Verhaal in 40 afleveringen 29: Testen

Het confinement zoals in Frankrijk de lockdown heet (geen Engelse woorden in Frankrijk!) wordt door ons vertaald als het koffiemoment. Zo melig zijn we af en toe. Heerlijk lachen om niks. Het begint er op te lijken dat op 11 mei alles weer zijn gang kan gaan. Behalve mensen van 70 en ouder, die moeten voorlopig nog in isolatie blijven. Zijn wij blij dat we 'pas' 69 zijn en dus plannen kunnen gaan maken voor een deconfinement. Daar hebben we nog geen bijnaam voor bedacht.
Hier in Frankrijk zijn er meer dan 20.000 doden gevallen dus het is veel erger dan in Nederland. Hoe dat kan? Waarschijnlijk met name door de mensenmassa's in de grote steden waar iedereen veel te dicht op elkaar woont. Hier in Aveyron daalt het aantal besmettingen en de patienten op de IC.

Vandaag nog een bewolkte dag maar verder aangenaam weer. De barometer loopt vooruit en overmorgen is het weer zonnig en boven de 24 graden. Het is zeer groeizaam weer, nat en warm dus alles groeit stevig door. Ons gras moet voor de tweede keer gemaaid worden. Vorige week zagen we dat ook de velden al gemaaid werden voor gras voor de beesten. Heel vroeg dus.
Net appelbollen gebakken voor Ad, een wekelijkse tractatie bij gebrek aan ander lekkers. Ik vergeet steeds koekjes, nootjes en zo te kopen als ik met die overvolle kar door de winkel rijdt. Maar de 'appelbollekes' zoals oma Bogaarts ze noemde, zijn favoriet. Ze hebben hier niet die velletjes bladerdeeg maar ik snij een guichebodem in vieren en maak daar 4 bolletjes van. Gek, in Nederland smeer je de vierkante velletjes aan elkaar voor een guiche, hier snij je de guichebodem in vieren voor kleinere lapjes.

Met het testen van mensen die al of niet besmet zijn lukt het nog niet zo erg. Er zijn landen waar heel veel getest wordt zoals Duitsland terwijl het in Nederland onbegonnen werk is om een test los te krijgen bij de GGD. Denk maar aan de vader die bij de bevalling wilde zijn, misschien positief was maar met geen mogelijkheid ergens getest kon worden. Uiteindelijk werd het hele gezin maar als Coronagezin bestempeld en kon hij bij de bevalling zijn. Terwijl een test uitsluitsel had kunnen geven zodat hij niet nog twee weken daarna de baby alleen met een mondkapje en handschoenen mocht vasthouden.

Vandaag stond in de krant dat de schaarste aan testen mede komt omdat niet duidelijk is wie die tests gaat betalen. Er zijn voldoende tests en er is genoeg capaciteit om ze te verwerken. Dus toch weer een geldkwestie in plaats van de gezondheid boven aan zetten. En dan met name de gezondheid van al die verzorgenden en artsen die groot besmettingsgevaar lopen of kunnen besmetten. Onbegrijpelijk.
De testcapaciteit van Nederland is in vol bedrijf, zo’n 17.500  testen per dag en als het nodig is kunnen de laboratoria de capaciteit opschroeven naar ongeveer 29.000 testen per dag. Naast zorgmedewerkers kunnen patiënten uit kwetsbare groepen getest worden als dat van belang is voor hun behandeling of verzorging en patiënten met verschijnselen van een coronavirusinfectie die zo ziek zijn dat zij moeten worden opgenomen in het ziekenhuis worden getest. Maar alle andere doelgroepen moeten hemel en aarde bewegen om getest te worden. 

Hoe breed het virus al verspreid is in Nederland wordt onderzocht door Sanquin in samenwerking met het RIVM door bloed- en plasmadonors te testen. Door het testen van een geanonimiseerde totale testgroep wordt bekeken hoe snel de samenleving immuniteit kan opbouwen tegen de ziekte. Gedurende periodes van een week wordt bloed van zevenduizend donors die hiervoor toestemming geven, getest op de aanwezigheid van antistoffen tegen het virus. Die wijzen uit of iemand een besmetting achter de rug heeft. Een persoonlijke uitslag wordt niet gegeven omdat de test niet betrouwbaar genoeg is. De kans dat iemand een foute uitslag krijgt is dan te groot. Als 60 procent van de Nederlandse bevolking immuun is voor corona, zal het virus geen kans meer hebben om zich te verspreiden. Het onderzoek regelmatig worden herhaald om te volgen hoe de groepsimmuniteit zich ontwikkelt in ons land.

