Zonder internet zijn we nergens

Gisteren het abonnement op Eutelsat, internet via de satelliet, opgehoogd van 10 naar 50 MB's. Na een week waren de MB's op en werd het internet zo traag dat je je brood mee kon nemen als je iets wilde downloaden. Ik heb een nieuwe klus gekregen voor informatie op een website dus ook daarvoor zijn extra MB's noodzakelijk. Daarnaast merken we hoezeer we hier afhankelijk zijn van al het nieuws dat verspreid wordt, al dan niet waar. Door de ophoging van MB's wordt het nu ook mogelijk om naar video's te kijken, daarvoor was dat onmogelijk. Dus oude Uitzendig Gemist opnames. Een heleboel programma's zijn hier niet te bekijken zijn omdat we niet in Nederland zitten maar gelukkig doet de VPRO er niet zo moeilijk over en kunnen we die uitzendingen wel bekijken. Met name de commerciële omroepen schermen hun programma's af voor het buitenland. En Arte kunnen we dan weer niet bekijken omdat we geen Fransen zijn. Overigens missen we de TV hier niet. 's Avonds zitten we tot een uur of tien buiten, zonder de druk om het 8 uur journaal te zien waar we in Nederland meestal naar keken. En zappend op de bank keek je daarna verveeld eventueel naar een film, al was er vaak maar heel weinig te zien waar geen reclame doorheen kwam waardoor de film uren duurde.

De enige 'reclame' op de radiozender France Musique is de waarschuwing dat je, als je ziek bent, verkouden of hoest, binnen moet blijven. Bij ernstige ademhalingsproblemen 015 bellen, alhoewel ik denk dat dat niet gaat met onze mobiele telefoons. Maar tot dusver hebben we niet hoeven te bellen en ons laatste contact met mensen is anderhalve week geleden. De boodschap wordt ieder uur met een sombere stem herhaald dus die kennen we uit ons hoofd: "Le virus est toujours là. Quand vous êtes malade ....."

Ik herinner me dat we vroeger (1992 of zo) op nieuwjaarsdag met de kinderen de berg op moesten om onze ouders te bellen. Hier hadden we te weinig bereik. Nu kun je hier beter bellen dan in ons huis in Nederland want daar is de zendmast ver weg en het is een dun bevolkt gebied, dus geen noodzaak voor extra masten.
Verder weinig nieuws, de rozen gaan bloeien en ruiken heerlijk. Ad is bezig met extra zijbalken in het dak, ik doe de laatste controles van Portals II en de webpagina's in Word Press. En iedere morgen krijgen we knuffels van Brenda en Bob met vanmorgen een roodborstje. Gauw downloaden, nu kan het!

Frankrijk zonder knutjes

Gisteren 7 miljoen mensen naar de toespraak van Rutte gekeken. Dat zegt wel hoe iedereen zit te snakken naar meer ruimte. Maar totdat er een medicijn of antivirus is gevonden zal het maar mondjesmaat zijn. Hier in Frankrijk wordt alles komende maandag ook iets soepeler en mag je je  in een straal van 100 kilometer bewegen, zonder een attestation. We moeten even uitzoeken hoe we kunnen bewijzen waar we wonen in Frankrijk omdat het niet in ons rijbewijs etc. staat. Ik hoop dat we hier ergens een kopie van de koopakte hebben.
Verder weinig nieuws hier behalve dat het zomers warm is dus een duik in het koude zwembad is zeer welkom. En thuis zijn de knutjes er weer dus dat is altijd even doorbijten tot de langste dag. Voor de mensen die het niet kennen: knutjes zijn hele kleine muggetjes die uit de Botshol komen. Ze komen overal doorheen, gelukkig zitten ze niet binnen maar je kunt niet in de tuin werken. Ik zeker niet want ik krijg grote bulten die overigens weer snel verdwijnen als ik niet krab. Je wordt opgegeten door die krengen, vooral als het heerlijk weer is om buiten te zitten en te eten. Dat is bijna niet te doen, ook niet met wierook en/of lavendel. Sterkte daar!

Hier een foto van gisteravond toen we nog tot laat buiten zaten (zonder knutjes). Venus laat zich prachtig zien.

