Verhaal in 40 afleveringen 10: Brandhaard

Soms zijn er van die dagen dat het vervelend is om Nederlander te zijn. Via veel buitenlandse kranten lees ik hoe weinig solidair Nederland en Rutte zich op dit moment opstellen tegenover landen als Spanje en Italië. Terecht worden ze er op gewezen dat ze, via duistere belastingregels, zich als land enorm verrijkt hebben ten koste van andere EU landen. Het lijkt me in deze crisistijd belangrijk dat de sterke schouders meer dragen dan de zwakkere, een economische crisis komt er toch.
Als gepensioneerden hebben we eigenlijk niet veel te vrezen, hooguit dat er op de pensioenen wordt gekort. Maar we hoeven niet bang te zijn om onze baan te verliezen of in een uitkering te belanden. Ik heb te doen met al die jongeren die de toekomst met angst en beven tegemoet zien. Het is onvoorstelbaar hoe onze wereld er straks uit zal gaan zien als alles weer rustig is geworden. Volgens mij liggen veel Nederlandse bedrijven en instellingen stil. Vanmorgen moest ik het UWV hebben ivm met formulieren die ik moest invullen maar ze zijn telefonisch niet meer te bereiken.

Hier rijgen de dagen zich aaneen. Ad is begonnen met het restaureren van een oud dak in de andere helft. Nieuwe balk zagen en in de muur werken. De oude balk is totaal verrot en het is een wonder dat alles nog zo goed bij elkaar blijft hangen. Aangezien het de vraag is wat er deze zomer zal gaan gebeuren kan er in dat gedeelte van het huis nu geklust worden. Voor ons is het onduidelijk wanneer we eventueel terug naar Nederland kunnen, de Franse maatregelen zijn verlengd tot 15 april.
Ik begreep dat het in Nederland mooi weer wordt dit weekend. Dat zal de crisispijn en het opgesloten zitten iets verzachten.

Het coronavirus uit China wordt op 23 januari voor het eerst officieel in Europa vastgesteld. In Frankrijk zijn drie mensen ziek geworden, meldt de Franse minister van Volksgezondheid. Het zijn twee Chinezen en een Fransman die in China wasvoor zaken. Ook elders in Europa bestaat het vermoeden van besmette mensen. Veel landen besluiten om hun burgers uit Wuhan weg te halen. Er worden speciale vliegtuigen ingezet net voordat het hele luchtruim op slot gaat.

Wuhan, de brandhaard, wordt een spookstad. De drukke straten en de winkels zijn leeg. Er is geen openbaar vervoer en op 23 januari kun je je alleen nog met een eigen auto verplaatsen. De dag daarna is ook dat niet meer mogelijk en zul je moeten lopen. Ze zijn begonnen met het bouwrijp maken van een terrein om een noodziekenhuis met 1000 bedden uit de grond te stampen. Met veertig graafmachines naast elkaar wordt de grond door honderden vrachtwagens afgevoerd. Een geoliede machine. De vier bestaande ziekenhuizen liggen vol, allemaal mensen met ademhalingsproblemen. China doet er alles aan om het nieuwe corona-virus, dat tot nu toe 41 mensenlevens heeft gekost, in te dammen.

Chinese mensen in het buitenland moeten het ontgelden. Ze worden uitgescholden en er worden racistische grappen gemaakt. De 'speeltogen' moeten terug naar hun eigen land en dat smerige virus bij zich houden. Onschuldige schoolmeisjes worden door hun medeleerlingen gepest en voor 'geel gevaar' uitgemaakt. In de tram en bus wil niemand meer naast iemand met een Chinees uiterlijk gaan zitten uit angst voor besmetting. Zelfs Japanners hebben er last van omdat ze voor Chinees worden aangezien.
Spotprenten over Corona worden door China als zeer beledigend beschouwd. Toch trekken de westerse cartonisten zich daar weinig van aan, vrijheid van meningsuiting is ook in deze tijden een groot goed.   

