Verhaal in 40 afleveringen 10: Brandhaard

Soms zijn er van die dagen dat het vervelend is om Nederlander te zijn. Via veel buitenlandse kranten lees ik hoe weinig solidair Nederland en Rutte zich op dit moment opstellen tegenover landen als Spanje en Italië. Terecht worden ze er op gewezen dat ze, via duistere belastingregels, zich als land enorm verrijkt hebben ten koste van andere EU landen. Het lijkt me in deze crisistijd belangrijk dat de sterke schouders meer dragen dan de zwakkere, een economische crisis komt er toch.
Als gepensioneerden hebben we eigenlijk niet veel te vrezen, hooguit dat er op de pensioenen wordt gekort. Maar we hoeven niet bang te zijn om onze baan te verliezen of in een uitkering te belanden. Ik heb te doen met al die jongeren die de toekomst met angst en beven tegemoet zien. Het is onvoorstelbaar hoe onze wereld er straks uit zal gaan zien als alles weer rustig is geworden. Volgens mij liggen veel Nederlandse bedrijven en instellingen stil. Vanmorgen moest ik het UWV hebben ivm met formulieren die ik moest invullen maar ze zijn telefonisch niet meer te bereiken.

Hier rijgen de dagen zich aaneen. Ad is begonnen met het restaureren van een oud dak in de andere helft. Nieuwe balk zagen en in de muur werken. De oude balk is totaal verrot en het is een wonder dat alles nog zo goed bij elkaar blijft hangen. Aangezien het de vraag is wat er deze zomer zal gaan gebeuren kan er in dat gedeelte van het huis nu geklust worden. Voor ons is het onduidelijk wanneer we eventueel terug naar Nederland kunnen, de Franse maatregelen zijn verlengd tot 15 april.
Ik begreep dat het in Nederland mooi weer wordt dit weekend. Dat zal de crisispijn en het opgesloten zitten iets verzachten.

Het coronavirus uit China wordt op 23 januari voor het eerst officieel in Europa vastgesteld. In Frankrijk zijn drie mensen ziek geworden, meldt de Franse minister van Volksgezondheid. Het zijn twee Chinezen en een Fransman die in China wasvoor zaken. Ook elders in Europa bestaat het vermoeden van besmette mensen. Veel landen besluiten om hun burgers uit Wuhan weg te halen. Er worden speciale vliegtuigen ingezet net voordat het hele luchtruim op slot gaat.

Wuhan, de brandhaard, wordt een spookstad. De drukke straten en de winkels zijn leeg. Er is geen openbaar vervoer en op 23 januari kun je je alleen nog met een eigen auto verplaatsen. De dag daarna is ook dat niet meer mogelijk en zul je moeten lopen. Ze zijn begonnen met het bouwrijp maken van een terrein om een noodziekenhuis met 1000 bedden uit de grond te stampen. Met veertig graafmachines naast elkaar wordt de grond door honderden vrachtwagens afgevoerd. Een geoliede machine. De vier bestaande ziekenhuizen liggen vol, allemaal mensen met ademhalingsproblemen. China doet er alles aan om het nieuwe corona-virus, dat tot nu toe 41 mensenlevens heeft gekost, in te dammen.

Chinese mensen in het buitenland moeten het ontgelden. Ze worden uitgescholden en er worden racistische grappen gemaakt. De 'speeltogen' moeten terug naar hun eigen land en dat smerige virus bij zich houden. Onschuldige schoolmeisjes worden door hun medeleerlingen gepest en voor 'geel gevaar' uitgemaakt. In de tram en bus wil niemand meer naast iemand met een Chinees uiterlijk gaan zitten uit angst voor besmetting. Zelfs Japanners hebben er last van omdat ze voor Chinees worden aangezien.
Spotprenten over Corona worden door China als zeer beledigend beschouwd. Toch trekken de westerse cartonisten zich daar weinig van aan, vrijheid van meningsuiting is ook in deze tijden een groot goed.   

Verhaal in 40 afleveriingen 9: Massaal op reis

Gisteren werden we verrast door onze buren die afzonderlijk van elkaar eieren kwamen brengen. We kunnen voorlopig vooruit want ik denk dat we nu 26 eieren in voorraad hebben. Toen Ad aan Michel, de buurman vroeg of hij dacht dat het mogelijk was dat buitenlanders het land werden uitgezet zei hij: "Ja, vooral de Nederlanders," waarna hij hard moest lachen. "De Duitsers hebben we er lang geleden al uitgezet." Het zou zo'n vaart niet lopen vermoedde hij. Hij vertelde dat hij nu zijn boodschappen per computer bestelde en het tijdstip doorkreeg dat hij zijn bestelling af kon halen. Ik denk dat dat voor ons niet zo geschikt is omdat ik de goede omschrijving niet weet en de schappen afloop om te kijken wat we nodig hebben.
Je denkt dat je hier helemaal verlaten zit ondergedoken maar vanmorgen kwam er een email van mensen aan de overkant van de rivier dat ze rook uit onze schoorsteen zagen komen en vermoedden dat we er zouden zijn. Zelf waren ze begin maart Parijs ontvlucht omdat het daar veel gevaarlijker was. Bijzonder om te merken dat ze tien kilometer verderop jouw schoorsteen kunnen zien roken.
Iedereen houdt zich hier in de buurt erg goed aan de richtlijnen van de regering. Het aantal besmettingen in Aveyron is nu 36, dus relatief weinig.

Over 4 dagen zou het Chinees Nieuwjaar gevierd worden, een van de grootste feesten van het land. Het werd gevierd op de eerste tot en met de vijftiende dag van de eerste maand van de Chinese kalender. Het was traditie dat de hele familie bij elkaar kwam, ook al moest daarvoor ver gereisd worden. De meeste families hadden hun trein-, bus- of vliegtuigtickets al gekocht en waren bezig met de voorbereidingen. Vaak zorgden de Chinezen er voor dat ze een paar dagen voor het feest al ter plaatse waren om mee te helpen met de voorbereidingen. Het nieuws in de kranten en op TV over een nieuw virus zorgde er voor dat meer mensen besloten om iets eerder te vertrekken. Het gevolg was een ware uittocht en ongelooflijk veel verplaatsingen. De bussen en treinen in heel China zaten overvol, mensen moesten urenlang staan en bij de reserveringsloketten stonden lange rijen.