Ervoor en erna momenten

Gisteravond, gezeten bij het vuur, schrokken we door een hard geluid buiten. We gingen kijken en hoorden een vliegtuig overvliegen. Een geluid dat we al een maand niet meer gehoord hadden. Als je bedenkt dat er thuis bij sommige windrichtingen iedere 5 minuten een opstijgend vliegtuig de rust verstoord, is het een soort wonder dat er hier maar af en toe iets overvliegt, en nu dus helemaal niets behalve die ene. Als we op de app op de Ipad kijken waar al het vliegverkeer op te zien is, is Aveyron een grote lege vlakte. Bij Schiphol zijn er twee vliegtuigen te zien, dus ook te verwaarlozen. Ongelofelijk.
Er zijn wel meer van die ervoor en erna momenten. Voor de crisis waren we niet bezig met de inhoud van de voorraadkast wat betreft levensmiddelen. Als het op was ging je weer op weg. Nu is het kunnen kopen van een pak meel een prettige gedachte want zo kun je altijd nog brood bakken. En het blikje ham kan eventueel als noodrantsoen gebruikt worden om spaghetti te maken.
Het feit dat  je bij telefonisch of ap-contact vroeger nooit als eerste vroeg of iedereen gezond was, nu is dat een standaard vraag.
De apotheek in Nederland heeft laten weten dat ze geen medicijnen naar het buitenland mogen versturen. Ik heb er nog even aan gedachtomte vragen of Q of Nicola het recept op wilden gaan halen en versturen maar ik denk eigenlijk dat het niet door de douane komt. Een pakketje met pillen  is natuurlijk sowieso verdacht. De apotheek in een dorp verderop heeft niet mijn merk maar wel iets wat er op lijkt. Een recept was niet nodig, als je maar betaalt. Dat is toch heel anders dan in Nederland waar ik iedere drie maanden via de huisarts een herhaalrecept moet vragen, anders krijg ik het niet mee.
Vandaag weer een bewolkte dag met af en toe wat regen. Maar heerlijk zacht dus we kunnen, als het even droog is gewoon buiten werken en  thee drinken. Even geen Corona bericht. Ad maakt zich vreselijk druk over alle leugens en uitlatingen vanTrump maar daar schiet je weinig mee op. Met een beetje pech wint hij de herverkiezing ook nog.

Verhaal in 40 afleveringen 28: lege zalen

Het plaatsen van de balk ging heel voorspoedig. Ik moest een klein beetje helpen met duwen en trekken maar het voorwerk was zo goed gedaan dat de balk probleemloos in het gat schoof, hangend in een takel zodat er zo goed als geen spierkracht bij nodig was. Best een feestelijk moment dat we 's avonds gevierd hebben.
Vanmorgen een mail naar de apotheek gestuurd of ze een medicijn tegen hoge bloeddruk naar Frankrijk op willen sturen of dat ik dat hier bij een apotheek kan gaan halen. Ik ben benieuwd naar hun antwoord. Het zou toch heel vervelend zijn als ik zonder kwam te zitten. Ook met de accountant telefonisch contact gehad want het jaarlijkse gesprek dat meestal in april plaatsvindt moet nu uitgesteld worden. De tandartsassistente belde dat de afspraak met de mondhygieniste niet doorging. We hadden al ingesproken dat Ad er niet zou zijn maar dat was kennelijk niet doorgekomen. Allerlei kleine praktische dingen die geregeld moeten worden. Belangrijke post in Nederland wordt door Quirinus of Nicola gefotografeerd zodat we vanuit hier kunnen betalen of antwoorden.