Verhaal in 40 afleveriingen 9: Massaal op reis

Gisteren werden we verrast door onze buren die afzonderlijk van elkaar eieren kwamen brengen. We kunnen voorlopig vooruit want ik denk dat we nu 26 eieren in voorraad hebben. Toen Ad aan Michel, de buurman vroeg of hij dacht dat het mogelijk was dat buitenlanders het land werden uitgezet zei hij: "Ja, vooral de Nederlanders," waarna hij hard moest lachen. "De Duitsers hebben we er lang geleden al uitgezet." Het zou zo'n vaart niet lopen vermoedde hij. Hij vertelde dat hij nu zijn boodschappen per computer bestelde en het tijdstip doorkreeg dat hij zijn bestelling af kon halen. Ik denk dat dat voor ons niet zo geschikt is omdat ik de goede omschrijving niet weet en de schappen afloop om te kijken wat we nodig hebben.
Je denkt dat je hier helemaal verlaten zit ondergedoken maar vanmorgen kwam er een email van mensen aan de overkant van de rivier dat ze rook uit onze schoorsteen zagen komen en vermoedden dat we er zouden zijn. Zelf waren ze begin maart Parijs ontvlucht omdat het daar veel gevaarlijker was. Bijzonder om te merken dat ze tien kilometer verderop jouw schoorsteen kunnen zien roken.
Iedereen houdt zich hier in de buurt erg goed aan de richtlijnen van de regering. Het aantal besmettingen in Aveyron is nu 36, dus relatief weinig.

Over 4 dagen zou het Chinees Nieuwjaar gevierd worden, een van de grootste feesten van het land. Het werd gevierd op de eerste tot en met de vijftiende dag van de eerste maand van de Chinese kalender. Het was traditie dat de hele familie bij elkaar kwam, ook al moest daarvoor ver gereisd worden. De meeste families hadden hun trein-, bus- of vliegtuigtickets al gekocht en waren bezig met de voorbereidingen. Vaak zorgden de Chinezen er voor dat ze een paar dagen voor het feest al ter plaatse waren om mee te helpen met de voorbereidingen. Het nieuws in de kranten en op TV over een nieuw virus zorgde er voor dat meer mensen besloten om iets eerder te vertrekken. Het gevolg was een ware uittocht en ongelooflijk veel verplaatsingen. De bussen en treinen in heel China zaten overvol, mensen moesten urenlang staan en bij de reserveringsloketten stonden lange rijen.

Toen bekend werd dat Wuhan de volgende dag in quarantaine zou worden geplaatst veroorzaakte dat daar een tsunamie van reizigers. Heel veel mensen probeerden op het nippertje weg te komen en anderen gingen naar Wuhan omdat ze anders niet meer bij hun familie konden zijn. Zowel de in- als de uitgaande wegen zaten potdicht met files die kilometers lang waren. Ook bij de winkels in Wuhan was het extra druk omdat men bang was dat er tekorten zouden komen na de afsluiting. Een paar uur na de berichtgeving was alle rijst, meel en varkensvlees uitverkocht terwijl er nog steeds rijen mensen voor de winkels stonden die hoopten op een laatste voorraad. Op het vliegveld van Wuhan verzamelden zich passagiers die een last-minute ticket probeerden te bemachtigen naar Japan, Europa of Amerika want ook daar werd het Chinese Nieuwjaar gevierd. Buitenlandse studenten probeerden weg te komen maar de prijzen van vluchten naar het buitenland werden met de minuut hoger, alleen rijke Chinezen konden zich veroorloven om nog uit Wuhan te vertrekken. Voor de studenten zat er niets anders op dan terug te gaan naar de campus en hopen dat hun regering iets voor hen zou doen omhen weg te halen.
De inkomende reizigers werden opgewacht door opgeluchte familieleden; ze hadden het gered om voor de afsluiting Wughan te bereiken. Het Nieuwjaarsfeest kon beginnen.

Verhaal in 40 afleveringen 8: In het nieuws

Gisteren een email gekregen om mee te doen met een healing circle. Destijds toen Ruud van Ina zo ziek was hebben we dat ook gedaan met meer dan 100 mensen en of het hielp of niet: Ruud is beter geworden. Deze uitnodiging komt van Denise.