Toen bekend werd dat Wuhan de volgende dag in quarantaine zou worden geplaatst veroorzaakte dat daar een tsunamie van reizigers. Heel veel mensen probeerden op het nippertje weg te komen en anderen gingen naar Wuhan omdat ze anders niet meer bij hun familie konden zijn. Zowel de in- als de uitgaande wegen zaten potdicht met files die kilometers lang waren. Ook bij de winkels in Wuhan was het extra druk omdat men bang was dat er tekorten zouden komen na de afsluiting. Een paar uur na de berichtgeving was alle rijst, meel en varkensvlees uitverkocht terwijl er nog steeds rijen mensen voor de winkels stonden die hoopten op een laatste voorraad. Op het vliegveld van Wuhan verzamelden zich passagiers die een last-minute ticket probeerden te bemachtigen naar Japan, Europa of Amerika want ook daar werd het Chinese Nieuwjaar gevierd. Buitenlandse studenten probeerden weg te komen maar de prijzen van vluchten naar het buitenland werden met de minuut hoger, alleen rijke Chinezen konden zich veroorloven om nog uit Wuhan te vertrekken. Voor de studenten zat er niets anders op dan terug te gaan naar de campus en hopen dat hun regering iets voor hen zou doen omhen weg te halen.
De inkomende reizigers werden opgewacht door opgeluchte familieleden; ze hadden het gered om voor de afsluiting Wughan te bereiken. Het Nieuwjaarsfeest kon beginnen.

Verhaal in 40 afleveringen 8: In het nieuws

Gisteren een email gekregen om mee te doen met een healing circle. Destijds toen Ruud van Ina zo ziek was hebben we dat ook gedaan met meer dan 100 mensen en of het hielp of niet: Ruud is beter geworden. Deze uitnodiging komt van Denise.

Graag nodig ik je uit voor een Healing Circle of Love elke avond van 20.00 tot 20.15 uur, specifiek gericht aan degenen die werken en verblijven in alle ziekenhuizen (op o.a. de IC afdelingen) in Nederland, en als je verder wilt reiken... de hele wereld.
Met elkaar weven we een krachtig energieveld van onvoorwaardelijke liefde. Het is zo waardevol als er met een groep mensen een energieveld van liefde, vrede, ontspanning, vertrouwen en hoop kan worden gecreëerd als ondersteuning. Dit veld kan ook dienen als liefdevol overgangsveld voor de mensen die over zullen gaan.
Werkwijze:
Bereid je even voor acht uur voor. Ga met je aandacht naar je hart en voel de liefde die daar is groeien, eerst voor jezelf, maak het groter en groter, adem erin en maak het zo ruim mogelijk. Probeer de liefde helemaal te belichamen. En voel je daarbij gedragen door het hart van de aarde. Vanuit je hart laat je dan dit veld van onvoorwaardelijke liefde stromen naar de ziekenhuizen, ...laat het de harten van degenen die daar verblijven en werken aanraken....in Nederland en mogelijk verder reikend over de hele aardbol.
Blijf tot 20.15 uur in dit veld en voel je in verbinding met allen die hier aan meedoen.
Je kunt Denise laten weten als je meedoet denisevandeven13@gmail.com

PS Hier gaat alles goed. Vanavond kabeljauw in witte wijn. Wel een verstopte neus maar geen koorts.

De situatie in Wuhan werd steeds slechter en de directie van het ziekenhuis stond er op dat er in de kranten gewaarschuwd werd voor dit nieuwe dodelijke virus. De Chinese media werden vanuit een centraal punt aangestuurd en het nieuws werd in alle kranten en op de TV vermeld. Niets te vroeg aangezien de eerste besmettingen buiten Wuhan al een feit waren. De buitenlandse pers nam het bericht meteen over maar, afgezien van enkele experts enhet WHO die waarschuwden dat dit weleens een pandemie zou kunnen worden, waren de meeste artikelen mild van toon. Het was in China en dat was ver weg. In de Westerse landen werd een grote uitbraak niet voorzien.
De Chinese president Xi Jinping sprak de bevolking voor het eerst toe op 20 januari. De volksgezondheid was topprioriteit en verdere verspreiding van de ziekte moest absoluut worden tegengegaan. Voor het eerst werd duidelijk verteld dat de ziekte van mens op mens kon worden overgebracht. Het publiek werd gevraagd zich zo goed mogelijk te beschermen met mondkapjes. De screenings werden opgevoerd met het oog op Chinees Nieuwjaar op 25 januari omdat dan miljoenen Chinezen op familiebezoek zouden gaan. Overmorgen werd Wuhan met zijn 11 miljoen inwoners  onder quarantaine geplaatst waardoor er geen lucht-, ferry-, bus-, trein- en metroverkeer meer mogelijk was. De luchthaven en de treinstations werden gesloten voor vertrekkende passagiers.

De twee managers van de schoenfabriek waren blij dat ze de dag voordat het vliegveld afgesloten was konden vertrekken naar Rome. Hun tickets hadden ze al twee maanden ervoor gekocht want last minute vertrekken was er niet meer bij. Veel buitenlanders probeerden weg te komen voordat alles op slot ging. Het was hun eerste reis naar Europa en na Rome gingen ze naar Milaan om de leerbeurs te bezoeken. Ze schrokken wel van het nieuws dat de eerste doden waren gevallen, maar ze kenden niemand die ziek was zelf voelden ze zich kerngezond. Ze kochten op het vliegveld nog wel snel een paar mondkapjes voor alle zekerheid. In de rij voor de incheckbalie zagen ze dat hun Italiaanse collega in de rij voor het vliegtuig naar Milaan stond. Ze zwaaiden naar hem en hij zwaaide terug. Ze hadden een paar keer samen vergaderd dus hij had hen herkend. Misschien zouden ze elkaar nog treffen op de beurs.

Verhaal in 40 afleveringen 7: De schoenfabriek

Als iemand me twee maanden geleden had gevraagd wat ik zou doen met een ui die zacht was geworden zou ik zonder aarzelen hebben geantwoord dat ik die weg zou gooien. Maar alles is veranderd en aangezien ik niet weet of er nog uien te koop zijn, bewaar ik dit zachte exemplaar tot na het boodschappen doen volgende week. Net als het langzaam maar zeker opeten van het harde brood van boekweitmeel.
Soms vraag ik me af of het niet  egoïstisch is dat we hier blijven. Niet dat we zomaar terug zouden kunnen gaan naar Nederland. Maar het feit dat we kiezen voor deze rust, het lekkere weer en de geïsoleerdheid in Frankrijk maakt dat we ver weg zijn van alle mensen waar we van houden. En wat als er daar iets mee gebeurt? Over een mogelijke besmetting van onszelf heb ik het niet, die zullen we moeten dragen. Het betekent wel dat de kinderen niet kunnen komen (als dat al mag). Maar ik weet dat, als er iets met de kinderen niet goed gaat, ik meteen terug wil. En dat kan dan niet.

