Verhaal in 40 afleveringen 37: Vaccineren

Het weer is hier een beetje kwakkelend maar aangenaam, zo rond de 20 graden. Wel regelmatig regen en soms echte stortbuien met onweer. Het fijne van Frankrijk is dat het bijna nooit dagen achter elkaar hetzelfde weer is. Het kan binnen een paar uur veranderen, ten goede of ten kwade.
Het dak zit bijna dicht wat betreft het hout. Daarna Bitume er op en dan een grote klus: de dakleien. Een aantal grote leien lagen er al vanaf het begin 17e of 18e eeuw (we kunnen niet achterhalen wanneer het huis gebouwd is) en die zijn helemaal poreus. Er moeten dus nieuwe leien gezocht worden. In de schuur ligt nog wat maar het is de vraag of dat genoeg is. Verder staat er ver weg op ons terrein nog een vervallen huisje waar nog het een en ander aan leien ligt.
Ik ben druk bezig met het jaarverslag van de jeugdtheaterschool ZuidOost. Leuk werk en fijn om iets om handen te hebben. Als het goed is krijgt Didi vandaag haar boekje Portals II met de post. Het laatste concept waar ze nog in kan verbeteren en strepen.
De ene bus is nog niet weg of er staat een andere klaar om ingebouwd te worden. Q heeft zijn eerste exemplaar gekocht voor zijn nieuwe bedrijf: de verhuur van campers. Zeker nu veel mensen in Nederland moeten blijven is het wellicht een goed seizoen om er mee te starten en ervaring op te doen.
Hier een foto van de rups van de nachtpauwoog. Hij is ongeveer 10 cm. dus best wel groot. En met prachtige turquoise puntjes.

Bij CNN werd aangekondigd dat het Coronavirus misschien nooit meer weg zal gaan. Het werd vergeleken met HIV, er zullen zeker vaccins en medicijnen gevonden worden maar er zal voortdurend een nieuwe generatie Corona's de kop opsteken. Een schrikwekkend toekomstbeeld.
Tientallen (oud)wereldleider pleieten nu voor een gratis vaccin voor iedereen in de wereld. Dat zal dan ook nodig zijn om een voortdurende kans op nieuwe uitbraken te kunnen inperken.

Een verhaal in de toekomst:
Hun dochter was nu anderhalf jaar en ingeënt tegen een aantal kinderziektes. Als moeder was ze fel tegen inenten maar gezien het feit dat ze door wilde werken en kinderopvang noodzakelijk was, zag ze geen andere mogelijkheid. Alle opvang in de stad waar ze woonden eisten dat de kinderen gevaccineerd waren tegen alles wat maar mogelijk was. Op de ene site las je dat er allerlei spullen in vaccins zaten die autisme bevorderden dan wel veroorzaakten. Een andere site had het over de natuurlijk afweer bij kinderen die je op deze manier kapot maakte. Maar wat bleef was natuurlijk dat er ook steeds meer kinderen overleden door mazelen en andere besmettelijke kinderziektes. Nu het vaccin tegen Corona bijna op de markt verscheen leek het haar dat ze er aan mee moest doen. Voor de veiligheid van haar kind, van henzelf en van de wederzijdse opa's en oma's die al dik over de 70 waren. Moeilijke beslissingen vonden ze het samen, want ook haar man had zijn bedenkingen. Hij was realistischer: "Wat weegt zwaarder. Als onze dochter wordt uitgesloten van allerlei activiteiten in groepsverband omdat ze niet gevaccineerd is, of de kleine kans dat er inderdaad iets in de vaccins zit wat zelf ziekmakend is." Het was inderdaad zo dat ze straks zelfs alleen maar op ballet mocht of meedoen met het kinderkoor met een inentingsbewijs. En wie weet kreeg je aparte scholen voor oningeënte kinderen, dat wilde ze haar dochter niet aandoen.
Het feit dat ze zelf verplicht ingeënt moesten worden vonden ze niet zo'n probleem. Hun lichaam was al uitontwikkeld en minder kwetsbaar dan die kleintjes. Maar ze had wel moeten slikken toen er in een nieuw contract voor haar werk expliciet vermeld stond dat jaarlijkse inenting verplicht was en werd gecontroleerd. Een inbreuk op haar persoonlijke privacy maar er was weinig tegen te doen.