Graag nodig ik je uit voor een Healing Circle of Love elke avond van 20.00 tot 20.15 uur, specifiek gericht aan degenen die werken en verblijven in alle ziekenhuizen (op o.a. de IC afdelingen) in Nederland, en als je verder wilt reiken... de hele wereld.
Met elkaar weven we een krachtig energieveld van onvoorwaardelijke liefde. Het is zo waardevol als er met een groep mensen een energieveld van liefde, vrede, ontspanning, vertrouwen en hoop kan worden gecreëerd als ondersteuning. Dit veld kan ook dienen als liefdevol overgangsveld voor de mensen die over zullen gaan.
Werkwijze:
Bereid je even voor acht uur voor. Ga met je aandacht naar je hart en voel de liefde die daar is groeien, eerst voor jezelf, maak het groter en groter, adem erin en maak het zo ruim mogelijk. Probeer de liefde helemaal te belichamen. En voel je daarbij gedragen door het hart van de aarde. Vanuit je hart laat je dan dit veld van onvoorwaardelijke liefde stromen naar de ziekenhuizen, ...laat het de harten van degenen die daar verblijven en werken aanraken....in Nederland en mogelijk verder reikend over de hele aardbol.
Blijf tot 20.15 uur in dit veld en voel je in verbinding met allen die hier aan meedoen.
Je kunt Denise laten weten als je meedoet denisevandeven13@gmail.com

PS Hier gaat alles goed. Vanavond kabeljauw in witte wijn. Wel een verstopte neus maar geen koorts.

De situatie in Wuhan werd steeds slechter en de directie van het ziekenhuis stond er op dat er in de kranten gewaarschuwd werd voor dit nieuwe dodelijke virus. De Chinese media werden vanuit een centraal punt aangestuurd en het nieuws werd in alle kranten en op de TV vermeld. Niets te vroeg aangezien de eerste besmettingen buiten Wuhan al een feit waren. De buitenlandse pers nam het bericht meteen over maar, afgezien van enkele experts enhet WHO die waarschuwden dat dit weleens een pandemie zou kunnen worden, waren de meeste artikelen mild van toon. Het was in China en dat was ver weg. In de Westerse landen werd een grote uitbraak niet voorzien.
De Chinese president Xi Jinping sprak de bevolking voor het eerst toe op 20 januari. De volksgezondheid was topprioriteit en verdere verspreiding van de ziekte moest absoluut worden tegengegaan. Voor het eerst werd duidelijk verteld dat de ziekte van mens op mens kon worden overgebracht. Het publiek werd gevraagd zich zo goed mogelijk te beschermen met mondkapjes. De screenings werden opgevoerd met het oog op Chinees Nieuwjaar op 25 januari omdat dan miljoenen Chinezen op familiebezoek zouden gaan. Overmorgen werd Wuhan met zijn 11 miljoen inwoners  onder quarantaine geplaatst waardoor er geen lucht-, ferry-, bus-, trein- en metroverkeer meer mogelijk was. De luchthaven en de treinstations werden gesloten voor vertrekkende passagiers.

De twee managers van de schoenfabriek waren blij dat ze de dag voordat het vliegveld afgesloten was konden vertrekken naar Rome. Hun tickets hadden ze al twee maanden ervoor gekocht want last minute vertrekken was er niet meer bij. Veel buitenlanders probeerden weg te komen voordat alles op slot ging. Het was hun eerste reis naar Europa en na Rome gingen ze naar Milaan om de leerbeurs te bezoeken. Ze schrokken wel van het nieuws dat de eerste doden waren gevallen, maar ze kenden niemand die ziek was zelf voelden ze zich kerngezond. Ze kochten op het vliegveld nog wel snel een paar mondkapjes voor alle zekerheid. In de rij voor de incheckbalie zagen ze dat hun Italiaanse collega in de rij voor het vliegtuig naar Milaan stond. Ze zwaaiden naar hem en hij zwaaide terug. Ze hadden een paar keer samen vergaderd dus hij had hen herkend. Misschien zouden ze elkaar nog treffen op de beurs.

