Hemelvaartsdag

De sla is vannacht gespaard gebleven dankzij de bakjes Kronebourg die er naast stonden. Tomaten lusten de slakken niet en de pompoen hebben we rondom met as beschermd. Als die iets groter is gaat het lukken. Vandaag de warmste dag totnu toe, meer dan 31 graden. Het is nu al 26 dus Ad is nu het dak opgegaan omdat het 's middags gewoon te heet is. We merkten vanmorgen dat er geen kranten waren. Storing? Nee, Hemelvaartsdag. Vroeger toen we nog werkten een heerlijk lang weekend want de vrijdag er op was alles dicht. Nu gaan we werken omdat iedere dag een soort vakantie is.
Het jaarplan van de jeugdtheaterschool Zuid Oost begint vorm te krijgen. Als je een sneak preview wil: jtszo.nl/jaarverslag-2019 Gemaakt in WordPress.

Gisteren aardbeien gebracht bij Alice (buurvrouw) en bij Regine die weer terug is uit het ziekenhuis. Alles op afstand afgegeven en luchtkusjes om te bedanken.

Verder weinig nieuws, de dagen vloeien in elkaar over. We zijn tevreden en blij dat we hier veilig kunnen zitten.

Onderstaande foto is vorig jaar gemaakt met de drone van Ad door Ewout. Op deze manier kunnen we het dak inspecteren zonder dat Ad allerlei halsbrekende toeren uit  hoeft te halen (met klimbroek uiteraard). Zoals je ziet is dit dak nog nog goed.

verhaal in 40 afleveringen 38: open die tent

Gisteren een app gekregen van Yvonne dat de kans groot is dat deze zomer Frankrijk toch open gaat voor toerisme. Met name een vereniging voor recreatie in de open lucht maakt zich daar sterk voor. Dat zou heel erg fijn zijn en voor al die campinghouders een grote opluchting denk ik, ook al kunnen er maar weinig mensen komen ivm sanitaire regels.
Vanmorgen boodschappen gedaan, al na 1 week. Er komt enige progressie. Meteen ook slaplantjes, tomaten en een pompoen gekocht. Dus ook hier een heus groentetuintje. De peterselie groeit als een dolle (net als in Nederland) en de basilicum doet het ook goed.

Deze foto van een hele lege camping is gemaakt op de terugweg vorig jaar, de laatste dag dat de campings nog open waren.

De camping lag er verlaten bij, het zwembad was groen uitgeslagen en het gras stond tot kniehoogte. Hij en zijn vrouw hadden helemaal geen zin om iets te doen en bovendien alles wat je deed kostte geld. Als hij het zwembad schoon wilde hebben moest hij speciaal zout kopen, als hij wilde maaien had hij benzine nodig, als hij de wasgelegenheid wilden verfraaien moest er verf gekocht worden etc.  en de schatkist was bijna leeg. Ze hadden nog een beetje spaargeld om de noodzakelijkste boodschappen te doen maar zelfs in de winkel keek hij naar de spullen die bijna over datum waren, dus goedkoper. De reserveringen die hij had voor dit seizoen waren allemaal gecanceled, dat hadden de mensen zelf gedaan en de meesten wilden hun aanbetaling terug. Gelukkig had hij dat geld apart gelegd maar als er niet gauw iets gebeurde gingen ze failliet. En dat na twaalf jaar hard ploeteren, met veel plezier maar toch. Eindelijk zouden alle investeringen geld gaan opbrengen en nu deze tegenslag. 

Het bericht van de vereniging van campings waar ze bij aangesloten waren bracht een klein beetje hoop. Alles zou weer open kunnen gaan tijdens de zomermaanden. 

Hij leende geld bij zijn ouders en ze gingen aan de slag om alles in orde te brengen. Als er nieuwe uitbraken zouden komen of de grenzen van de buurlanden bleven dicht, dan was het einde verhaal. Maar hij nam het risico om te adverteren en te zorgen dat er in ieder geval een paar mensen zouden zijn. Ze zouden het verder samen regelen, de vakantiehulpen die ze normaal inhuurden waren niet nodig. Alle gasten die afgezegd hadden kreeg een mail met het goede nieuws. Een paar mensen hadden al, onder voorbehoud, opnieuw gereserveerd. 