De eerste tests met het anti-coronavaccin waren veelbelovend. Maar artsen plaatsten ook kanttekeningen bij het jaarlijks toedienen van de antistoffen. Net als bij penicilline konden mensen resistent worden en zouden nieuwe versies van het virus vrij spel krijgen. Ieder jaar moest het vaccin aangepast worden aan nieuwe varianten terwijl die nieuwe versie van de ziekte nog moest uitbreken. Het leven was er sinds Corona niet gemakkelijker op geworden, en zeker niet zekerder al beloofden de vaccinateurs nog zo veel. 

Statistieken

Je wordt overstept met statistieken over alles wat met Corona te maken heeft. Aantal zieken, doden,  op de IC, relatief per hoeveelheid inwoners, leeftijd en noem het maar op. Op de een of andere manier let je er wel op om te vergelijken en om te kijken hoe je er zelf voor staat. Zelf kijk ik ook altijd naar de statistieken van mijn blog en ik zie het aantal lezers gestaag teruglopen. Het is dus goed dat het bijna is afgelopen of de stukjes zijn zo oninteressant dat ze niet meer gelezen worden. Dat kan natuurlijk ook. Of is iedereen nu zo druk om het dagelijks leven op te pakken nu het weer kan dat er geen tijd is om te lezen. Laten we het daar maar op houden. Nog een aantal blogs te gaan en dan zullen we ons toch weer richting Nederland moeten begeven en is het afgelopen. Nog even volhouden dus.

Gisteren gaf een vooraanstaande econoom de tip om mensen die bejaard waren een Coronatax te laten betalen omdat zij vaker tot de slachtoffers gerekend kunnen worden en dus veel meer kosten dan jonge mensen. Het moet niet gekker worden. Een HIV tax, een longkankertax voor rokers, een vettax voor mensen die een ziekte hebben gerelateerd aan obesitas, een dranktax voor mensen met een leveraandoening; wat kun je dan niet allemaal nog meer verzinnen. Niet dat ik vind dat we het als senioren slecht hebben maar een hele leeftijdsgroep straffen omdat ze bevattelijk zijn voor een ziekte schept zulke onverkwikkelijke precedenten dat alleen het idee al verwerpelijk is.

Gemaskerd

Hoera, we hebben twee maskers te pakken gekregen bij de farmacie. Meer kon je er niet kopen, anders waren er te weinig. Ik kreeg ook nog uitleg hoe ik het moest gebruiken en hoe ik het na gebruik weer af moest doen. Absoluut het masker niet aanraken, alleen de elastiekjes. Daarna op naar de supermarkt. Een verklaring was niet meer nodig maar we moesten wel kunnen bewijzen waar we woonden. Gelukkig de verkooppapieren van de notaris bij ons en een rekening van de garage waar ons adres opstond. Maar weer geen politie gezien dus overbodige actie.
Met het masker op en handschoenen aan gingen we samen naar binnen bij de supermarkt, dat mag ook weer. Bij andere klanten en het personeel moet je een meter vandaan blijven.

In eerste instantie was het goed te doen met het masker, maar naarmate we langer aan het winkelen waren besloeg mijn bril en was het behoorlijk benauwd. Ik was blij dat ik nu niet alleen de enorme voorraad eten op de band hoefde te zetten en daarna in mijn eentje zo snel mogelijk in het karretje, zonder de groente en fruit plat te drukken. Nu konden we dat weer samen doen. Ad haalt een nieuwe kar en laadt in terwijl ik opstapel. Snel en efficient. 
Op de weg is het behoorlijk drukker geworden, in de winkel was er nog weinig van te merken. Het deconfinement is begonnen in de groene zones. Misschien gaan we wel weer over een week boodschappen doen i.p.v. over twee weken. Vers brood is toch wel heel erg lekker.

De eerste nieuwe plank zit er weer op. De wederopbouw is begonnen.