De schoenfabriek draaide ondanks een toenemend aantal grieppatiënten op volle toeren. Door de ziektegevallen betekende het wel dat de overgebleven werknemers harder en langer moesten werken omdat de nieuwe collectie op tijd af moest zijn. Tien procent van de mensen was ziek en van degene die overbleven klonk de hele dag een droge hoest. De Italiaanse meneer was een week lang iedere dag op bezoek geweest en had hen gecomplimenteerd met hun werklust. Ze moesten wel, voor hen stonden er genoeg anderen in de rij voor een baan. Steeds meer boeren gaven hun bedrijf op om in de stad werk te zoeken. Een boerderij leverde weinig op en de kinderen kregen nauwelijks onderwijs. Als je wilde dat je kinderen een beter leven kregen dan jezelf zat er weinig anders op dan naar de stad te gaan en onderdak te zoeken bij familie.

Ook in het huis van de overleden Chén waren na de begrafenis twee families achtergebleven. Ze hadden aan haar man gevraagd of die een goed woordje voor hen wilde doen in de schoenfabriek. Nu er zoveel zieken waren lukte het hem om twee neven als schoonmaker binnen te loodsen. Thuis was het passen en meten. Met twee extra gezinnen erbij werd 's nachts ieder hoekje als slaapplek ingericht en 's morgens moesten ze allemaal tegelijk opstaan om niet over elkaar te struikelen. Een paar van hen hoestten vreselijk en hielden de anderen uit hun slaap. Nadat bijna iedereen oververmoeid was geraakt werd besloten dat de zieken op het balkon moesten slapen. Zo kregen de anderen een beetje rust, zeker degenen die overdag moesten werken.

In de krant stond weinig nieuws. Er was een groot interview met de Italiaanse man en dat maakte hen trots. Daar werkten ze voor en die persoon stond in de krant. Dat straalde een beetje op hen af. In het artikel benadrukte hij hoe en efficient de fabriek draaide en met hoeveel inzet de mooie Italiaanse schoenen gemaakt werden. Het was vakwerk dat geleverd werd.

Verhaal in 40 afleveringen 6: Het hotel van Hui

We zijn nu meer dan een maand in Frankrijk. Onze dagindeling is heel anders dan in Nederland enonze avonden zeker, vooral omdat we geen TV hebben. Soms zou ik wel de gemakkelijke en luie informatie en ontspanning willen maar aan de andere kant wordt er nu veel meer gelezen (sommige boeken voor de tweede keer). Niet allemaal hoogwaardige literatuur, dus ook een beetje gemakkelijke ontspanning. Alleen jammer dat we de laatste uitzending van De Wereld Draait Door vanavond moeten missen. We kunnen wel naar Uitzending Gemist kijken maar dan vliegen de MB's van ons internetabonnement er doorheen.
Ook de spelletjes op de Ipad zijn populair, vooral vlak voor het slapen gaan en 's morgens de Sudoku van de dag. Dan de kranten lezen en het nieuws bekijken en na de koffie rustig de dag beginnen. Lunchen doen we buiten in de zon, dan het dak op en achter de computer. En voor je het weet is het theetijd, een wandeling en daarna het avondeten klaarmaken.
In de oven staat de boeuf Bourguignon met uien, paprika en verse tijm. Een grote schaal voor drie dagen. We eten er twee dagen van en de rest gaat in de vriezer voor volgende week. Het begint al heerlijk te ruiken. We komen echt niets tekort.

Hui had zich toen ze na 3 dagen weer ging werken niet echt lekker gevoeld maar was ondanks haar hoesten en proesten toch weer aan de slag gegaan. Haar baliewerk bij het grote internationale hotel vond ze erg leuk en ze was bang dat iemand anders haar plek in zou nemen als ze te lang wegbleef. Het fijnste aan haar werk vond ze het contact met het internationale bezoek. Omdat er zoveel fabrieken in Wuhan waren logeerden er altijd buitenlandse gasten. Ingenieurs, marketeers en mensen van de directie die kwamen kijken of alles wel naar wens ging. Omdat het arbeidsloon zo laag lag hadden bedrijven hun productie naar China overgeplaatst en dat gaf veel werkgelegenheid voor de plaatselijke bevolking. En dus ook voor haar omdat ze allemaal moesten overnachten in een luxe hotel. Soms kreeg ze, als mensen weer vertrokken, een kleinigheidje uit het land van herkomst. Laatst had ze een porseleinen klompje gekregen dat beschilderd was met tulpen in blauwe verf. Uit Holland, had de man gezegd. Daar had ze weleens van gehoord want er  was daar een wereldberoemde plek - Giethoorn - waar Chinezen zeker geweest moesten zijn als ze naar Europa gingen. Als ze genoeg geld zou hebben zou ze er zeker naar toe willen.

Ze zorgde dat het Franse ontbijt op tijd in kamer 18 werd afgeleverd. Voor deze Italiaan geen rijst en kip maar croissants, sinsasappelsap en koffie. Ze kon zich niet voorstellen dat dat lekker was. Ze wist dat deze gast uit Italië kwam omdat hij had gevraagd waar de schoenfabriek lag waar haar vader toevallig werkte. Zoiets vergat je niet meer. Ze vertelde in haar beste Engels dat het een mooie fabriek was en ze regelde de taxi die hem er iedere dag naar toe bracht. De meeste mensen aten hun ontbijt op de kamer maar met het avondeten zaten ze samen in de grote zaal bij elkaar aan tafel. Dan was het een geroezemoes van stemmen want iedereen wilde vertellen dat zijn fabriek en spullen het beste waren. Er werd ook flink geproost en gedronken.
De Italiaan zou een week blijven en had een hele lading schoenen in de kluis van het hotel opgeborgen. Dit waren nieuwe modellen die hij mee zou nemen voor public relation doeleinden,  foto's en voor de grote beurs in Milaan had hij verteld. Ze was er trots op dat haar vader zulke mooie schoenen maakte dat die op een beurs stonden. Hij had een paar schoenen voorzichtig uit de doos gehaald en aan haar laten zien. Ze zag nergens dat er Made in China op stond. Dat lieten ze express weg, vertelde hij. De kopers moesten denken dat de schoenen in Italie gemaakt waren, dan konden ze veel duurder verkocht worden. En Italiaanse schoenen hadden een goede naam in de wereld.