Verhaal in 40 afleveringen 7: De schoenfabriek

Als iemand me twee maanden geleden had gevraagd wat ik zou doen met een ui die zacht was geworden zou ik zonder aarzelen hebben geantwoord dat ik die weg zou gooien. Maar alles is veranderd en aangezien ik niet weet of er nog uien te koop zijn, bewaar ik dit zachte exemplaar tot na het boodschappen doen volgende week. Net als het langzaam maar zeker opeten van het harde brood van boekweitmeel.
Soms vraag ik me af of het niet  egoïstisch is dat we hier blijven. Niet dat we zomaar terug zouden kunnen gaan naar Nederland. Maar het feit dat we kiezen voor deze rust, het lekkere weer en de geïsoleerdheid in Frankrijk maakt dat we ver weg zijn van alle mensen waar we van houden. En wat als er daar iets mee gebeurt? Over een mogelijke besmetting van onszelf heb ik het niet, die zullen we moeten dragen. Het betekent wel dat de kinderen niet kunnen komen (als dat al mag). Maar ik weet dat, als er iets met de kinderen niet goed gaat, ik meteen terug wil. En dat kan dan niet.

De schoenfabriek draaide ondanks een toenemend aantal grieppatiënten op volle toeren. Door de ziektegevallen betekende het wel dat de overgebleven werknemers harder en langer moesten werken omdat de nieuwe collectie op tijd af moest zijn. Tien procent van de mensen was ziek en van degene die overbleven klonk de hele dag een droge hoest. De Italiaanse meneer was een week lang iedere dag op bezoek geweest en had hen gecomplimenteerd met hun werklust. Ze moesten wel, voor hen stonden er genoeg anderen in de rij voor een baan. Steeds meer boeren gaven hun bedrijf op om in de stad werk te zoeken. Een boerderij leverde weinig op en de kinderen kregen nauwelijks onderwijs. Als je wilde dat je kinderen een beter leven kregen dan jezelf zat er weinig anders op dan naar de stad te gaan en onderdak te zoeken bij familie.

Ook in het huis van de overleden Chén waren na de begrafenis twee families achtergebleven. Ze hadden aan haar man gevraagd of die een goed woordje voor hen wilde doen in de schoenfabriek. Nu er zoveel zieken waren lukte het hem om twee neven als schoonmaker binnen te loodsen. Thuis was het passen en meten. Met twee extra gezinnen erbij werd 's nachts ieder hoekje als slaapplek ingericht en 's morgens moesten ze allemaal tegelijk opstaan om niet over elkaar te struikelen. Een paar van hen hoestten vreselijk en hielden de anderen uit hun slaap. Nadat bijna iedereen oververmoeid was geraakt werd besloten dat de zieken op het balkon moesten slapen. Zo kregen de anderen een beetje rust, zeker degenen die overdag moesten werken.

In de krant stond weinig nieuws. Er was een groot interview met de Italiaanse man en dat maakte hen trots. Daar werkten ze voor en die persoon stond in de krant. Dat straalde een beetje op hen af. In het artikel benadrukte hij hoe en efficient de fabriek draaide en met hoeveel inzet de mooie Italiaanse schoenen gemaakt werden. Het was vakwerk dat geleverd werd.

Verhaal in 40 afleveringen 6: Het hotel van Hui

We zijn nu meer dan een maand in Frankrijk. Onze dagindeling is heel anders dan in Nederland enonze avonden zeker, vooral omdat we geen TV hebben. Soms zou ik wel de gemakkelijke en luie informatie en ontspanning willen maar aan de andere kant wordt er nu veel meer gelezen (sommige boeken voor de tweede keer). Niet allemaal hoogwaardige literatuur, dus ook een beetje gemakkelijke ontspanning. Alleen jammer dat we de laatste uitzending van De Wereld Draait Door vanavond moeten missen. We kunnen wel naar Uitzending Gemist kijken maar dan vliegen de MB's van ons internetabonnement er doorheen.
Ook de spelletjes op de Ipad zijn populair, vooral vlak voor het slapen gaan en 's morgens de Sudoku van de dag. Dan de kranten lezen en het nieuws bekijken en na de koffie rustig de dag beginnen. Lunchen doen we buiten in de zon, dan het dak op en achter de computer. En voor je het weet is het theetijd, een wandeling en daarna het avondeten klaarmaken.
In de oven staat de boeuf Bourguignon met uien, paprika en verse tijm. Een grote schaal voor drie dagen. We eten er twee dagen van en de rest gaat in de vriezer voor volgende week. Het begint al heerlijk te ruiken. We komen echt niets tekort.