De laatste repetities waren volop bezig. Overmorgen de generale repetitie en de dag erna zou het feest echt beginnen. Het licht- en geluidsplan was klaar, de publiciteit geregeld en voor de première waren alle kaarten verkocht of weggegeven. Een paar kranten hadden een voorbespreking gepubliceerd en de verwachtingen warenhoog gespannen. De hoofdrolspeelster was haar make-up aan het bespreken toen het nieuws als een bom insloeg: het theater werd per direct gesloten en alle voorstellingen gingen voorlopig niet door. De crew dacht eerst dat het een grap was. Natuurlijk deden er allerlei berichten over het Coronavirusis de ronde maar iedereen had het idee dat het vooral China en Italië waren waar het gevaarlijk was. In Nederland zou het allemaal wel meevallen. Die paar mensen in Brabant die carnaval hadden gevierd en verder bijna niets. Maar de extra uitzending van de NOS maakte duidelijk dat het geen grap was. Het theater werd gesloten en hun première ging niet door. Hoe moest dat nou? Moesten ze iedereen gaan bellen? Moest het theater geld terug gaan geven voor  alle verkochte kaartjes? Ook de avonden na de première zaten goed vol. Zouden ze zelf wel betaald worden als ze niet speelden. Het was al geen vetpot en dit toneelstuk zou weer eens wat geld in het laatje brengen zodat ze een appeltje voor de dorst over hielden. Hoe lang ging alles dicht? Zouden ze na een maand wel kunnen spelen?
Die avond hadden ze via een mailgroep contact met collega's. Iedereen zat in hetzelfde schuitje. In heel Nederland gingen de theaters op slot, geen voorstellingen en geen publiek. Een ramp voor cultureel Nederland want behalve theaters zouden ook de concertpodia en de musea gesloten worden. Ze konden niet eens samen naar het café om hun verdriet te verdrinken.

De week daarna werd duidelijk dat dit voor een aantal kleinere theaters de doodsteek zou betekenen. Het failissement kon aangevraagd worden nu de lonen van het personeel en de huur niet meer betaald konden worden. En het was net dit deel van het jaar dat de meeste premières gespeeld zouden worden en ongeveer 40% van de toeschouwers naar het theater kwam. Sommige cabaretiers konden hun grappen nog online verkopen maar daar hadden de podia niets aan. Het noodplan dat door de regering werd aangekondigd was een druppel op de gloeiende plaat. Dat bedrag was nauwelijks voldoende om de ergste nood te lenigen.
De toneelspelers vroegen bijzondere bijstand aan maar dat geld was voldoende om te eten en te drinken, niet voor het betalen van de huur en alle andere vaste lasten. Ze hadden met alles rekening gehouden: slechte recensies en tegenvallende bezoekersaantallen maar dit was totaal onverwacht. Ook de impressariaten zaten met hun handen in het haar. De contracten die ze met de spelers hadden afgesloten dekten bijna alle mogelijke rampen maar geen gesloten theaters en lege zalen. En al snel bleek dat die voorlopig ook leeg zouden blijven.

Verhaal in 40 afleveringen 27: thuis werken en leren

Vandaag voor het eerst in tijden wat regen. De boeren zullen er blij mee zijn want ondanks de vele buien in maart begon het toch weer te droog te worden. We gaven de sla, snijbiet en basislicum iedere dag water. Ze doen het goed op het landje waar de oude mevrouw Ferrière (de vrouw die hier zeker 60 jaar gewoond heeft voordat wij het kochten) 30 jaar geleden ook een moestuin heeft gehad. Je kon het merken aan de grond die nog steeds goed van structuur is. Voor het zwembad is het vandaag te koud maar het is goed werkweer.
Ad is druk bezig met de balk (op de foto is te zien hoe slecht de kop was). Vandaag gaat de nieuwe balk op zijn plek. Hoezo zondag? Ik ben nog een keer het boek Portals II aan het doornemen op de laatste fouten.

Gisteravond hebben we in de schemering een wandeling gemaakt in het bos. Het was er magisch, doodstil, heerlijk geurend en al onvoorstelbaar groen vergeleken bij een week geleden. De gele brem lichtte bijna op in de avonddonkerte en rook mierzoet. Als marmotten geslapen tot vanmorgen vroeg toen er weer een frelon kwam kijken waar hij naar buiten moest. Raampje open en weg was hij. Toen nog maar even diep onder de dekens en nog een uurtje geslapen.