Toen de man vertrok hoorde ze net op het nieuws dat er een nieuw soort virus heerste in Wuhan maar dat men zich geen zorgen hoefde te maken over de volksgezondheid. Ze hadden alles onder controle. Ze vroeg zich af of dat hetzelfde virus was waar haar moeder aan was gestorven en waar een paar familieleden ziek van waren geworden. Maar er kwam op dat moment een hele lading nieuwe gasten aan die allemaal een kamernummer moesten krijgen en ingeschreven moesten worden. Ze dacht er verder niet meer aan toen ze de volgende naam afriep. 

Verhaal in 40 afleveringen 5: De familie van Chén

Vandaag bewolkt en iets kouder dan we de afgelopen dagen gewend zijn. Dus een lekker vuur binnen zodat de temperatuur rond de 20 graden is (warmer dan bij ons in Nederland als kamertemperatuur). Gebeld met het winkeltje in het dorp. Chez Nathalie is alleen 's morgens open en reserveren van bijvoorbeeld brood is niet mogelijk. Verder is er niet veel in haar zaak, veel snoep, wijn, chips etc. maar geen groente. Wel de kranten maar het nieuws via internet is betrouwbaarder. Dus volgende week toch naar de supermarché. Ad is bezig met de schoorsteen die wat onderhoud nodig had, in korte broek. Ik ben een boek aan het redigeren, het vervolg op Portals van Didi van der Velden. Een mooi spiritueel verhaal over een indianen tweeling die allerlei avonturen meemaakt. Verder de laatste hand aan mijn boek Schipbreukelingen en een klusje voor de Jeugdtheaterschool Zuidoost. Maar de dagen verlopen in grote rust met als ankerpunten eten: ontbijt, lunch en avondeten. Typisch dat eten, het klaarmaken en het zorgen voor voorraad zo'n belangrijke momenten in de dag worden. Dat is wat schaarste doet, denk ik.

Na de begrafenis was de familie van Chén terug naar hun huizen gegaan. Ze woonden verspreid in Wuhan of vlakbij de grote stad. Iedereen was ontdaan door het plotselingen sterfgeval en ook de dagen na de begrafenis kwamen ze geregeld bij elkaar om elkaar te troosten en verhalen over vroeger op te halen. Als eerste werd een broer van Chén ziek en al gauw volgden er meer familieleden. Ze dachten dat ze griep hadden en geen van hen ging naar de dokter. Pas toen de koorts alarmerend hoog werd,ze hun longen uit hun lijf hoestten en er steeds meer familieleden ziek werden, bedacht een van hen dat er misschien iets besmettelijks heerste. En dat die besmetting mogelijk tijdens de begrafenis verspreid was. Toen de broer van Chén opgenomen werd, was er in het ziekenhuis  nog geen sprake van isolatie, testen of extra maatregelen. Hij lag op een grote zaal en nadat de koorts gezakt was werd hij in een taxi naar huis gebracht. Zijn vrouw was er slechter aan toe en belandde op de intensive care. Een van hun kinderen vertelde aan de verpleging dat er extreem veel zieken in hun familie waren na de begrafenis van een tante die met dezelfde verschijnselen als haar moeder opgenomen was en onlangs was overleden. De verpleegster meldde dit tijdens de dagelijke briefing en een van de artsen realiseerde zich dat hij iets had gehoord over een vreemd virus dat in Wuhan zou heersen. Hij meldde het aan de directie die direct alarm sloeg.

Dit was voor hen het bewijs dat er echt iets aan de hand was. Ze eisten de onderzoeksresultaten van Wenliang op en na enkele dagen kregen ze zijn laptop. Het duurde nog een dag voordat ze konden bekijken wat hij gevonden had omdat ze geen wachtwoord hadden. Gelukkig had het ministerie de laptop niet geformatteerd want dat was een van hun oplossingen om een harde schijf totaal en definitief te wissen. Het leek er op dat ze de ernst van de situatie begonnen in te zien want er kwam een decreet dat alle artsen en de verpleging per direct mondkapjes moesten dragen. 

Wat het onderzoeksteam op de laptop te zien kreeg deed meteen alle alarmbellen rinkelen. Hier moest direct actie op ondernomen worden wilde dit niet uitgroeien tot een regelrechte ramp voor de provincie. Het ministerie maande echter tot rustig afwachten. Het zou zo'n vaart niet lopen en er was pas één persoon overleden, misschien twee maar dat konden ze nog niet met zekerheid zeggen. Het was een fikse giep en ze wilden dat als zodanig behandelen en bestrijden. Als de artsen en verpleegkundigen zich beschermden was dat voldoende. Geen paniek, vooral geen paniek.

Aflevering 6 zal gaan over de besmettingen in het hotel waar Hui werkt.

  

Verhaal in 40 afleveringen 4: assistent Wang

Twee balansdagen, gisteren en vandaag. Niet om eten en wijn uit te sparen maar om te zorgen dat obesitas binnen de grenzen blijft, want gezette mensen met hartproblemen zijn extra bevattelijk schijnt het. De eerste Nederlandse geïnfecteerde is weer aan het werk. Nu maar hopen dat alle maatregelen effect hebben. In Frankrijk mag je niet meer dan 1 kilometer van huis. Voor ons een groot probleem omdat de dichtsbijzijnde buur al meer dan 1 kilometer ver weg woont en die heeft geen winkeltje. Dus ik denk dat we wel gewoon verder weg boodschappen mogen doen als de voorraad op is. De maatregelen in Frankrijk zijn veel strenger omdat de Fransen slecht gehoorzamen en alle voorschriften aan hun laars lappen (of ze gaan staken). Dan moet je dus met strenge straffen komen. Dit heb ik niet zelf bedacht maar het stond in een van de commentaren in een Franse krant. Ik moest denken aan de overvolle parken en stranden in Nederland. Zijn die dan wel gehoorzaam?

Buiten is het warm, T-shirt weer. Alleen nog 's avonds het vuurtje aan, vooral voor de gezelligheid. Straks brandnetelsoep met flageolets, geen haute cuisine maar gezond en voedzaam. De baksteen van boekweitmeel blijkt voor Ad toch eetbaar als je er dunne schijfjes van snijdt en dik belegt.

Zoals jullie op de foto zien: bronwater in overvloed.