Ze kregen er weer zin in. Er werd gemaaid, geschilderd en gerepareerd. Vooral het zwembad kostte veel moeite om weer algenvrij te krijgen maar gelukkig werd het heerlijk weer en konden ze er ook zelf van genieten. Eigenijk was dit voor het eerst dat ze zelf iedere avond bij het zwembad zaten met een glas van de goedkoopste wijn en een bakje chips. Maar toch een beetje op vakantie bij jezelf. Maar als het kon: open die tent, letterlijk en figuurlijk. 

 

Protocollen

Voor alles moet een corona protocol gemaakt worden: zwembaden, sportscholen, terrassen, winkels en fietspaden. Dus ik dacht dat wij ook maar eens na moesten denken over een protocol voor de Vision Quest. Mocht Frankrijk open gaan voor buitenlanders op 15 juli dan kan de Vision Quest doorgaan maar niemand zit er op te wachten om hier ziek te worden, onze gasten niet en wij niet. Het protocol zou kunnen zijn dat iedereen 5 dagen voor vertrek strikte afzondering in acht neemt zodat de kans dat je besmet maar niet ziek hier aan komt kleiner is. Mocht je je ziek voelen, zeg dan af. Datzelfde geldt voor ons drieën. De reis kan het beste per auto gemaakt worden en rond 15 juli geven we een definitieve go or no go. Volgens Ad kan de zweethut vooraf gewoon doorgaan als iedereen zich aan de afspraak houdt en gezond arriveert. De zweethut na afloop, als iedereen vier dagen in het bos is geweest, moet geen enkel probleem zijn als mensen gezond het bos uitkomen. Wie had dat gedacht: een Vision Quest protocol.

Verder gaat hier het leven door van dag tot dag. Gisteravond naar de ondergaande zon gekeken en nog tot donker buiten genoten van de natuur, de zuivere lucht, de vogels, vleermuizen en de onmetelijke hoeveelheid sterren. Als je naar de horizon kijkt zie je zwermen insecten, zoals vroeger. De laatste jaren vonden we dat er, behalve de muggen en vliegen, minder insecten waren.
De zomer kondigt zich op alle fronten aan. We hebben voor het eerst kersen uit eigen boom gegeten, niet van die hele rode maar wel lekker. We moeten snel zijn want de vogels hebben ze ook ontdekt en eten razendsnel zo veel mogelijk op. Vooral de vlaamse gaaien zijn er dol op.

Met de tekenbeet van Ad lijkt alles in orde. De bult is verdwenen en er komt geen rode kring dus gaan we er van uit dat het in orde is.

Een heel ander seizoen

Nu al weer bijna drie maanden hier, even lang als we 's zomers blijven. Alleen een heel ander seizoen waardoor we planten, vogels er dieren horen en zien die we anders nooit zagen of hoorden (door de absolute stilte horen we sowieso meer). De orchideeën, de roosjes, de twee raven die iedere dag overvliegen met hun bijzondere geluid. We hebben een app om vogelgeluiden te determineren en er zijn al verschillende vogels langs gekomen waar ik nog nooit van gehoord had.
Als we hier in de zomer verblijven is het drukker in verband met de Vison Quest die voorbereid moet worden. Boodschappen voor heel veel mensen en koken en zorgen gedurende tien dagen. Verder kinderen en bezoek die langskomen  of waar wij op bezoek gaan (naar Toon en Yvonne, Kees en Paulien, de familie Battut). Het jaarlijkse etentje a la campagne aan de grote tafel in de brandende zon met Patrick en Regine. Ons uitstapje naar Narbonne gekoppeld aan een paar dagen aan de kust voor een concert van Yordi Savall in Fontfroide. Onze tochtjes naar Conques waar nu alles dicht is, misschien is de kathedraal wel open maar de drommen wandelaars die naar Compostella lopen zijn ver weg. Koffie drinken op het terras van Solomiac midden in het dorp, onze heerlijke gezellige etentjes aan de Lot enz. enz.
Een voordeel van dit seizoen is dat het nog niet zo heet is en we meer puf en energie hebben om te werken. Alhoewel het vandaag rond de 28 graden wordt, zwemweer dus. Gisteren was het water 16 graden, ik ben benieuwd of ik Ad kan verleiden om er ook in de gaan.