De ouders wisselden elkaar overdag af om met de kinderen bezig te zijn. Ze moesten allebei thuis werken en hadden al gauw gemerkt dat dat niet ging met hun drie dochters erbij. Twee op de basisschool en de oudste op het VWO. De eerste dagen ging het allemaal nog wel en was alles nieuw en spannend. Maar nu moesten ze echt hun best doen om er voor te zorgen dat het huiswerk gemaakt werd. Ze hadden samen met de kinderen een schema opgesteld. Om 9 uur ontbijt (dan konden ze voor die tijd allebei nog even werken). Om 10 uur twee uur huiswerk waar de moeder bij ging zitten om te zorgen dat ze geen ruzie maakten en iets deden. Er was maar een computer dus er moest gepland worden wie de opdrachten als eerste moest downloaden.  Voor de online lessen mochten ze met hun tablet werken. De oudste moest overhoord worden, er moesten werkstukken nagekeken worden en sommen uitgelegd. Het was echt werk. Tussen 12 en 2 uur was er niets. Er werd geluncht, de kinderen mochten spelletjes doen op hun tablet. Maar er werd ook veel 'verveeld'. Televisie was verboden, die mocht 's avonds pas aan. Om 2 uur nam vader de honneurs waar en ging moeder boodschappen doen met de jongste die nog niet zoveel huiswerk had. Daarna had zij twee uur om te werken, los van de avonden.
De kinderen mochten, als ze goed gewerkt hadden, een keer per week bepalen wat er gegeten werd. Dus dat was iedere week een keer pannenkoeken, hamburgers en sushi. De andere dagen werd er 'gewoon' gegeten zoals stampot met worst of rijst met een groentenprutje. Bij hen was het traditie dat vader kookte dus dat deed hij nu ook. Zij zorgde ervoor dat alles omte koken in huis was en de kinderen moesten de afwasmachine in- en uitruimen maar dat was altijd al ruzie geweest, ook voor Corona. 
Rond vier uur was het tijd voor de hobbies. De middelste zat op een theaterschool en kreeg daar online lessen voor. De oudste speelde dwarsfluit en oefende iedere dag en een keer per week met haar docent, de jongste zat op ballet. Die deed zo lang met de middelste mee.

Na een maand thuis zitten was het een heel gedoe om de kinderen gemotiveerd te houden. Hoe lang ging het nog duren? Waarom konden ze niet gewoon naar school want kinderen kregen bijna geen Corona? Ze zeurden aan hun hoofd en en weigerden soms om nog iets te doen. Het feit dat hun eigen gekozen eten dan niet geserveerd werd was nu nog genoeg motivatie maar hoe lang zou dat nog zo zijn? Het was moeilijk uit te leggen dat ze wel anderen konden besmetten, zonder er zelf ziek van te worden. Ook maakten de ouders zich er zorgen over of de kinderen wel genoeg leerden en geen achterstand opliepen. Voor de basisschool zou dat nog wel meevallen, dat konden ze zelf bijspijkeren maar ze wisten dat de lessen op de middelbare school heel lang in het geheugen bleven zitten. En nu via de computer alles uitgelegd krijgen was toch anders. Ook merkten ze dat de kinderen hun vriendjes en vriendinnetjes steeds meer begonnen te missen. Ze konden wel skypen en beeldbellen maar dat was geen spelen, giegelen en stoeien. De middelste was binnenkort jarig maar ze hadden al met haar afgesproken dat ze haar verjaardag pas echt zouden vieren op het moment dat alles weer normaal was. Een verjaardag zonder uitdelen in de klas en zonder partijtje, dat kon niet.

Als de ouders werkten gingen ze op de zolderkamer zitten om niet afgeleid te worden. Ze hadden te doen met mensen die geen extra ruimte hadden, dat was bijna niet te doen. Bovendien moest het stil zijn om de videoconferenties te kunnen volgen en om goed te focussen. Want een echte vergadering was toch wel heel anders. De laatste keer had zij de notulen moeten maken, ze hoopte maar dat het een beetje zou kloppen. Een collega had gelukkig aangeboden om er nog een keer naar te kijken. Waar ze het meest opgelucht over waren was het feit dat ze allebei geen kans liepen om ontslagen te worden. Een jaar geleden hadden ze een groter huis gekocht met een forse hypotheek. Als een van hen werkeloos zou worden, ging dat een groot probleem geven. Maar de grootste uitdaging was toch wel om gezond te blijven. 