De assistent van Welaing vond het erg vreemd dat zijn baas niet terug kwam terwijl hij zo'n belangrijke ontdekking had gedaan. Hij stelde de vrouw van Wenliang gerust en vertelde haar dat haar man waarschijnlijk in een apart laboratorium was gezet om verder onderzoek te doen. De volgende dag, toen er een grote groep overheidsfunctionarissen allerlei zaken in hun laboratorium in beslag kwamen nemen, wist hij dat er iets heel anders aan de hand was. Hij deed navraag bij een bekende die op het ministerie werkte en die wist dat de oogarts gevangen was gezet wegens valse informatie en opruiende taal.
Wang probeerde zo goed en kwaad als het ging de praktijk draaiende te houden maar na een paar dagen voelde hij zich te ziek om nog naar de zaak te gaan. Hij hoestte en had vreselijke hoofdpijn. Zou hij ook door het vreemde gemuteerde virus bemet zijn? Ondanks dat hij zich zo beroerd voelde ging hij naar de gevangenis om te vragen hoe het met zijn baas stond. Daar kreeg hij te horen dat die op de ziekenboeg lag omdat hij longontsteking had. Hij mocht hem niet bezoeken en hij kreeg de order om zich er niet mee te bemoeien, anders zou hij ook opgepakt worden. Ondanks dit dreigement voelde Wang dat hij iets moest doen en vroeg een gesprek aan met de directie van het grootste ziekenhuis in Wuhan.

Het verbaasde hem dat het gelukt was, maar de volgende dag mocht hij langskomen. Hij vertelde al hoestend en proestend over hun ontdekkingen en zag dat hij serieus genomen werd. Het bleek dat er een paar gevallen met een mysterieuze longontsteking opgenomen waren die niet met peniciline te stoppen was. En vrouw was al overleden maaromdat er was uitgegaan van een heftige griep waren er verder geem monsters genomen. Helaas kon Wang geen foto's laten zien van de testen, want alles was meegnomen en de testresultaten stonden op de laptop van Wenliang. De directeur beloofde hem dat hij er voor zou zorgen dat Wenliang met spoed uit de gevangenis naar het ziekenhuis zou worden overgebracht. Dan konden ze hem verder ondervragen over zijn bevindingen.
De overplaatsing duurde een paar dagen vanwege alle formaliteiten en tegen de tijd dat een doodzieke Wenliang op de incentive care lag was het te laat. Een dag na zijn opname overleed hij. Wang was behoorlijk ziek geweest maar herstelde binnen een paar dagen.

In het ziekenhuis kwamen druppelsgewijs nieuwe patiënten binnen met dezelfde symptomen. Kortademigheid, hoofdpijn, longontsteking en hoge koorts. Omdat er geenenkelevoorzorgsmaatregelwas genomen waren ook het verplegende personeel en een aantal artsen ondertussen besmet. De directie wilde de noodtoestand afkondigen maar het ministerie wilde daar niets van weten. Alles was onder controle en het had geen zin om de bevolking van Wuhan nodeloos ongerust te maken. Dit virus zou vanzelf wel doodbloeden.
Toen er de dag er op zes nieuwe patienten bijkwamen trok de directie opnieuw aan de bel. Er moest actie ondernomen worden.

Morgen aflevering 5: de familie van Chèn

Verhaal in 40 afleveringen 3: Wenliang

Gisteren een spetterend feest gegeven met 2 mensen. Aangezien Ad houdt van grote groepen mensen was dat een succes. Met appeltaart toe en lekker flesje wijn erbij. Gisteren naar onze buren gelopen door het bos. De laatste Nederlandse kaas overhandigd met zeker 1,5 meter ertussen. Zij zijn ondertussen ook bang. Geen kussen maar alleen kushandjes op afstand en bisous, bisous. Niemand gezien verder. Vraag is of we zo door het bos mogen lopen zonder attestation maar ik denk niet dat er scherpe controle is. Het krentenbrood met boekweitmeel is een soort steen geworden. Ik zal aan mijn zus Marjet (een broodexpert) vragen hoe je dat deeg aan het rijzen krijgt. Wel eetbaar maar niet erg smakelijk. Ik heb de helft ingevroren als noodrantsoen want als er verder niks meer zou zijn dan is het wel voedzaam.
Het blijft hier mooi weer en gisteravond kwamen de hertjes op bezoek toen we aan het BBQ-en waren. De knoppen van de blauwe regen worden langzaam maar zeker blauw.

Wenliang deed de testen met het traanvocht van mevrouw Chèn twee keer over omdat hij het eindresultaat niet vertrouwde. Maar alle drie de keren zag hij een alarmerend patroon door zijn microscoop. Dit kon toch geen variant op het vroeger uitgebbroken Coronavirus zijn? Hij overlegde met zijn assistent Wang en besloot zijn resultaten aan de autoriteiten te melden. Ze hadden immers een protocol ondertekend dat bij iedere afwijking of mogelijk gevaar, het Ministerie van Staatsveiligheid  ingelicht diende te worden. Het kostte hem een paar uur om iemand aan de lijn te krijgen die naar hem wilde luisteren. Hij kreeg te horen dat hij het  verhaal op moest schrijven en samen met beeldmateriaal moest mailen. Dan zouden ze er naar kijken als ze tijd hadden. Hij werd boos en zei dat dit iets ernstigs was dat meteen aandacht nodig had. Niet over een weeek of twee. Als het was wat hij vermoedde, stond er een ramp te gebeuren.

Hij werd doorverbonden naar de chef die hem uitnodigde om langs te komen, met monsters. Hij aarzelde of hij de testresultaten moest verplaatsen uit het laboratorium en besloot, ondanks het feit dat zo'n vraag van een hooggeplaatst iemand niet genegeerd kon worden, alleen zijn computer mee te nemen om alles te laten zien. De volgende ochtend vertrok hij vroeg naar de Wuhanse afdeling van het het ministerie, dan zou hij op tijd voor zijn spreekuur weer terug zijn.
Hij werd naar een aparte kamer gebracht en de chef plus enkele hoge functionarissen kwamen binnen. Gelukkig, ze zagen het gevaar in. Terwijl hij zijn verhaal deed zag hij de ongeïnteresseerde gezichten van de toehoorders. Het zou moeilijk zijn om hen te overtuigen. Ze keken nauwelijks naar zijn tekeningen en computerscherm maar veel meer naar de deur. Zijn verbazing was groot toen hij, nadat hij zijn verhaal had gedaan, twee politieagenten binnen zag komen. Met norse gezichten liepen ze op hem af, deden hem handboeien om en namen hem mee. Toen hij zijn computer wilde pakken gaf een van de mannen aan dat die niet mee mocht, die hielden ze daar. Dit moest een vergissing zijn, hij was oogspecialist en had waarschijnllijk iets heel belangrijks voor de volksgezondheid te vertellen. Hij kreeg te horen dat hij onzin verkocht en dat hij mensen onnodig angstig maakte met zijn doemverhalen. Er was niets aan de hand. Zonder enige vorm van rechtspraak werd hij in de gevangenis van Wahun geplaatst op een afgezonderde afdeling, contact met derden werd hem verboden.