Uitputtingsslag

Uit de berichten uit Nederland proef ik steeds meer dat mensen er genoeg van hebben. Ik hoor boze, ontevreden of zelfs depressieve meningen dat het nu maar eens afgelopen moet zijn. Terwijl er in de kranten echt voor wordt gewaarschuwd dat het allemaal nog moet beginnen. Er zit niets anders op dan je erbij neer te leggen dat er een voor- en na-Corona tijdperk is. Wat ik heel triest vind zijn de  surfers die, ontsnapt aan het virus, nu in de golven van de Noordzee zijn omgekomen. Ze proefden even van de vrijheid maar met een heel slecht gevolg. Arme ouders.
Hier in Frankrijk ervaar ik het niet als een uitputtingsslag maar meer als een acceptatie van wat is, en zo slecht is het niet. Leven in het hier en nu, zonder plannen wanneer we terug gaan. Er wordt wel van diverse kanten op aangedrongen: "Jullie kunnen wel terug hoor" of "Het heeft nu wel lang genoeg geduurd, kom maar eens weer deze kant op". Maar onze kinderen zijn gelukkig verstandiger  en vinden dat we zelf onze tijd moeten bepalen, als het nodig is komen ze van de zomer wel naar ons toe  (als dat kan en mag). Toch verwacht ik dat we voor die tijd weer naar het Noorden komen. Het zou zo fijn zijn als we ergens op een camping konden staan, maar dat zit er voorlopig niet in. Op de foto is te zien hoe we op de heenweg kampeerden in Eaux Puisseaux toen er nog totaal geen dreiging voelbaar was, wel kou.

De komende week zal het behoorlijk regenen maar tussendoor veel zon. Heel groeizaam weer dus, Ad heeft al voor de tweede keer gemaaid en het grasveld ziet er als een gazon uit. Voor de werkzaamheden aan het dak is de regen een stoorzender omdat het zeil er op moet blijven liggen. Dus de zon momenten worden gebruikt om wat te doen maar er wordt gefragmenteerd gewerkt.

Verhaal in 40 afleveringen 36: Wereldreis

Vandaag gaat de 100 kilometer regel in voor Frankrijk, tenminste voor een aantal groene gebieden. We hebben er voor gekozen om toch tot woensdag te wachten met onze boodschappentrip want het zou wel eens extra druk overal kunnen zijn nu iedereen weer min of meer losgelaten wordt.
Het weer is, net als in Nederland omgeslagen maar we hebben geluk, het lijkt wel alsof de regen met een grote krul langs ons gebied trekt en, terwijl er 24 mm regen wordt verwacht is het hier tot half drie droog. Dus Ad kan weer het dak op. Voor de komende dagen wordt ook regen verwacht, daarna wordt het opnieuw zomer. De kindjes mogen gedeeltelijk weer naar school, wat een opluchting zal het voor veel ouders zijn. En voor de kinderen die eindelijk weer eens hun vriendjes en vriendinnetjes zien, zij het dan op 1,5 meter. Het lijkt me trouwens lastig om dat voor elkaar te krijgen en te zorgen dat ze zich er aan houden.
Na alle andere heerlijk geurende bloemen staat nu het rozenstruikje in bloei, barstensvol witte bloemetjes. We hebben het jaren geleden van Ina gekregen alse en klein struikje en we wisten niet eens dat ze wit waren, we zijn nooit in deze bloeiperiode hier geweest. Maar het lijkt alsof ze ons hun pracht willen showen. De bijen en hommels genieten van hun honing en wij van hun rozengeur (en maneschijn want dat is het hier nog steeds).

Voor veel mensen wordt de komende vakantie een probleem. Veel Europese landen hebben nog niet besloten of en wanneer de grenzen open gaan en vliegen naar het buitenland wordt afgeraden of is niet mogelijk. De vakantiewereld lijdt grote verliezen en veel kleine ondernemers in de zuidelijke landen zien met angst en beven de zomer tegemoet, zonder toeristen zal dat vaak de doodsklap zijn voor hun hotel, snackbar, camping of B&B. Mensen die al geboekt hebben krijgen geld terug of een voucher voor volgend jaar. Campings in Nederland mogen open maar je moet in je tent of caravan naar de WC en douchen in de open lucht of in je camper.