Verhaal in 40 afleveringen 26: 100

Vandaag 100 jaar geleden werd onze moeder geboren, 1920. Negen jaar geleden overleed ze maar bij iedereen is ze nog heel dichtbij, net als onze vader die veel eerder overleed. Ik ben blij dat ze deze tijd niet hoeven mee te maken en dat we niet bezorgd over hen hoeven te zijn. Het lijkt me vreselijk om j eoude ouders op deze manier te moeten kwijtraken zonder afscheid te kunnen nemen. En er zoudenerheel veelzijn geweest die afscheid moestennemen. Als we naar alle nakomelingen kijken zullen dat er binnenkort 48 zijn als ik goed tel. Wat een productiviteit.
Het feest dat we ieder jaar rond deze tijd vieren gaat niet door maar uit alle teksten en foto's blijkt wel dat we als familie niet stilzitten. Ondanks de isolatie is iedereen druk met huis, tuin, werk, belasting en kinderen. Onze (groot)ouders zouden trots geweest zijn.

Een collage van alle paarse bloemen die nu bloeien.

Haar 103e verjaardag wilde ze een beetje rustig vieren. Vorig jaar was de fanfare langs gekomen, de burgemeester en haar hele familie. Heel leuk en gezellig maar wel vermoeiend. Dat zou dit jaar sowieso niet gaan gebeuren want door Corona moest iedereen thuis blijven. Ze miste haar dochters wel en de leuke verhalen die ze vertelden. Haar kleinzoon die iedere middag bij haar was komen lunchen had ze al meer dan een maand niet gezien. Ze wilden dat ze een Ipad zou aanschaffen maar daar begon ze niet meer aan. Dat maakte haar heel onzeker en ze zag toch niet zo goed. Een telefoontje was veel beter en ze hoefde niet zo nodig te Skypen of hoe dat allemaal ook heette. In haar kamer stonden wel 20 foto's van al haar dierbaren, die had ze altijd om zich heen. Een van de verpleegsters had een keer geprobeerd om met een tablet met haar zoon in Nieuw Zeeland met videobeelden te praten en maar dat lukte niet. Ze zag hem en haar kleinkinderen heel even en toen waren ze weer weg. Heel frustrerend want daarna lukte het niet meer om contact te krijgen.

Een paar dagen geleden was er een koor komen zingen. Iedereen zat ver uit elkaar maar er waren er diverse oudjes die zaten te hoesten en te proesten. En er waren ook diverse verzorgsters die zich niet lekker voelden. Als ze nou maar niet aangestoken werd. Ze voelde zich een beetje slap en moe, had keelpijn en moest af en toe hoesten. Op de dag van haar verjaardag had ze koorts, iets dat bijna nooit gebeurde. Ze haalde zelfs geen griepprik want daar werd ze alleen maar zieker van. En griep hoorde erbij. Maar de koorts werd steeds hoger en ze kreeg pijn op haar borst. De huisarts werd geroepen en zei dat ze het nog even moesten aanzien. Als de koorts veel hoger werd en aan bleef houden dan zouden ze gaan kijken wat ze gingen doen. Voor haar hoefde het niet meer zo maar, zoals ze haar hele leven al had gedaan, ze gaf zich over. Twee dagen na haar verjaardag werd ze naar het ziekenhuis gebracht en positief getest, ze had HET. Ze hoestte vreselijk en kreeg er een lichte longontsteking bij, de eerste in haar hele leven. Wat was dat vreselijk, net alsof je stikte. Naast haar hoorde ze de mensen ook hoesten en jeremineren. Dat deed zij niet, zij leed in stilte. Het was de eerste keer dat ze in een ziekenhuis lag, wat een heksenketel was dat. Ze slikte geen medicijnenthuis maar hier kreeg ze een hele rits die ze braaf nam. Ze zouden wel weten wat goed voor haar was.
Tot haar grote vreugde ging het na enkele dagen beter en na een week mocht ze zelfs weer terug naar het verpleeghuis. Ze was beter verklaard. Ze was de op een na oudste patient die Corona had overleefd. Wie had ooit kunnen denken dat ze het nieuws nog zou halen. 