Zijn assistent Wang bracht zijn vrouw op de hoogte toen hij aan het eind van de middag nog niet terug was. Hij had een aantal patienten laten wachten en dat was niets voor hem.

Morgen aflevering 4 over assistent Wang en het verblijf van Wenliang in de gevangenis.

Verhaal in 40 afleveringen 2: Hui

Vandaag weer een echte lentedag. En een bijzondere dag want Ad is jarig. Taartje gebakken en lekker eten uit de vriezer gehaald voor vanavond. Met de buurvrouw gebeld en verteld waarom we echt niet langs kunnen komen. Ze was erg verdrietig door al die doden die ze steeds op de TV zag. Ze heeft last van depressies en met al dit sombere nieuws wordt het er niet beter op. Haar man was 'en colère' omdat zijn tractor kapot was en de garage gesloten. Het alledaagse leven wordt steeds minder alledaags. Ik ben een krentenbrood aan het bakken, alleen bleek dat ik boekweitmeel heb gebruikt. Ben benieuwd of het iets wordt.

Hui was drie dagen thuis gebleven. De eerste dag omdat ze zich echt heel beroerd voelde, de andere dagen om voor haar vader en moeder te zorgen. Vooral over haar moeder maakte ze zich zorgen. Haar ogen waren rood en ontstoken en ze bleef maar hoge koorts houden. Na lang aandringen gaf ze toestemming voor het bezoek van een oogdokter. Dokter Wenliang onderzocht haar uitgebreid en nam verschillende monsters van haar traanvocht. Hij vond dat het er alarmerend uit zag en raadde de familie aan om de vrouw op te laten nemen. Samen met haar vader overlegde Hui de mogelijkheden. Hadden ze genoeg geld voor een opname en wat zou er gebeuren als vader ook naar het ziekenhuis moest? De situatie werd echter zo nijpend dat ze geen keuze hadden. Chén werd met een taxi naar het ziekenhuis vervoerd. Na een nacht op zaal werd ze overgebracht naar de intensive care. Haar longontsteking reageerde totaal niet op de nieuwe peniciline en ze werd aan de beademing gelegd om haar voldoende zuurstof toe te dienen. Maar ook dat werkte niet afdoende en na 4 dagen stierf ze in de armen van haar dochter. Haar man was in de tussentijd ook opgenomen op de intensive care en kon geen afscheid meer van haar nemen.

Hui regelde de begrafenis. De hele familie van Chén was aanwezig en ze huilden in elkaars armen. Na de rouwplechtigheid was het in hun familie de gewoonte om iedereen voor eten en drinken uit te nodigen. In het kleine appartementje zaten meer dan 60 mensen opgepropt die aten van de schaarse borden en het bestek en de glazen deelden.
Na de begrafenis ging Hui weer snel aan het werk om alle rekeningen te kunnen betalen. Ze was gastvrouw in een groot hotel in Wuhan en haar chef had al laten doorschemeren dat ze per direct weer op haar werk moest verschijnnen, anders werd ze ontslagen. Na het overlijden van haar man, nu twee jaar geleden was ze erg blij geweest met deze baan. Ze leefden in een stad 100 kilometer van Wuhan toen een ongeluk een einde maakte aan het leven van haar echtgenoot. Ze hadden geen kinderen en voor haar was het vanzelfsprekend geweest dat ze terugkeerde naar Wuhan, ook om voor haar vader en moeder te zorgen.
Haar vader die zich nog steeds niet honderd procent voelde, ging weer werken in de Italiaanse schoenfabriek. Hij maakte lange dagen en kwam gebroken thuis. Na een lichte maaltijd ging hij slapen, van moeheid nam hij soms niet eens de moeite om zich uit te kleden. Hij bleef maar hoesten. 

Morgen aflevering 3 over de ontdekking van dokter Wenliang

Verhaal in 40 afleveringen: 1 Chén

Met ons is alles goed, geen griep, geen longontsteking. Wat snotterig dus veel zon pakken ivm vitamine D. De eenzaamheid heeft nog niet toegeslagen en we zijn elkaar nog niet beu.

Aflevering 1
Mevrouw Chén hoestte. Ze had op de markt in Wuhan in de wind gestaan en daar een kou gepakt. Dom, want haar longen waren zwak en bij het minste of geringste had ze een longontsteking te pakken. De civetkat die de reden was van haar bezoek aan de dierenmarkt, lag op de keukentafel om klaargemaakt te worden. Het was de laatste die ze hadden. Hij zag er niet erg vers uit maar als ze hem maar lang genoeg zou koken verdwenen alle bacteriën. Ze sneed de poten er af, het bloed drupte er uit. Ze had de laatste dagen last van droge ogen, ze wreef er zachtjes in en knipperde een paar keer zodat er weer wat traanvocht stroomde. Daarna waste ze de rest van het beest voordat het in de grote pan ging, samen met olie en allerlei groentes. De pot stond de hele dag op het vuur zodat het vlees goed gaar zou worden.
Tijdens het avondeten at ze er met minder smaak van, samen met haar man en hun dochter Hui die weer bij hen woonde nadat haar man was gestorven. Na de afwas dronken ze een kop thee en gingen ze zoals altijd vroeg slapen.
Die nacht hoestte ze veel. Een droge hoest die pijn deed. De volgende morgen had ze moeite met opstaan. Ze voelde dat ze koorts had maar zette zich er toe om alle dagelijkse bezigheden normaal uit te voeren. Die middag werd de koorts hoger en ze voelde zich duizelig. Toen haar man en dochter thuiskwamen brachten ze haar onder dwang naar bed. Ze had griep en moest in bed blijven, een dokter werd er niet bijgehaald. 

De volgende dagen werd het alleen maar erger. Naast hoesten en hoge koorts kreeg ze hoofdpijn. Haar longen brandden en haar hele lijf deed pijn. Ondanks haar protesten werd er een dokter geroepen die vaststelde dat ze een zware dubbele longontsteking had. Met een penicilinekuur zou het binnen een paar dagen over zijn. Maar het ging niet over en de week er op waren zowel haar man als hun dochter ziek geworden met dezelfde verschijnselen. Hun eigen dokter kwam niet op huisbezoek, die was ziek. De plaatsvervanger dacht dat ze misschien resistent was voor de peniciline en schreef een alternatief merk voor.
Mevrouw Chèn was ondertussen zo ziek dat ze naar het ziekenhuis werd vervoerd en op de intensive care werd verpleegd. Het mocht niet baten, na 4 dagen overleed ze.  Ook meneer Chèn belandde op de intensive care maar na een paar dagen was hij voldoende hersteld om naar huis te gaan. Hun dochter had een dag last gehad van de griep en was al weer aan het werk. 