Sociaal met jezelf

Gisteren meer dan tien baantjes in het koude water (15 graden) gezwommen en daarna heerlijk opgewarmd in de zon. Het verwarmingssysteem van Ad werkt wel maar niet genoeg om de temperatuur flink omhoog te brengen. Als de pomp net aangaat is het water 30 graden maar daarna loopt het terug tot 19. Als ik naar de hoek ga waar het opgewarmde water naar binnen gepompt wordt voel ik wel verschil maar toch niet zo dat je denkt: lekker warm.
Verder is het hier iedere dag min of meer hetzelfde. We zien niemand, kijken naar de roofvogels (raven, buizerds, zwarte wouw) en luisteren naar de burlende herten. Menigeen is stik jaloers op ons maar na meer dan twee maanden lijkt het me heel gezellig om met de kinderen aan tafel te praten, glaasje te drinken en te eten. Sociaal zijn met meer dan onszelf.
Het werk houdt mij en Ad wel bezig zodat er geen verveling komt, dat lijkt me heel erg als je niet weet wat je moet gaan doen. Ads project is het dak, mijn project het boek Portals II van Didi.
Verder slapen we lang. Om 11 - 12 uur naar bed en om 9 uur opstaan, dat zijn lange nachten. Maar door de stilte lukt dat slapen wonderdwel. Zelfs als we door uilen midden in de nacht gewekt worden, draaien we ons om en slapen weer in. Een heel verschil met Nederland waar ik urenlang wakker kon liggen als er een scooter met een knallende uitlaat langs was gereden. Of zou dat de ergernis zijn die je niet bij een uil voelt.

Vanmorgen tijdens het koffiedrinken buiten zagen we voor het eerst in weken een vliegtuig. Bijna met verwondering volgden we de witte vogel tot hij uit het zicht verdween. Hij vloog te hoog om geluid te maken. Ik denk dat dit de eerste keer is geweest dat we met zoveel belangstelling naar een vliegtuig hebben gekeken. Alles is anders geworden.

Deze uiltjes heeft  zus Tineke vorig jaar gemaakt voor de Vision Quest.

Rot slakken

De slakken in Frankrijk zijn even erg, misschien nog wel erger dan in Nederland. Mijn sla groeide voortreffelijk en we hoopten er van te kunnen eten voor de terugkeer. In een nacht alles weg, enkele groene sprietjes hebben ze overgelaten. De snijbiet vinden ze minder lekker dus die is er nog maar ook de basilicum moest er aan geloven. Dit is dus het einde van de droom om een groentetuin in Frankrijk te beginnen. Want als we weg zijn komen de everzwijnen en die ploegen alles om. Dan vind je niet eens meer de plek waar alles stond terug.

Zoals iedereen weet die ons kent, is een opgeruimd erf niet een van onze belangrijke doelen. Gevolg was in Nederland  een opstapeling van spullen, brandhout, ijzer en onderdelen die misschien nog ooit eens van pas kunnen komen. Het feit dat we zoveel plek hebben maakt dat mogelijk maar het werd wel erg vol. Een verommeld erf heeft grote voordelen voor vogels, egels en andere beesten maar als er een nieuwe wind gaat waaien gaat alles op de schop. Dat is wat er gebeurt nu Quirinus in het achterste deel van de boerderij gaat wonen en aan het inbouwen is. Samen met Nicola, Caatje en Ewout wordt de hele tuin verfraaid en opgeruimd. Wij kijken er naar van een afstand en denken dat het goed is dat we er niet bovenop zitten zodat we ons er niet mee kunnen bemoeien. Op deze manier kunnen ze samen echt doen wat ze willen, zonder onze inmenging (en afremming). En het resultaat zal zijn dat het erf minder verommeld zal worden en een stuk opgeruimder. Ik had het niet voor elkaar gekregen als ik zie wat ze allemaal doen. Chapeau!

Gisteren in de zon koffie gedronken. Het was al te warm om rustig te blijven zitten, al boven de 30 graden. Maar wel heerlijk om vitamine D op te doen en te genieten van het zwembad.
Maar als je de foto ziet is het in Nederland ook goed te doen.

Verhaal in 40 afleveringen 34: Als je haar maar goed zit

De grote boerderijkip zit in de pan. Heel vreemd dat de kop er nog aan zit, die heeft Ad er afgehakt want die wil ik niet in de pan hebben. Zouden de Fransen daar ook iets van eten? Ik kook alles even en snij daarna de poten er af die vanavond op de BBQ gaan. Als de bouillon klaar is gaat het vlees en de helft in de vriezer voor volgende week. Zo probeer ik iedere dag iets anders op tafel te zetten. Gisteren heerlijke geitenkaas uit de oven met verse sla van de buurman. En vooraf meloen met rauwe ham. De dag ervoor merlot, vis met nieuwe aardappeltjes. De dag daarvoor een guiche met artisjokharten. Veel vegetarisch maar erg lekker met verse of ingevroren Franse producten.

