Tel je zegeningen

Het lijkt alsof dit jaar in het teken staat van: gaan we of gaan we (nog) niet. Met Teun gaat het niet goed maar hij houdt vol en we hopen dat hij nog even bij Mieke en de kinderen mag blijven. Boodschappen doen we niet voor een hele week omdat we, als we terug naar Nederland gaan, de helft weg moeten gooien. Dus morgen nieuwe yochurt en kwark halen. Dus van een keer per twee weken naar twee keer per week.
We realiseren ons hoe geweldig het is als je gezond bent en van elkaar kunt genieten. Daar sta je te weinig bij stil. Ons verblijf hier zou zo anders zijn als een van ons een ernstige ziekte onder de leden had. En dan heb ik het niet eens over de Coronadreiging die de hele tijd aanwezig was en nog is. Want een nieuwe besmettingsgolf ligt op de loer. Dus maar tevreden zijn met wat er is want morgen kan alles anders zijn (zonder fatalistisch te zijn). 

Heel veel pruimen

Helaas geen nieuws over Teun en dan hoop ik maar dat geen nieuws is goed nieuws. Maar de vooruitzichten zijn erg slecht. Daarom staan we paraat om terug te gaan naar Nederland als dat nodig is. De kinderen zijn op de hoogte want het heeft ook invloed op hun vakantieplannen. Nooit kunnen denken dat we in juli al weer de Waver zouden zien maar misschien is dat ook niet zo en herstelt Teun zoals hij wel vaker heel veel kracht heeft laten zien.
De Vision Quest de eerste week van augustus gaat in ieder geval wel door en op dat moment kunnen we hier niet weg met 8 gasten.

Gisteren zijn we gaan eten in Solomiac, het leuke terrasje midden in het dorp. Echt voortreffelijk gegeten. Geen Franse keuken met een Hollands sausje maar een goede Franse maaltijd met drie gangen. Er waren in totaal zo'n 10 eters dus ik hoop dat die hun geldzorgen een beetje weg kunnen werken langzaam maar zeker. Het zal sowieso een moeilijk jaar worden voor hen en voor alle andere restaurants en kleine middenstanders.
Onze pruimenboom zit barstensvol en voor het eerst heb ik jam gemaakt omdat ze anders niet goed blijven. Invriezen is te onzeker als we weg gaan en de stroom uitvalt. Normaal gesproken zijn de pruimen al weg als we komen of zit er nog een klein restje in. Als je nu schudt word je bedolven onder een donkerblauwe wolk van vruchten die erg zoet en lekker zijn. De jam is ook goed gelukt (jammer dat ik niet zo van jam hou maar er zijn genoeg liefhebbers). Nog even en de bramen zijn aan de beurt. Ik word nog eens een goede huisvrouw (haha).

Relatief

Gisteren zijn Toon en Yvonne komen eten. Heerlijk al dat bezoek en we eten buiten dus ik ga er van uit dat het veilig is.
Wat een tegenstelling tot het hele slecht nieuws over zwager Teun dat we zojuist gekregen. Vreselijk voor Mieke om iemand zo te zien lijden waar je van houdt. En voor Teun het idee dat dit je laatste dag  kan zijn. Ik wens Mieke, de kinderen en de kleinkinderen heel veel sterkte toe in deze laatste fase. Alles wordt zo relatief als de dood zich laat zien. Wij zitten hier in Frankrijk gelukkig te wezen en op 1200 kilometer afstand vecht iemand die je dierbaar is voor zijn leven. Het is niet eerlijk.

Een nieuwe man

Een stralende dag en veel energie om van alles te doen. In de kamer waar de nieuwe balk zit is een leuning gemaakt zodat niemand in het gat kan vallen. De voordeur heeft een sluitmechanisme gekregen en een klink. Allemaal kleine klusjes die het af maken. Nu gaan we het nog verder opruimen en schoonmaken zodat Nicola en Ewout straks in een frisse kamer komen.
Ik heb gisteren de zolder geveegd, stof en vuiligheid van eeuwen lijkt het wel. Met een mondkapje op niet voor het virus maar voor de stof die toch overal doorheen komt. We gaan op zoek naar zeil om de hele zolder mee te bedekken. Dat is in Frankrijk toch moeilijker om iets te vinden dat niet te duur is. Het motief doet er niet toe, allesisgoed als het maar zeil is. Dan kan het daar goed schoongeveegd worden zonder dat alle stof door de kieren naar beneden valt.
Ad is gisteren zijn wilde haren kwijtgeraakt. Na midzomer wordt het tijd voor een korte look. Het is wel even wennen, een heel ander gezicht maar gelukkig dezelfde man.

Tweedeling

Gisteren zijn Kees en Paulien komen lunchen, heel gezellig en het eten was goed gelukt. Het is een groot verschil dat we nu in drie dagen al twee keer gasten hebben gehad. Fijn om weer te kletsen en te horen hoe het hen vergaan is in de afgelopen maanden. Ina en Ruud vinden dat het nu allemaal wel lang genoeg geduurd heeft en dat we terug moeten naar normaal, Kees en Paulien zijn heel voorzichtig, geen kussen, handen of aanrakingen. Ik denk dat die tweedeling ook in Nederland te merken is. Een groep die wil stoppen met alle maatregelen en de groep die bang is dat er alsnog weer een nieuwe golf komt. Ik hou mijn hart vast voor alle Engelsen die nu met goedkope reizen naar het buitenland mogen vertrekken en daar de boel gaan besmetten. Eigenlijk moet dat niet kunnen na alle inspanningen die er verricht zijn om de pandemie in te dammen.