Morgen aflevering 2 over het werk van dochter Hui

Eten wat de pot schaft

Eigenlijk is het op dit moment meer 'eten wat de winkel schaft'. Toen we op weg naar de supermarché al die kinderen buiten zagen spelen realiseerde ik me dat nu de ouders voor de kinderen moeten koken. Die krijgen in Frankrijk op school eten, normaal gesproken. Dat zal voor veel ouders (moeders voornamelijk denk ik) wennen zijn.
Gisteren een heerlijke maaltijd op tafel gezet. Ik vermoed dat veel mensen hetzelfde hebben in deze tijd van isolement: lekker eten en de tijd hebben om er aandacht aan te besteden. Het enige is dat je niet even naar de winkel kunt rennen als je een ingredient bent vergeten.
Gisteravond dinde (kalkoen) met witte bonen, witte wijn, ui en knoflook. Het smaakte heerlijk en de hoeveelheid is voldoende voor 2 dagen, dus vanavond weer. Verder ben ik voor de komende twee weken van plan om een heleboel courgettekoekjes te maken, maaltijd groentesoepen, selderijknol in de oven, guiches en een grote pan Boeuf Bourguignon. Lekker allemaal en het water loopt me al in de mond. Daarbij een lekker flesje Marcillac en voor het vuur genieten van onze maaltijd. Vroeg naar bed en bijtijds op.

Vanmiddag met een warm zonnetje een wandeling gemaakt hier in het bos. Steeds groener wordende bomen, bloeiende tijm, bosviooltjes, speenkruid en over alles heen het zingen van de vogels. De pruimenboom staat dik in bloei, de appels en peren beginnen. De knoppen van de blauwe regen zijn dik en al een beetje blauw.  Gelukkig wordt er voor de komende nachten geen vorst voorspeld want dat zou rampzalig zijn, ook voor de druiven die al veel te ver zijn en dus heel kwetsbaar. En zonder druiven geen wijn, dus dat zou jammer zijn.

Via internet zijn we uitgebreid op de hoogte van alles wat er zich op Coronagebied afspeelt in Nederland maar ook in alle andere landen. Niet dat we daar blijer of minder angstig door worden maar zo hebben we toch het gevoel dat we bij blijven.
In de Cantal, aan de overkant vande rivier, zijn er nog 0 besmettingen maar in Aveyron toch steeds meer. Dus we blijven ons in het bos verstoppen.

Fijn weekend en lekker smullen.

Ispahaan

Vandaag is de dag even lang als de nacht. Tijdens deze equinox staat de zon loodrecht boven de evenaar, het breekpunt tussen de seizoenen. Hoe zal er straks naar deze Corona-periode gekeken worden? Zal er straks ook sprake van een breekpunt zijn? Mijn moeder vertelde vroeger over de gevolgen van de Spaanse griep, hoe zal dit virus te boek komen te staan?

In de Volkskrant vanmorgen haalde GUMBAH een citaat van Geert Mak aan: "Grote bewegingen in de geschiedenis worden meestal slechts vanaf de rand meebeleefd, in de marge van het dagelijks bestaan,en wie kan, gaat er met zijn rug naar toe zitten. De kranten melden keurig wat later in de geschiedenisboekjes komt te staan, de feiten lijken onontkoombaar, maar toch probeert iedereen er uit alle macht aan te ontsnappen, zoals de tuinman aan de Dood."

In het begin is het gevaar gebagettelliseerd en nu hebben we de illusie dat het op een gegeven moment wel weer voorbij is en we over kunnen gaan op de orde van de dag. Wie zal het zeggen hoe wij en onze (klein)kinderen later tegen deze periode aan kijken en wat voor veranderingen dit alles teweeg zal brengen. Wat zal er in de geschiedenisboekjes terecht komen?

Ik moest aan het gedicht van P.N. van Eyck denken dat vroeger al grote indruk op mij maakte. We ontlopen ons lot niet. Of we nu wel of niet in Frankrijk of het buitenland zitten, ons afzonderen, afstand houden, wel of geen handschoenen aan doen of berkewater drinken.

Hier het hele gedicht van 'De tuinman en de dood'.

Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,  toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" 


Van middag (lang reeds was hij heengespoed), heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,  waarvoor uw tuinman vlood. 
Ik was verrast, toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

Dit is geen fatalistisch of somber verhaal maar meer een realistische kijk op een geschiedenis die voor bijna iedereen een positieve afloop zal hebben. Natuurlijk ga ik er vanuit dat het virus, als ik of wij het al krijgen, voor ons goed zal eindigen. Maar het drukt ons wel op de feiten, ondanks de volle kast, paracetamol en een goede gezondheid op dit moment.

Moge Ispahaan voor iedereen ver weg zijn.

Missie geslaagd

Gewapend met een 'attestation de déplacement dérogatoire' vanmorgen vroeg op weg naar de supermarché. Gisteren gebeld en onze eigen winkel was gesloten. Gelukkig een goed alternatief op 22 kilometer afstand van ons huis. Op de vraag of er ook nog iets te kopen was moet de telefoniste lachen. 'De winkel is vol', zegt ze, 'en de bevoorrading verloopt prima'.
Een stralende dag en bijna geen auto op de weg. Geen politie gezien dus we weten niet of onze handgeschreven verklaring afdoende is. In de dorpjes zie je kinderen spelen en verveelde huisvaders over een hek hangen. Wat zal het bijzonder zijn voor al die kinderen die door de week hun ouders nauwelijks zien.

Het boodschappenlijstje lijkt compleet, aangevuld met meel zoals Peter suggereerde. Zijn we niet te inhalig of ook aan het hamsteren met deze boodschappen voor zeker twee weken?
Op de parkeerplaats staan een stuk of acht auto's, in de winkel is het leeg. In de auto trek ik uit voorzorg handschoenen aan. Vandaag zal ik uit veiligheid alleen de boodschappen doet, meestal doen we dat samen. Bij de deur hangt een papier met daarop wat aanwijzingen: niet te dicht bij elkaar komen en geen vragen stellen aan het winkelpersoneel. De schappen zijn redelijk vol maar het brood is bijna op. Ietwat schuldig leg ik zes stokbroden in het karretje, er zijn er nu nog maar vier over. Rij voor rij werk ik mijn hele lijstje af. Alleen bij de youchurt en het meel lukt het niet om genoeg spullen in te laden. Er zijn nog een paar yochurtjes en bij het meel ligt alleen nog kastanjemeel. Ik weet niet wat ik daar mee moet doen. Gelukkig zijn er nog pakken met meel voor pizzadeeg, daar moet je ook lekker brood van kunnen bakken. En er zijn nog een paar pakken afbakbroodjes. De visafdeling is gesloten maar de slager heeft voldoende vers vlees.