Het raampje van Ad is klaar, nu kan hij met de afwerking gaan beginnen. Zoals je op de foto kunt zien moet een groot deel van het dak boven de deur opnieuw met leien worden bedekt nadat er planken op getimmerd zijn.
Gisteren een app gekregen dat  met de aankondiging dat de lockdown, die sinds 17 maart geldt in Frankrijk, vanaf 11 mei geleidelijk wordt afgebouwd maar de noodtoestand wordt verlengd tot 23 juli. De Franse premier Philippe benadrukte dat de lockdown en de noodtoestand niet hetzelfde zijn maar wat het voor consequenties zal hebben voor ons is nog onduidelijk.

Een van de zaken die mensen op dit moment als probleem ervaren is het feit dat ze niet naar de kapper kunnen gaan. Waarschijnlijk gaan de kappers binnenkort weer open en kunnen de Coronakapsels onderhanden genomen worden. Veel mensen schijnen aan videoconferencing mee te doen terwijl ze in een jasje/dasje/vestje zitten met onder de tafel hun pyjamabroek of onderbroek. Maar het kapsel is natuurlijk wel te zien en dat moet goed zitten.
Adrienne werkte al jaren als thuiskapster en had een goedlopend bedrijfje met veel vaste klanten. Door de crisis was dat helemaal stil komen te liggen en ze vroeg zich af hoe ze toch iets voor haar klanten kon betekenen en wat geld kon verdienen. Ze hoorde van diverse kanten dat mensen zelf gingen knippen en bedacht dat dat een idee was. Net als thuisonderwijs, online behandelingen door dokters en psychologen kon ze via het beeldscherm mensen begeleiden bij het knippen.
Haar eerste klant knipte ze al meer dan tien jaar. Ze wist precies wat ze wilde en waar haar zwakke haarplekken zaten. Zo ging het haar van Diana pluizen als het te lang niet geknipt was. Met Skype maakten ze een verbinding  nadat Diana het haar had gewassen en haar dochter José  klaar stond met een schaar. Je eigen haar knippen met behulp van een spiegel was bijna onmogelijk, dat ging altijd fout. Ze moest José eerst moed inspreken want die was doodsbang dat ze het haar van haar moeder zou verpesten.
Adrienne stelde haar gerust. "Je moeder heeft gemakkelijk haar en het groeit altijd weer aan. Dus het is niet zo dat het voor eeuwig verprutst is. We doen geen ingewikkelde dingen, een beetje bijpunten en bijkleuren."
Adrienne had haar oefenhoofd erbij gehaald dat ze nog steeds had uit de tijd dat ze op de kappersvakschool zat. Ze zette er een pruik op en begon met het wegkammen van alle haren naar voren zodat José goed kon zien wat de bedoeling was. Ze haalde een klein plukje terug en dat moest recht afgeknipt worden. Adrienne deed dat niet voor want anders moest ze iedere keer een andere pruik gebruiken. José knipte het eerste stukje  bij haar moeder.
"Prima, en nu gaan we laagje voor laagje terughalen en bijknippen."
Het ging prima. Nadat de achterkant mooi bijgepunt was werd het haar aan de zijkant gefatsoeneerd. Dat was best ingewikkeld en José moest het op haar gevoel doen want hier kon de kapster geen instructies voor geven. Daarna kon het bijkleuren van de uitgroei beginnen. Een half uur later werd het haar gespoeld en waren Diana en José heel tevreden.
"Dat is dan twintig gulden," zei José.
"Nee hoor," zei Diana. "Ik heb met Adrienne afgesproken dat ze tien euro krijgt. Ze moet ons begeleiden en zonder haar hadden we het niet gedaan. Dus er blijft tien euro voor jou over. En als jij nu gaat zitten dan knip ik jou en staan we weer quitte."
José vluchtte de bijkeuken uit. "Ik wacht wel tot de kapper weer open is."