Hui had zich toen ze na 3 dagen weer ging werken niet echt lekker gevoeld maar was ondanks haar hoesten en proesten toch weer aan de slag gegaan. Haar baliewerk bij het grote internationale hotel vond ze erg leuk en ze was bang dat iemand anders haar plek in zou nemen als ze te lang wegbleef. Het fijnste aan haar werk vond ze het contact met het internationale bezoek. Omdat er zoveel fabrieken in Wuhan waren logeerden er altijd buitenlandse gasten. Ingenieurs, marketeers en mensen van de directie die kwamen kijken of alles wel naar wens ging. Omdat het arbeidsloon zo laag lag hadden bedrijven hun productie naar China overgeplaatst en dat gaf veel werkgelegenheid voor de plaatselijke bevolking. En dus ook voor haar omdat ze allemaal moesten overnachten in een luxe hotel. Soms kreeg ze, als mensen weer vertrokken, een kleinigheidje uit het land van herkomst. Laatst had ze een porseleinen klompje gekregen dat beschilderd was met tulpen in blauwe verf. Uit Holland, had de man gezegd. Daar had ze weleens van gehoord want er  was daar een wereldberoemde plek - Giethoorn - waar Chinezen zeker geweest moesten zijn als ze naar Europa gingen. Als ze genoeg geld zou hebben zou ze er zeker naar toe willen.

Ze zorgde dat het Franse ontbijt op tijd in kamer 18 werd afgeleverd. Voor deze Italiaan geen rijst en kip maar croissants, sinsasappelsap en koffie. Ze kon zich niet voorstellen dat dat lekker was. Ze wist dat deze gast uit Italië kwam omdat hij had gevraagd waar de schoenfabriek lag waar haar vader toevallig werkte. Zoiets vergat je niet meer. Ze vertelde in haar beste Engels dat het een mooie fabriek was en ze regelde de taxi die hem er iedere dag naar toe bracht. De meeste mensen aten hun ontbijt op de kamer maar met het avondeten zaten ze samen in de grote zaal bij elkaar aan tafel. Dan was het een geroezemoes van stemmen want iedereen wilde vertellen dat zijn fabriek en spullen het beste waren. Er werd ook flink geproost en gedronken.
De Italiaan zou een week blijven en had een hele lading schoenen in de kluis van het hotel opgeborgen. Dit waren nieuwe modellen die hij mee zou nemen voor public relation doeleinden,  foto's en voor de grote beurs in Milaan had hij verteld. Ze was er trots op dat haar vader zulke mooie schoenen maakte dat die op een beurs stonden. Hij had een paar schoenen voorzichtig uit de doos gehaald en aan haar laten zien. Ze zag nergens dat er Made in China op stond. Dat lieten ze express weg, vertelde hij. De kopers moesten denken dat de schoenen in Italie gemaakt waren, dan konden ze veel duurder verkocht worden. En Italiaanse schoenen hadden een goede naam in de wereld.

Toen de man vertrok hoorde ze net op het nieuws dat er een nieuw soort virus heerste in Wuhan maar dat men zich geen zorgen hoefde te maken over de volksgezondheid. Ze hadden alles onder controle. Ze vroeg zich af of dat hetzelfde virus was waar haar moeder aan was gestorven en waar een paar familieleden ziek van waren geworden. Maar er kwam op dat moment een hele lading nieuwe gasten aan die allemaal een kamernummer moesten krijgen en ingeschreven moesten worden. Ze dacht er verder niet meer aan toen ze de volgende naam afriep. 