Zoals te zien op de foto is de dakkapel zo goed als klaar met een luikje ervoor (let op het leuke ruitje in het midden).

Tekenbeet

Stralend weer en 26 graden. Echt een 'zon'dag. Ad had gisteren een hele grote teek op een moeilijke plek, nu zit er een bultje. We wachten even af hoe het gaat anders toch even naar de dokter. Normaal heb je hier kleine donkere teken maar deze was wat gelig en dik, vol met bloed. Dus hij zat er misschien al wat langer. Ik las op internet dat er, door de zachte winter, veel vroeger teken zijn gesignaleerd. Nu hebben we er iedere zomer een heleboel maar nooit van die vieze dikke. Jammer genoeg hebben we hem meteen in de wasbak weggespoeld, we hadden hem beter kunnen bewaren omte laten zien (Ja hoor Simone!) Fingers crossed dat er geen rode kring komt (alhoewel dat ook moeilijk te zien is). Niet geveld door corona maar door een teek, het is toch wat.

De voorspellingen van komende week zijn heel goed, alleen maar zon en tot 28 graden. We overwegen om weer op het balkon te gaan slapen zoals we altijd 's zomers doen. Het enige argument dat ons nog tegenhoudt zijn de ochtenden omdat alles dan erg vochtig is. Te grote verschillen in temperatuur tussen de dag en de nacht. Onderstaande foto is dan ook van vorige zomer. Maar je kunt zien hoe paradijselijk het is.

Dagen, weken, maanden

Gisteren in het avondzonnetje wat gefilosofeert: wat gaan we doen? Gaat de Vision Quest dit jaar begin augustus door? Er zijn al aanmeldingen en mensen die heel graag mee willen doen maar ze moeten hier wel kunnen komen. Als het doorgaat moeten we in juli in ieder geval weer terug naar Frankrijk om alles klaar te maken. Of is het een idee, zoals Nicola al opperde, om gewoon hier te blijven en dan in september terug te komen. De dagen, weken, maanden gaan zo snel dat het eerder september is dan je denkt. Dat is wel het meest veilige alhoewel we ons goed realiseren dat er maar een besmet iets of iemand hoeft te zijn en je hebt het, ondanks het feit dat we midden in het bos leven en verder niemand zien. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om hier in het ziekenhuis terecht te komen. Niet dat de gezondheidszorg minder goed is maar het lijkt me het toppunt van eenzaamheid. Ook als je in Nederland geïsoleerd ligt overigens.
Voor  onze kinderen, buren en vrienden is het natuurlijk niet leuk als we blijven maar je kunt elkaar toch niet echt ontmoeten met 1,5 meter ertussen. En heel jammer dat ik onze kleine pasgeboren buurvrouw Julia pas zal ontmoeten als ze al bijna een half jaar oud is. Ik kan dan niet bij de bruiloft van Salomée zijn terwijl ik haar al zolang niet meer gezien heb. De kinderen kunnen naar Frankrijk komen als dat dan weer mag en dan hebben we daar een gezellige familiereunie. We weten het niet en het hangt ook af van de gezondheid van twee zwagers die erg ziek zijn. We wensen hen het allerbeste vanaf hier.
Zoals jullie kunnen lezen zijn we er nog niet uit. Het verhaal in 40 afleveringen nadert zijn einde maar het is de vraag of dat ook geldt voor ons verblijf hier. Ik houd jullie op de hoogte.

Een foto uit de oude doos, gemaakt in de Dordogne rond 1983. Wie lijkt er op Ad?