Big brother

Frankrijk is in zones verdeeld met als bedoeling dat er in de groene stukken het  normale leven weer kan beginnen. De rode gebieden rond Parijs en het oosten van Frankrijk zullen nog langer een streng regime houden. Met ca. 23.000 doden is dit land zwaar getroffen terwijl de maatregelen niet zoveel verschillen van de Nederlandse. Zijn de Fransen kwetsbaarder of zijn hier veel meer ouderen die nu sterven? Maar Aveyron, waar wij toe behoren is een groene zone en aan de overkant van de Lot, de Cantal, is het zelfs wit. Dat was te merken toen we vanmorgen naar de apotheek reden. Wederom geen politie gezien terwijl we nu over een grotere weg reden. In het dorp bij de bakker stond een flinke rij buiten te wachten, er mogen niet meer dan drie mensen tegelijk in de winkel. Ook in de apotheek was er een looprichting uitgezet en mochten er maximaal 3 mensen naar binnen. Op de deur een groot bord: pas de masques. We hebben dus nog steeds geen masker kunnen bemachtigen. In mijn tas heb ik een stuk laken dat ik eventueel om kan binden als dat nodig mocht zijn. Bij de apotheek was het geen probleem om zonder recept de pillen voor mijn bloeddruk te krijgen. Ze kijken in de computer, naam en geboortedatum en ze zien waar je verzekerd bent en welke medicijnen je slikt. En voor 4 euro kreeg ik het doosje mee. Aan de ene kant fijn die digitalisering maar ook wel een beetje eng. Zo hebben we op onze telefoon geen alert gekregen van de Nederlandse staat over de Corona maatregelen omdat ze kennelijk automatisch registreren dat je niet in het land bent. Als ik mijn computer opstart en internet op ga, krijg ik Franse aankondigingen over Corona. Veel (ongevraagde) advertenties zijn in het Frans. Big brother is watching us. Ze weten waar we zijn! 

Het weer was de afgelopen twee dagen om depressief van te worden maar dat hebben we maar niet laten gebeuren. De regen kwam met bakken uit de lucht en dat bleef maar voortduren. 

De Dourdou, waar we langs reden, was veranderd in een kolkende rode rivier terwijl het in de zomer een smalstroompje is.  Nu breekt de zon een beetje door en kunnen we weer naar buiten. Dat houdt de moed er in.

Het vuur brandend houden

Een groot verschil tussen Frankrijk en Nederland is het belang van een lekker houtvuurtje in de open haard. Er is verder geen verwarming dus voor de vroege ochtenden en de avonden is het heerlijk om een warmtebron in de kamer te hebben. En als het niet echt nodig is, brandt het vuur ook omdat het gezellig is. Maar voor dat vuur is hout nodig en dat gaat best wel hard nu we hier zo lang zijn. Dat wordt hout verzamelen deze zomer. Nu komen we er niet toe omdat het dak prioriteit heeft en voor mij is houtzagen niets. Geef mij maar de laptop in plaats van de kettingzaag.

Gisternamiddag even naar de oude bovenburen geweest om een homeopatisch middel te brengen. Voordat we iets konden zeggen stonden er  vier stoelen buiten op ruime afstand en werden er glaasjes met pruimen in brandewijn geserveerd. We konden niet weigeren terwijl ik dat eigenlijk liever had gedaan omdat er bij hen iedere dag thuishulp over de vloer komt die ook in verpleeghuizen en bij een heleboel andere bejaarden komt. En daar vallen hier in Frankrijk veel doden. Ze gaven toen we weggingen een stapel kranten en tijdschriften mee en opnieuw een doos eieren. Ik heb alles in de auto laten liggen, hopend dat als er een virus op zit dat het dan verdwijnt na verloop van tijd. Vreemd dat je nu bij het minste of geringste pijntje in je keel of op je borst denkt: 'Oh nee'. Maar dat heb ik al een paar keer gehad zonder dat het doorzet dus een beetje een hypochondrische reactie. Ook het herhaaldelijk 's nachts voelen aan je hoofd of dat wel koel is (geen koorts) en ruiken of de neus nog goed werkt.
Dus ook in grote afzondering ligt het beest op de loer.

Vannacht wakker geworden met een beetje paniek: wat als we allebei ziek worden hier. Dan zijn we ver van alles af, maar ook ver van familie en vrienden. Gelukkig rook ik nog goed en was de temperatuur normaal. Mezelf geruststellend ben ik weer verder gaan slapen.