Als ik bij de kassa aankom kijk ik met een rood hoofd naar mijn volle kar. Ook al zijn het boodschappen die ik normaal ook doe, het lijkt zo veel als je voor twee weken inslaat. Maar de cassiere laat niets merken. Tussen haar en de klant is er een plexiglazen scherm gezet. Ook zij heeft handschoenen aan. Ik bedank haar voor het feit dat ze werkt. Ze lacht en wenst me een goede dag.

Bij de benzinepomp onze tank volgegooid uit voorzorg. De prijs per liter is gedaald naar 1,30 euro, meer dan 27 cent verschil met twee weken geleden. Jammer dat we nu geen uitgebreide tourtjes mogen maken.

Terug thuis eerst uitgebreid onze handen gewassen. Daarna alles op zijn plek gezet, de kast, de diepvries en de koelkast zitten vol en we kunnen het zeker twee weken uitzingen. En vanavond wordt het smullen.

Dilemma

De eerste Whats App vanmorgen: Jullie moeten de ANWB bellen, ze halen mensen uit Frankrijk terug naar huis. Bezorgde vrienden, heel lief, maar het zette ons wel aan het piekeren. Wat moeten we doen? Hier zitten we midden in de natuur, zonder mensen om ons heen. In Nederland hebben we een zoon die bij ons zijn eigen huis aan het bouwen is, in Amsterdam woont en ongetwijfeld in contact komt met anderen. Onze dochter kan hulp gebruiken bij hun pas aangeschafte huis maar het heeft geen zin om daar naar toe te gaan, te gevaarlijk. Mogen we eigenlijk wel terug als we dat zouden willen? Op de website van Nederlanders.fr staat dat niemand zich de komende twee weken mag verplaatsen, alleen voor boodschappen, maar er wordt ook gezegd dat je gewoon maar moet gaan als dat voor jou nodig is. Kortom een dilemma. We neigen erg naar blijven want terug gaan geeft veel meer risico’s en we wonen in een van de drukstbevolkte gebieden van Europa. Is dat niet vragen om problemen? We genieten hier ondanks alle spanning van de ontluikende natuur, de heerlijke geuren en de absolute stilte. Mijn vogelapp heeft nog nooit zoveel verschillende vogelgeluiden geregistreerd.

Morgen zal een cruciale dag worden. Als we geen boodschappen kunnen krijgen houdt het binnenkort op. Een paar dagen bonen, ham in blik, couscous en spaghetti is wel te doen maar met name brood zal nodig zijn. Jammer genoeg heb ik mijn voorraad meel mee naar Nederland genomen afgelopen herfst omdat die anders zou bederven. We zijn er niet uit. Morgen maar afwachten maar er zijn veel supermarché ’s dicht. We hebben een lijstje gemaakt waarop de meest urgente boodschappen staan. Helaas wordt dat lijstje steeds langer. Wat is urgent? Als je zonder eieren zit of zonder olijfolie? Als de koffie of de kaas bijna op is? Of zijn dat allemaal overkomelijke zaken. Je merkt dat je een ander denkpatroon krijgt. Als we maar niet ziek worden hier in the middle of nowhere. Dus moeten we er alles aan doen om het virus verre van ons te houden, zoals iedereen dat probeert. En ik denk dat de kans dat dat hier lukt toch groter is dan in Nederland. Dus voorlopig besluiten we om hier te blijven.

PS deze foto is van afgelopen zomer.

Vrijwillige afzondering

Toen we 23 februari richting Frankrijk vertrokken voor een aantal weken, was er in Nederland nog geen sprake van een aankomende pandemie die het dagelijkse leven overhoop zou gooien. In China was het een serieuze dreiging maar in Europa waren er nog nauwelijks besmettingen gevonden.

Voor aankomst in ons huis midden in de bossen, een kilometer van de dichtstbijzijnde buren, deden we zoals gewoonlijk boodschappen voor een week om daarna in alle rust en stilte te genieten van onze eenzaamheid. Wel met internetverbinding via de satelliet (met dank aan Ricardo) zodat het met de dag duidelijker werd dat het virus niet exclusief in China zou blijven. De eerste zieke in Nederland, de uitbraak in Italië en aan het eind van de tweede week werden de eerste twee gevallen in Aveyron gemeld. Niet dat we er veel van merkten. In de dorpskroeg werd gewoon gezoend en geklaverjast, de garagist schudde handen en tijdens de tweede keer boodschappen doen was er niets te merken van hamsteren of extra inslaan. Toen we bij onze hoogbejaarde buren op bezoek gingen realiseerden we ons wel dat we extra alert moesten zijn op mogelijke besmetting om hen niet te belasten. Maar we waren niet verkouden of grieperig dus wij hadden het virus niet.

Via allerlei sites werd ondertussen wel duidelijk hoe anders dit virus was dan een gewone griep zoals er eerst over gedacht werd. Voor ons veranderde er niet zo veel, we leefden afgezonderd in de natuur uit eigen vrije wil en genoten daarvan. Een eigen bron, verse brandnetelsoep, berkensap en zuivere lucht: leven als God in Frankrijk. Tijdens de dagelijkse wandeling door het bos merkte ik hoe rustig de wereld werd. Geen vliegtuigen, geen auto’s en alleen het geluid van vogels en burlende herten. Je hoorde de bladeren bijna groeien en voelde dat de aarde tot rust kwam. Wat een tegenstelling tot de alarmerende berichten en nepnieuws, toespraken, protocollen, vechtende mensen om een pak WC papier en lange rijen in Nederland voor de coffeeshops.   

Vanaf vandaag geldt ook voor Frankrijk een totale blokkering van het dagelijkse leven. Iedereen moet thuis blijven, de scholen zijn dicht en alleen voor noodzakelijke boodschappen en medicijnen mag je met een papieren verklaring naar buiten. Zouden we naar Nederland mogen vertrekken als er iets met onze kinderen aan de hand was, als zij ziek werden?

De kasten inspecterend zien we dat er nog redelijk wat eten in blik op de planken staan maar niet genoeg voor weken of wellicht maanden. We besluiten om komende donderdag 19 maart met een handgeschreven brief (er is geen printer) de weg op te gaan, een eventuele boete van 35 euro riskerend. 

Je hoort van ons. 

Voor  alle lezers: wees voorzichtig.