De twee zestigers hadden lang gespaard om een wereldreis te gaan maken in het jaar dat de man een sabbatical zou nemen. De kinderen waren het huis uit en de kosten voor hun studies vielen mee.De hypotheek was afbetaald. Ze wilden nu gaan, nu ze nog vitaal en zonder allerlei gebreken waren. De hele winter hadden ze hun ideeen in een Excelsheet uitgewerkt, plannen en reserveringen gemaakt en begin januari waren de wereldtickets gekocht. Hiermee konden ze alletussenvluchten boeken. Ze zouden 7 maart beginnen in Zuid Amerika, dan naar Suriname en door naar Australië, Nieuw Zeeland en terug via Indonesië en Thailand. Noord Amerika hadden ze al met het hele gezin in een gehuurde camper verkend. Al met al zou de reis vijf maanden duren, ze hadden nog nooit zoveel geld voor zichzelf uitgegeven.
In februari begonnen ze zich zorgen te maken, wat als die Corona een pandemie zou worden, ging hun droomreis dan nog wel door? De sabbatical van de man was per 1 januari ingegaan om rustig alles te kunnen voorbereiden. Eind februari kregen ze bericht van het reisbureau dat hun vliegreis niet door ging. Ze kregen een voucher waarmee ze binnen een jaar op reis konden. Maar alle kleine reserveringen hadden ze zelf gemaakt, vaak zonder  annuleringsverzekering omdat het kleine plaatselijke ondernemers waren. Ze moesten hen allemaal afzeggen en hopen dat ze, in het geval er al betaald was, hun geld terug kregen. Het was sowieso de vraag of deze ramp wel onder de verzekering zou vallen, de meningen waren er verdeeld over. Samen zaten ze achter de computer om alles te cancelen, af en toe viel er een traan.
Eind maart kreeg de man last van zijn longen, twee dagen later werd hij opgenomen met een positieve coronatest. Ze mocht niet op bezoek en hoorde snel dat het niet goed met hem ging. Hij lag eerst aan het zuurstof en werd een dag erna op de IC aan de beademing aangesloten. Na een helse onzekere tijd die twee weken duurde kwam er gelukkig verbetering en mocht hij na nog twee weken revalideren. Van de kwieke, zelfbewuste en sterke sportieve man was weinig over. Dunne benen, piepende ademhaling en geen enkele conditie. Hij kon niet eens zelf een trap oplopen of zich aankleden. Hun wereldreis viel voor de tweede keer in het water want, ook al zou er weer gereisd mogen worden, het was zeer de vraag of hij daar ooit nog wel toe in staat zou zijn.

Moederdag

Aan moederdag hebben we als gezin nooit veel gedaan omdat het zo'n commercieel gebeuren is. Maar toch, als de kinderen niets laten horen ben ik toch een beetje teleurgesteld, ik ben tóch hun moeder. Het ontbijt krijg ik al iedere morgen van Ad dus daar is niets speciaals aan. En zoals we altijd zeggen, ook bij vaderdag: jij bent mijn moeder of mijn vader niet. Dus een cadeautje hoef ik van die kant terecht niet te verwachten. Daarnaast is Ad nu al twee maanden niet meer in een winkel geweest dus ik zou niet weten waar hij iets vandaan zou kunnen toveren. Oh nee, hij is alleen naar de kettingzaag zaak geweest, daar zijn vast leuke aparte dingen voor moeders te vinden (maar niet heus).
Vanmorgen bericht van Nicola dat een kaartje onderweg is, dat maakt me toch blij ook al doen we er niets aan.

We kregen een SMS van Patrick (uit het kleine winkeltje in het dorp) dat zijn vrouw Regine in Rodez in het ziekenhuis ligt met longontsteking en aan de beademing. Ze is getest op Corona maar dat was het gelukkig niet. Wel heel zorgelijk na haar hersenbloeding en leverziekte. Hij mag er niet naar toe vanwege gevaar op  besmetting. Eigenlijk heel zielig allemaal. Ze hebben net een appartement aan zee gekocht om te gaan genieten van hun pensioen en nu dit. Duimen dat het allemaal meevalt.

De zomer die al gearriveerd was trekt zich even terug. Komende week temperaturen rond de 16 graden dus compleet koud. Maar met het afbreken van het dak is weer een heleboel kachelhout tevoorschijn gekomen dus  het vuur kan blijven branden.

In de balk in de cave waar vroeger de wijn gebotteld werd is dit tafereel uitgehakt boven de haard, in steen. We weten niet wat het is, waarschijnlijk tussen 1700 en 1800 gemaakt. Heeft iemand enig idee?

Verhaal in 40 afleveringen 35: werkloos

Een SMSje gehad dat we per direct geld (659 euro) naar de belastingdienst over moesten maken want ze hadden al twee keer een aanmaning gestuurd. Als we niet voor de dag er op betaalden zouden ze beslag komen leggen op onze bezittingen. In eerste instantie dacht ik: "Hoe kunnen we die aanmaningen nu over het hoofd hebben gezien?" Maar direct er op: "Ik heb alles betaald wat er betaald moest worden en Quirinus mailt alle belangrijke post meteen door. Dus dat klopt niet." Er stond een link waar je op moest klikken waar de belastingdienst niet eens in genoemd werd, alleen het dossiernummer. Ik heb niet op de link geklikt maar meteen een bericht naar de belastingdienst gestuurd. Op hun site stond dat ze nooit betalingsverzoeken deden per SMS, app of email. Dit zijn dus die befaamde mails om je geld af te troggelen, ook in Frankrijk weten de boeven je te vinden.