Verhaal in 40 afleveringen 5: De familie van Chén

Vandaag bewolkt en iets kouder dan we de afgelopen dagen gewend zijn. Dus een lekker vuur binnen zodat de temperatuur rond de 20 graden is (warmer dan bij ons in Nederland als kamertemperatuur). Gebeld met het winkeltje in het dorp. Chez Nathalie is alleen 's morgens open en reserveren van bijvoorbeeld brood is niet mogelijk. Verder is er niet veel in haar zaak, veel snoep, wijn, chips etc. maar geen groente. Wel de kranten maar het nieuws via internet is betrouwbaarder. Dus volgende week toch naar de supermarché. Ad is bezig met de schoorsteen die wat onderhoud nodig had, in korte broek. Ik ben een boek aan het redigeren, het vervolg op Portals van Didi van der Velden. Een mooi spiritueel verhaal over een indianen tweeling die allerlei avonturen meemaakt. Verder de laatste hand aan mijn boek Schipbreukelingen en een klusje voor de Jeugdtheaterschool Zuidoost. Maar de dagen verlopen in grote rust met als ankerpunten eten: ontbijt, lunch en avondeten. Typisch dat eten, het klaarmaken en het zorgen voor voorraad zo'n belangrijke momenten in de dag worden. Dat is wat schaarste doet, denk ik.

Na de begrafenis was de familie van Chén terug naar hun huizen gegaan. Ze woonden verspreid in Wuhan of vlakbij de grote stad. Iedereen was ontdaan door het plotselingen sterfgeval en ook de dagen na de begrafenis kwamen ze geregeld bij elkaar om elkaar te troosten en verhalen over vroeger op te halen. Als eerste werd een broer van Chén ziek en al gauw volgden er meer familieleden. Ze dachten dat ze griep hadden en geen van hen ging naar de dokter. Pas toen de koorts alarmerend hoog werd,ze hun longen uit hun lijf hoestten en er steeds meer familieleden ziek werden, bedacht een van hen dat er misschien iets besmettelijks heerste. En dat die besmetting mogelijk tijdens de begrafenis verspreid was. Toen de broer van Chén opgenomen werd, was er in het ziekenhuis  nog geen sprake van isolatie, testen of extra maatregelen. Hij lag op een grote zaal en nadat de koorts gezakt was werd hij in een taxi naar huis gebracht. Zijn vrouw was er slechter aan toe en belandde op de intensive care. Een van hun kinderen vertelde aan de verpleging dat er extreem veel zieken in hun familie waren na de begrafenis van een tante die met dezelfde verschijnselen als haar moeder opgenomen was en onlangs was overleden. De verpleegster meldde dit tijdens de dagelijke briefing en een van de artsen realiseerde zich dat hij iets had gehoord over een vreemd virus dat in Wuhan zou heersen. Hij meldde het aan de directie die direct alarm sloeg.

Dit was voor hen het bewijs dat er echt iets aan de hand was. Ze eisten de onderzoeksresultaten van Wenliang op en na enkele dagen kregen ze zijn laptop. Het duurde nog een dag voordat ze konden bekijken wat hij gevonden had omdat ze geen wachtwoord hadden. Gelukkig had het ministerie de laptop niet geformatteerd want dat was een van hun oplossingen om een harde schijf totaal en definitief te wissen. Het leek er op dat ze de ernst van de situatie begonnen in te zien want er kwam een decreet dat alle artsen en de verpleging per direct mondkapjes moesten dragen. 

Wat het onderzoeksteam op de laptop te zien kreeg deed meteen alle alarmbellen rinkelen. Hier moest direct actie op ondernomen worden wilde dit niet uitgroeien tot een regelrechte ramp voor de provincie. Het ministerie maande echter tot rustig afwachten. Het zou zo'n vaart niet lopen en er was pas één persoon overleden, misschien twee maar dat konden ze nog niet met zekerheid zeggen. Het was een fikse giep en ze wilden dat als zodanig behandelen en bestrijden. Als de artsen en verpleegkundigen zich beschermden was dat voldoende. Geen paniek, vooral geen paniek.

Aflevering 6 zal gaan over de besmettingen in het hotel waar Hui werkt.

  

Verhaal in 40 afleveringen 4: assistent Wang

Twee balansdagen, gisteren en vandaag. Niet om eten en wijn uit te sparen maar om te zorgen dat obesitas binnen de grenzen blijft, want gezette mensen met hartproblemen zijn extra bevattelijk schijnt het. De eerste Nederlandse geïnfecteerde is weer aan het werk. Nu maar hopen dat alle maatregelen effect hebben. In Frankrijk mag je niet meer dan 1 kilometer van huis. Voor ons een groot probleem omdat de dichtsbijzijnde buur al meer dan 1 kilometer ver weg woont en die heeft geen winkeltje. Dus ik denk dat we wel gewoon verder weg boodschappen mogen doen als de voorraad op is. De maatregelen in Frankrijk zijn veel strenger omdat de Fransen slecht gehoorzamen en alle voorschriften aan hun laars lappen (of ze gaan staken). Dan moet je dus met strenge straffen komen. Dit heb ik niet zelf bedacht maar het stond in een van de commentaren in een Franse krant. Ik moest denken aan de overvolle parken en stranden in Nederland. Zijn die dan wel gehoorzaam?

