heb ik het gevoel dat alles weer normaal kan worden. We vlogen elkaar in de armen met tranen (die we allebei niet wilden). Helemaal niet Coronaproef maar tegen deze emotie was geen regelgeving opgewassen. Gisteren voor de lunch samen met Nicola cantharellen gezocht en gevonden, heerlijk met een omeletje. Straks gaan we samen uit eten aan de Lot, komende dinsdag wordt er gekanoed en gegeten in Lestrunie dus de dagen zijn goed gevuld. Nicola en Ewout zijn nu naar de zondagse markt en daarna naar een brocante in St. Parthem. Vandaar dat ik even de tijd neem voor mijn verhaaltje.
Het zwembad is helemaal vol en ziet er prachtig schoon en helder uit. Maar ook heel koud. Met het zwemmen van de jeugd gisteren werd er flink gegild toen ze er in sprongen. Dat hoort er echt bij.
Eergisteren werden we om7 uur gewekt door woest blaffende honden,vlakbij. Ze gingen zo te keer dat hetleek alsof zemishandeld werden. Ad ging op onderzoek uit maar het waren mensen die hun honden uitlieten die zo enthousiast waren dat ze alles bij elkaar blaften. De vakantiegangers wisten niet dat er een huis in het bos stond, excuses, excuses. En zo maken we iedere dag wel iets mee, van groepen zwarte wouwen tot burlende herten.