Verhaal in 40 afleveringen 37: Vaccineren

Het weer is hier een beetje kwakkelend maar aangenaam, zo rond de 20 graden. Wel regelmatig regen en soms echte stortbuien met onweer. Het fijne van Frankrijk is dat het bijna nooit dagen achter elkaar hetzelfde weer is. Het kan binnen een paar uur veranderen, ten goede of ten kwade.
Het dak zit bijna dicht wat betreft het hout. Daarna Bitume er op en dan een grote klus: de dakleien. Een aantal grote leien lagen er al vanaf het begin 17e of 18e eeuw (we kunnen niet achterhalen wanneer het huis gebouwd is) en die zijn helemaal poreus. Er moeten dus nieuwe leien gezocht worden. In de schuur ligt nog wat maar het is de vraag of dat genoeg is. Verder staat er ver weg op ons terrein nog een vervallen huisje waar nog het een en ander aan leien ligt.
Ik ben druk bezig met het jaarverslag van de jeugdtheaterschool ZuidOost. Leuk werk en fijn om iets om handen te hebben. Als het goed is krijgt Didi vandaag haar boekje Portals II met de post. Het laatste concept waar ze nog in kan verbeteren en strepen.
De ene bus is nog niet weg of er staat een andere klaar om ingebouwd te worden. Q heeft zijn eerste exemplaar gekocht voor zijn nieuwe bedrijf: de verhuur van campers. Zeker nu veel mensen in Nederland moeten blijven is het wellicht een goed seizoen om er mee te starten en ervaring op te doen.
Hier een foto van de rups van de nachtpauwoog. Hij is ongeveer 10 cm. dus best wel groot. En met prachtige turquoise puntjes.

Bij CNN werd aangekondigd dat het Coronavirus misschien nooit meer weg zal gaan. Het werd vergeleken met HIV, er zullen zeker vaccins en medicijnen gevonden worden maar er zal voortdurend een nieuwe generatie Corona's de kop opsteken. Een schrikwekkend toekomstbeeld.
Tientallen (oud)wereldleider pleieten nu voor een gratis vaccin voor iedereen in de wereld. Dat zal dan ook nodig zijn om een voortdurende kans op nieuwe uitbraken te kunnen inperken.

Een verhaal in de toekomst:
Hun dochter was nu anderhalf jaar en ingeënt tegen een aantal kinderziektes. Als moeder was ze fel tegen inenten maar gezien het feit dat ze door wilde werken en kinderopvang noodzakelijk was, zag ze geen andere mogelijkheid. Alle opvang in de stad waar ze woonden eisten dat de kinderen gevaccineerd waren tegen alles wat maar mogelijk was. Op de ene site las je dat er allerlei spullen in vaccins zaten die autisme bevorderden dan wel veroorzaakten. Een andere site had het over de natuurlijk afweer bij kinderen die je op deze manier kapot maakte. Maar wat bleef was natuurlijk dat er ook steeds meer kinderen overleden door mazelen en andere besmettelijke kinderziektes. Nu het vaccin tegen Corona bijna op de markt verscheen leek het haar dat ze er aan mee moest doen. Voor de veiligheid van haar kind, van henzelf en van de wederzijdse opa's en oma's die al dik over de 70 waren. Moeilijke beslissingen vonden ze het samen, want ook haar man had zijn bedenkingen. Hij was realistischer: "Wat weegt zwaarder. Als onze dochter wordt uitgesloten van allerlei activiteiten in groepsverband omdat ze niet gevaccineerd is, of de kleine kans dat er inderdaad iets in de vaccins zit wat zelf ziekmakend is." Het was inderdaad zo dat ze straks zelfs alleen maar op ballet mocht of meedoen met het kinderkoor met een inentingsbewijs. En wie weet kreeg je aparte scholen voor oningeënte kinderen, dat wilde ze haar dochter niet aandoen.
Het feit dat ze zelf verplicht ingeënt moesten worden vonden ze niet zo'n probleem. Hun lichaam was al uitontwikkeld en minder kwetsbaar dan die kleintjes. Maar ze had wel moeten slikken toen er in een nieuw contract voor haar werk expliciet vermeld stond dat jaarlijkse inenting verplicht was en werd gecontroleerd. Een inbreuk op haar persoonlijke privacy maar er was weinig tegen te doen.

De eerste tests met het anti-coronavaccin waren veelbelovend. Maar artsen plaatsten ook kanttekeningen bij het jaarlijks toedienen van de antistoffen. Net als bij penicilline konden mensen resistent worden en zouden nieuwe versies van het virus vrij spel krijgen. Ieder jaar moest het vaccin aangepast worden aan nieuwe varianten terwijl die nieuwe versie van de ziekte nog moest uitbreken. Het leven was er sinds Corona niet gemakkelijker op geworden, en zeker niet zekerder al beloofden de vaccinateurs nog zo veel.