Buiten is het warm, T-shirt weer. Alleen nog 's avonds het vuurtje aan, vooral voor de gezelligheid. Straks brandnetelsoep met flageolets, geen haute cuisine maar gezond en voedzaam. De baksteen van boekweitmeel blijkt voor Ad toch eetbaar als je er dunne schijfjes van snijdt en dik belegt.

Zoals jullie op de foto zien: bronwater in overvloed.

De assistent van Welaing vond het erg vreemd dat zijn baas niet terug kwam terwijl hij zo'n belangrijke ontdekking had gedaan. Hij stelde de vrouw van Wenliang gerust en vertelde haar dat haar man waarschijnlijk in een apart laboratorium was gezet om verder onderzoek te doen. De volgende dag, toen er een grote groep overheidsfunctionarissen allerlei zaken in hun laboratorium in beslag kwamen nemen, wist hij dat er iets heel anders aan de hand was. Hij deed navraag bij een bekende die op het ministerie werkte en die wist dat de oogarts gevangen was gezet wegens valse informatie en opruiende taal.
Wang probeerde zo goed en kwaad als het ging de praktijk draaiende te houden maar na een paar dagen voelde hij zich te ziek om nog naar de zaak te gaan. Hij hoestte en had vreselijke hoofdpijn. Zou hij ook door het vreemde gemuteerde virus bemet zijn? Ondanks dat hij zich zo beroerd voelde ging hij naar de gevangenis om te vragen hoe het met zijn baas stond. Daar kreeg hij te horen dat die op de ziekenboeg lag omdat hij longontsteking had. Hij mocht hem niet bezoeken en hij kreeg de order om zich er niet mee te bemoeien, anders zou hij ook opgepakt worden. Ondanks dit dreigement voelde Wang dat hij iets moest doen en vroeg een gesprek aan met de directie van het grootste ziekenhuis in Wuhan.

Het verbaasde hem dat het gelukt was, maar de volgende dag mocht hij langskomen. Hij vertelde al hoestend en proestend over hun ontdekkingen en zag dat hij serieus genomen werd. Het bleek dat er een paar gevallen met een mysterieuze longontsteking opgenomen waren die niet met peniciline te stoppen was. En vrouw was al overleden maaromdat er was uitgegaan van een heftige griep waren er verder geem monsters genomen. Helaas kon Wang geen foto's laten zien van de testen, want alles was meegnomen en de testresultaten stonden op de laptop van Wenliang. De directeur beloofde hem dat hij er voor zou zorgen dat Wenliang met spoed uit de gevangenis naar het ziekenhuis zou worden overgebracht. Dan konden ze hem verder ondervragen over zijn bevindingen.
De overplaatsing duurde een paar dagen vanwege alle formaliteiten en tegen de tijd dat een doodzieke Wenliang op de incentive care lag was het te laat. Een dag na zijn opname overleed hij. Wang was behoorlijk ziek geweest maar herstelde binnen een paar dagen.

In het ziekenhuis kwamen druppelsgewijs nieuwe patiënten binnen met dezelfde symptomen. Kortademigheid, hoofdpijn, longontsteking en hoge koorts. Omdat er geenenkelevoorzorgsmaatregelwas genomen waren ook het verplegende personeel en een aantal artsen ondertussen besmet. De directie wilde de noodtoestand afkondigen maar het ministerie wilde daar niets van weten. Alles was onder controle en het had geen zin om de bevolking van Wuhan nodeloos ongerust te maken. Dit virus zou vanzelf wel doodbloeden.
Toen er de dag er op zes nieuwe patienten bijkwamen trok de directie opnieuw aan de bel. Er moest actie ondernomen worden.

Morgen aflevering 5: de familie van Chèn