Verhaal in 40 afleveringen 25: Begraven

De balk beheerst hier ons bestaan, dat kunnen jullie zeker wel begrijpen. Zojuist is er een stuk van de oude balk afgezaagd en dat laat zien dat het vijf voor twaalf was. De balk was totaal doorgerot en alleen een plankje hield de zaak bij elkaar. Waar een coronavirus goed voor kan zijn anders hadAd dit karwei zeker niet aangepakt. En 's zomers is het te heet net onder het dak.
Alle inzendingen voor het virtuele feest zijn binnen, dat wil zeggen ik heb een pagina met alleen foto's die ik van Facebook geplukt heb.
Gisteren een rondje gelopen en foto's gemaakt van alle paarse of paarsige bloemen. Dat zijn er heel wat. Grappig dat de kleuren soms per maand verschillen. Er is op dit moment ook veel geel te zien maar paars heeft duidelijk de overhand.
Verder glijden de dagen voorbij. Nog even en we zitten hier al twee maanden terwijl het soms lijkt alsof het pas twee weken zijn. Zou dat komen omdat je niemand ziet en iedere dag min of meer dezelfde volgorde heeft? Je vergeet welke dag het is en denkt aan eten als je maag begint te rommelen.

De waterspuger geeft de hele dag bronwater.

Ze had net een vaste aanstelling gehad bij de begrafenisondernemer na twee jaar als ZZp-er voor hen te hebben gewerkt. Ze dankte God als die bestond want alle ZZP-ers waren van de ene op de andere dag ontslagen omdat alles te onzeker was. Het betekende niet dat ze weinig werk hadden. Het was overduidelijk dat er veel meer mensen overleden en door alle strenge veiligheidseisen was communicatie vaak tijdrovend. Ze moest via een skypeverbinding allerlei zaken regelen en afspraken maken. Gezien de leeftijd van veel nabestaanden was dat niet altijd gemakkelijk en als er niemand aanwezig was die hulp kon bieden bij het gebruik van de moderne media zat er niets anders op dan langs gaan. Veel afstand, handschoenen en een mondkapje. En na afloop alles goed schoonmaken - ook de computer - en handen wassen. Koffie werd er niet gedronken. Ze moest niet alleen aan zichzelf denken want nadat een collega het virus had gekregen realiseerde ze zich dat zij met veel besmette mensen in contact kwam en extra voorzichtig moest zijn om haar gezin niet te besmetten. 
Het was heel verdrietig dat oude mensen die soms als meer dan 60 jaar samen waren, alleen moesten sterven. Normaal kon ze mensen troosten, bijvoorbeeld door een arm om hen heen te slaan maar dat kon nu niet. Dus je kon alleen maar door woorden proberen enige troost te geven.

Het ritueel was volledig anders geworden. Er werden wel kaarten verstuurd en rouwadvertenties geplaatst, maar geen afscheid en condoleren op de avond ervoor en na de begrafenis. Via een site of een emailadres konden mensen hun medeleven tonen en het was soms aan haar om alles te printen voor de overgeblevene die niet kon omgaan met de computer en geen kinderen had die dat konden regelen. Vaak was het een eenzame gebeurtenis, slechts een paar mensen mochten bij de crematie of de begrafenis aanwezig zijn en dan op 1,5 meter afstand van elkaar. Ook hier mocht niet lijfelijk getroost worden alhoewel sommigen dat toch deden. Wat moet je doen als je moeder hartverscheurend begint te huilen? Vanaf anderhalve meter afstand kun je weinig medeleven laten voelen. Dus ging de dochter naar de moeder en nam haar in haar armen. En nu maar hopen dat ze niet besmet was. Voor veel overledenen zou er op een later tijdstip een herdenkingsdienst gehouden worden als de omstandigheden dat toelieten.
Bij de verpleeg-en verzorgingshuizen kwamen ze bijna dagelijks om nieuwe begrafenissen te regelen. In sommige huizen was meer dan eenderde van de bewoners overleden. In plaats van de mensen te vervoeren naar de ruimtes van de begrafenisondernemer waar ze opgebaard konden worden, werden de overledenen in het tehuis bewaard tot er een plek was om te begraven of te cremeren. De crematoria werkten op volle toeren om alles bij te kunnen houden.
De nabestaanden waren dankbaar voor hun ondersteuning en hun werk in deze moeilijke tijden. De dood was nog nooit zo allesoverheersend geweest voor een begrafenisondersteuner.   
   