Komende maandag gaat de 100 kilometer regel in en de verwachting is dat er veel meer mensen het bos gaan opzoeken om te recreëren. Dan is het dus gedaan met onze absolute rust en isolatie waar we nu al twee maanden in gezeten hebben. Zojuist hoorden we een auto en die bracht ons als in staat van paraatheid. Het zal wennen worden. In de supermarkten zullen mondkapjes te koop zijn dus aanstaande woensdag gaan we daar naar op zoek nadat we onze voedselvoorraad weer aangevuld hebben.

Het boek dat ik geredigeerd heb voor Didi is klaar en kan naar de drukker. Het is een mooi spiritueel verhaal over een tweeling die  allerlei avonturen meemaakt. Je ziet dat het werken hier geen straf is.

Ze had een fijne en afwisselende baan in het kleine theatertje in het dorp. Precies wat ze altijd gewild had nadat ze haar studie communicatie had voltooid. Het betaalde goed en door haar werk kon ze naar alle voorstellingen gaan die ze maar wilde. Na twee jaar had ze een vaste aanstelling gekregen en samen met haar vriend een klein huis gekocht met een grote hypotheek. Sinds het buiten wonen populair was geworden bij de bevolking van de grote steden, waren de huizenprijzen in hun dorp sterk gestegen. Maar ze waren net op tijd en ze kenden de verkoper die het hen gegund had, ook al had hij een hoger bod gekregen van een bureau dat expats huisvestte.
Terwijl ze de ochtend ervoor nog besprekingen had gehad over de nieuwe seizoensbrochure, kreeg ze  's avonds een telefoontje van de directeur dat het theater per direct gesloten werd en alle medewerkers thuis verder moesten werken voorzover dat ging. En voor zover dat zinnig was. De eerste twee weken kon ze met Zoom en de telefoon heel wat werk verzetten tot ze weer een telefoontje kreeg. Ze hoefde niet meer verder te werken aan de brochure want alles kwam op losse schroeven te staan. Als het zo doorging zou er niet eens een nieuw seizoen komen. De gemeente moest zoveel extra geld ophoesten dat de subsidie voor het theater per direct ingetrokken werd enhet was onduidelijkof ze na de crisis geld voor cultuur over hadden. Zij werd ontslagen en kon bij een speciaal loket WW aanvragen. En niet alleen zijzelf, ook haar vriend die bij een aannemer werkte werd per direct ontslagen. Hij had zich als ZZP-er verhuurd en kon gelukkig bewijzen dat hij het jaar ervoor een goede omzet had gedraaid maar hoe lang zouden die uitkeringen doorgaan?
Hun hele leven werd overhoop gegooid en terwijl ze de eerste weken nog genoten van het samen klussen aan het huis veranderde dat na de ontslagen. Ze werd kribbig, sliep slecht en had voortdurend dromen dat ze uit het huis gezet zouden worden. Wat was er over van hun ideale toekomstbeeld? Ze hadden steeds vaker ruzie over bepaalde uitgaven. Moest er nu wel van die dure verf of nieuw hout voor het schuurtje gekocht worden van hun spaargeld. Dat geld hadden ze straks nodig om te overleven. Het feit dat ze ziek zouden kunnen worden of dat hun ouders zouden kunnen overlijden werd helemaal naar de achtergrond verdreven. Het Coronavirus was alleen nog maar een ellendig iets dat hen hun baan had gekost, hen thuis opgesloten hield en tot deze misère had geleid.

Toen een rechtse club in het dorp een oproep deed op Facebook om te demonstreren tegen de lockdown sloot ze zich daarbij aan. Niet uit overtuiging maar uit pure frustratie. Terwijl ze tussen de demonstranten stond die met bivakmutsen op met honkbalknuppels zwaaiden, vroeg ze zichzelf af hoe ze zo diep had kunnen zinken. Twee maanden geleden had ze nog uitbundig gelachen toen een linkse cabaretier een dergelijke club belachelijk maakte en nu liep ze mee. Ze walgde van zichzelf en de hele situatie.