Eergisteren gestoken door een wesp, net onder mijn borst. Het deed vreselijk pijn rond de hartstreek. Ik dacht eerst daar aan maar het was een hele vreemde pijn. Na de eerste steek vloog hij weg en prikte nog in mijn vinger. Daar heb ik geen last van, op mijn buik is er een grote rode en pijnlijke bult die erg warm is. Normaal heb ik geen last van wespensteken dus ik weet niet waarom ik nu zo heftig reageer. Ik probeer met koude compressen de felle reactie wat af te zwakken maar voorlopig lukt dat nog niet erg.

Vanavond voor het eerst eigen sla uit de eigen 'tuin'. Heel leuk dat alles zo goed groeit en we straks, naast sla, ook tomaten, courgette en komkommer hebben. De witte druif die we vorig jaar gekocht hebben doet het ook heel goed, geen druiven nog maar hij groeit elke dag een stukje groter en hoger.

Nog twee weken geduld en dan kunnen we Nicola weer zien. We verheugen ons er erg op (natuurlijk ook op Ewout) en ik ben nu al in kookboeken aan het zoeken naar lekkere recepten. Want het zal wel heel speciaal zijn om elkaar na 4,5 maand weer te kunnen zien en voelen. Wat zal dat fijn zijn.

Nieuwe kleren

Een paar dagen verstek laten gaan. Bezoek! Ina en Ruud kwamen langs en we wilden echt lekker eten klaarmaken. Dus de dag ervoor verse forelletjes gehaald in St.Projet aan de overkant. Hele verse biologische forellen. De dag erna alle andere boodschappen, de blog schoot er bij in. Het was erg gezellig om voor het eerst weer mensen te ontvangen, te zien en te knuffelen op 1,5 meter afstand (maar niet heus). Het eten was goed gelukt. Ik had aligot gekocht omdat Ruud zo van overdadige kaassauzen houdt. Het was zeer smakelijk: aardappelen kaas die dan in lange slierten aan je vork blijft hangen. Vooraf warme geitenkaasjes met salade. Alles overgoten met witte Sancerre die geproefd moest worden. Het was boven de 30 graden, we zijn lekker nog even het zwembad ingedoken om af te koelen. Vanmiddag zijn ze (na een laatste duik) vertrokken richting Maison Blanche, toch een reis van 5 uur.
Met Ruud en Ina kwam de tas met zomerkleren die Nicola voor ons heeft uitgezocht en klaargemaakt. En de tandenstokers, leesbrillen voor Ad en nieuwe schoenen.. Fijn om weer wat keuze te hebben alhoewel ik merk dat als je steeds met z'n tweeën bent nette kleren er niet meer zoveel toe doen. Alleen als we boodschappen gingen doen lette ik op dat alles er een beetje fatsoenlijk uitzag. Qua schoenen lukte dat niet want ik had per ongeluk twee verschillende sandalen meegenomen uit Nederland. Maar nu er meer bezoek komt willen we toch niet als twee wilde bosbewoners gezien worden en zullen we (en kunnen we) wat meer op ons uiterlijk letten.

Het bed uitbranden

Aan alles is te merken dat het leven weer een beetje normaal wordt. Vrienden en familie zijn naar Frankrijk vertrokken voor de vakantie, de angst voor besmetting neemt af en het dragen van een mondkapje voelt een beetje als overdreven. Maar toch doen we het voor als we boodschappen gaan doen. Straks zijn we vier maanden in Frankrijk, nog nooit zolang achter elkaar hier gewoond. Voor het eerst de langste dag in Frankrijk meegemaakt en ook nog vanuit ons buitenbed. Vanochtend om kwart over zes werd ik wakker van het licht en om half 8 brandden we het bed uit. Ik heb een stuk kaasdoek opgehangen tegen de zon (de gordijnen uit de bus ja ja) zodat we op een christelijke tijd op kunnen staan. Wat een verschil met vroeger toen ik iedere morgen door de wekker om half 7 wakker werd gemaakt en om 8 uur bij de Meervaart achter mijn PC zat. Ik kan het me bijna niet meer voorstellen maar en zijn miljoenen mensen die het dagelijks doen. En als je in dat ritme zit weet je niet anders en hoort het bij je leven. Nu word ik wakker van de zon en op een tijdstip dat ik uitgeslapen ben (nou ja, het mag iets later).
Komende woensdag voor het eerst bezoek uit Nederland: Ina en Ruud. We verheugen ons er op. Niet dat we samen uitgepraat zijn maar het zal toch heel verfrissend zijn om andere stemmen en meningen te horen.
Het groententuintje doet het goed, komende week voor het eerst onze eigen sla. En de tomaatjes groeien als kool. Nog rood worden en dan zijn die ook eetbaar. De moerbeiboom is dit jaar enorm gegroeid en zit vol vruchten. Wat zijn die zwarte besjes heerlijk zoet en het is krachtvoer volgens mij. Goed opletten dat de vogels ze niet eten dus iedere avond pluk ik de rijpe exemplaren.

Onderstaande foto is van een paar weken geleden, nu is alles veel groter gegroeid. Het plastic bakje rechts zat vol met bier tegen de slakken maar nu hebben we biologische slakkenkorrels en die werken veel beter.