   

Verhaal in 40 afleveringen 24: bejaard in Nederland

Ad heeft zijn stelling verstevigd (dubbele laag planken) en is bezig om het plaatsen van de balk voor te bereiden. De oude balk heeft geen functie meer - het dak wordt gestut - en zal in stukken gezaagd worden om in de open haard te eindigen. Daarna kan de nieuwe balk op zijn plek gehesen worden. We ontbijten 's morgens binnen voor een vuurtje, lunchen buiten (sardientjes-kaas-paté) en eten 's avonds buiten (BBQ of gewoon uit de pan) om daarna binnen nog wat te lezen voor een klein vuurtje. Een heel rustig leven dat erg goed bevalt. Maar het aanvullen van de houtvoorraad is geen overbodige luxe.
Toen we gisteren boodschappen gingen doen was dat echt een uitje. Rijdend door het prachtige golvende landschap zagen we hoe veel groener alles was geworden in twee weken. De koeien met hun kleine kalfjes liepen in de wei en overal bloeiden de seringen en de tulpenbomen.

Mijn werk voor het familiefeest is bijna klaar, nog een paar familieleden die tot het laatst wachten maar verder heeft iedereen zijn verhaal en foto's ingeleverd. Zaterdag gaat alles op de mail.

De blauwe regen doet het erg goed. Gekregen als klein stekje van Yvonne en nu echt een regen van blauwe bloemetjes die heerlijk ruiken en allerlei insecten aantrekken.

Het is gek om vanuit Frankrijk naar Nederland en de Nederlandse berichtgeving te kijken. Het lijkt bijna alsof het in Nederland, behalve op de IC's, eigenlijk best wel goed en gereguleerd gaat. Men past zich aan, Rutte lijkt een alerte en adequate minister president en bijna alle burgers volgens zijn adviezen op. Alleen als het om de bejaarden gaat laat men enkele steken vallen. Zoveel doden bij de verpleeghuizen en verzorgsters die niet eens weten of iemand wel of niet besmet is. Het is met name de directies en besturen aan te rekenen dat ze zo weinig rekening houden met de levens van al die mensen die de bejaarden verzorgen - en hun gezinnen - en met de bejaarden zelf. Het verdienmodel voert ook hier de boventoon (ik had per ongeluk boeventoon getypt en dat past er beter bij). En dan gaan ze bij de partij 50PLUS vergaderen over verkiezingsplaatsen in plaats van de belangen van de 50plussers aan de orde te stellen.

Opvallend is de uitspraak dat er eerst werd gezegd van 70 plussers dat ze te duur waren (wat betreft pensioen en AOW, boomers go home) en nu zijn ze te duur voor de IC (en te riskant dat het toch fout afloopt. Dus weer boomers go home). De mensen die er graag tussenuit wilden mochten dat niet, nu is het uitgelezen moment voor bejaarden als ze er geen zin meer in hebben. Dit thema is echter taboe in Nederlanden in een heleboel andere landen nog meer.
Verder is het een interessante ontwikkeling dat mensen die gezond leven (niet roken, veel bewegen en gezond eten dus geen overgewicht), meer kans hebben op een IC plek. Helaas betekent dit dat het voor minder goedbedeelden eerder een afwijzing betekent want obesitas komt meer voor in de lagere inkomensklasse. En als ze wel een plek krijgen is de kans dat ze  'goed' uit de narcose komen veel geringer. Het zou best wel eens kunnen dat door dit virus de scheiding tussen rijk en arm nog groter wordt want met een enorme recessie op komst zal het niet meevallen om het hoofd boven water te houden als je geen reserves hebt.