Pinksteren

Pinksteren (de meisjesnaam van mijn moeder) en tweede vastendag, het begint te wennen maar als Ad lekker zijn kopje koffie drinkt heb ik toch de neiging om ook een slokje te nemen. Bramenthee, water en een fles tomatensap is wat minimaal. Maar ik heb er geen problemen mee om te koken en niets te proeven van het resultaat. Na vandaag nog twee dagen te gaan plus twee dagen opbouwen. Moet lukken. Gistermiddag kwam mijn energie weer een beetje terug en hebben we de auto gewassen. Die was zo smerig dat hij grijs leek ipv zwart.
Vanmorgen kwamen er fietsers door het bos. Het is weer wennen dat het bos niet meer alleen van ons is. Zeker als de campings aan de Lot open gaan zal het drukker worden met wandelaars. We verheugen ons op ons eerste dineetje op een terras. De drie restaurants in het dorp hebben overleg hoe ze het gaan doen, wel goed dat ze elkaar niet beconcurreren. Ik denk dat we kiezen voor het restaurant aan de Lot waar we lekker buiten kunnen zitten en alleen biologische spullen worden geserveerd. Heerlijk om aan eten te denken als je aan het vasten bent.
Verder heb ik niet zo veel te missen (kortig noemt Ad het). Blijf alert en voorzichtig al lijkt alles langzaam maar zeker weer normaler te worden.

Bramenbladthee voor ontbijt

Weer een zomerse dag met temperaturen boven de 30 graden. Wat is het heerlijk als de zon schijnt maar dat gebeurt in Nederland ook veel, begrijp ik. Zelfs te droog, dat is het hier niet. Donderdag en vrijdag wordt weer regen verwacht.
Vandaag mijn eerste echte vastendag. Normaal gesproken heb ik geen hongergevoel maar nu wel. Het is ook gek om wel ontbijt te maken voor Ad en zelf een kopje bramenbladthee te drinken. Ik hoop dat dit snel over gaat want als ik dit wiebelige gevoel4 dagen houd dan zal het erg zwaar zijn. Een flinke slok water genomen, dat geeft weer een wat voller gevoel.
Op de radio Julien Clerc, daar was ik vroeger dol op. Die komt me wat moed inzingen denk ik.

Gisteren een hele grote slang gezien bij de druiven. Je moet goed kijken op de foto, anders zie je hem niet. Hij was heel licht van onderen maar onmiskenbaar een couleuvre, dus ongevaarlijk.

We gaan heel bijtijds naar bed (half 11) want 's morgens wordt het steeds vroeger licht en op een gegeven moment branden we ons bed uit op het balkon. Maar het blijft heerlijk om daar te slapen. Afgelopen nacht zat er een kerkuiltje op het dak van de schuur, net naast ons bed. 

We gingen maar kort ...

We maakten voor de Coronacrisis wel eens een grap: je leeft maar zo kort en je bent zolang dood (volgens mij van Ollie B Bommel). Vanmorgen gelachen toen we zochten naar tandenstokers en Ad zei: We gingen kort, maar we blijven zo lang. Een leuke variant er op. Maar de tandenstokers niet gevonden, ze zitten waarschijnlijkin de andere toilettas die we thuis hebben gelaten (omdat we maar kort gingen). Helaas zijn er in Frankrijk geen tandenstokers te krijgen die zo dun zijn, alleen een soort prikkertjes waar ze in Nederland kaasblokjes op presenteren. Daar gaat je tandvlees van bloeden dus die kopen we niet. Ook de Paradontax is op en we zijn overgestapt op Colgate (heel zoet). Maar verder gisteren alles kunnen kopen, er is nergens meer gebrek aan. Wel had bijna iedereen mondkapjes op. Veel varianten en veel zelfgemaakte met leuke stofjes.
Vanmorgen ben ik begonnen met mijn jaarlijkse vasten. Het is hier lekker warm en meestal krijg ik het koud zonder eten, dus dan is het prettig om warm weer te hebben. Vandaag en morgen afbouwen en vanaf zaterdag alleen een fles groentensap per dag. Na vier dagen 'niks' weer twee dagen opbouwen. Een soort knop omzetten.

Het dakproject begint de eindfase in te gaan. Grappig dat zowelAd als Q met het dak bezig zijn. De rietdekkers hebben gisteren de dakramen geplaatst zodat er veel meer licht op de zolder komt.

Een kijkje nemen?

Zoals ik al aangaf zal ik niet meer iedere dag een blog schrijven omdat dat saai en eentonig wordt. Alleen als er spannende/leuke of onverwachte dingen gebeuren of omdat het anders te lang duurt klim ik in de pen. Geen coronaverhalen meer maar alleen nog onze verhalen. Vanmorgen roken we een heftige diesellucht (nadeel van de schone lucht hier is dat je alles in versterkte mate ruikt). Een oude auto was ons pad opgereden maar was weer op de terugweg nadat hij onze auto had gezien. Kwamen ze iets zoeken of waren ze gewoon een beetje verdwaald? Niet paranoia worden dus we houden het op het laatste. Maar nadat er een aantal jaren geleden is ingebroken hebben we het niet meer zo op onverwachte auto's. En zeker niet als ze ook nog stinken. Dit is natuurlijk een ideaal moment om een kijkje te nemen bij de tweede huisjes in Frankrijk waar de bewoners uit Nederland niet naar toe mogen. En als ze dan ook nog zo afgezonderd liggen ....
Het buiten slapen bevalt heel erg goed. Vannacht was het 13 graden dus dat is heel goed te doen.
Verder weinig te melden, het wordt vandaag 30 graden en het zwemmen, ja Ad ook, gaat steeds soepeler. De kou van het water,16 graden, is heerlijk verfrissend als je warm en bezweet bent.

Tot binnenkort.

Verhaal in 40 afleveringen 40: tot hier en niet verder

Tot hier en niet verder

De hond liep vrij over het boerenerf, het lange touw dat hem ervan weerhield om de weg op te gaan voelde hij niet meer. Zijn hok dat tegen het huis aan stond, was een gerieflijke plek waar iedere avond een volle bak met eten werd neergezet. Water was er onbeperkt. Zijn leven leek overzichtelijk en geregeld, toch voelde hij ergens onvrede. Een drang naar een avontuurlijk leven. Er liepen kippen rond op het erf die van de ene op de andere dag werden opgesloten in hun hok. Hij had gesignaleerd dat er een paar dood voor de ren lagen maar dat gebeurde ook wel eens met de wilde konijnen, eens in de zoveel jaar. Hij herinnerde zich dat omdat het hem dan lukte om een verzwakt exemplaar te pakken. De kippen moest hij met rust laten, anders kreeg hij voor straf een dag geen eten. Het feit dat de overgebleven kippen in hun ren moesten blijven verontrustte hem, het verstoorde zijn regelmaat. Ook de varkens lagen niet meer door de modder te rollen maar zaten binnen. Die avond kwam de baas naar buiten en haalde het touw van zijn nek. Er voor in de plaats kwam een korte ketting, net genoeg om anderhalve meter buiten het hok te lopen. Hij had met grote vragende ogen omhoog gekeken maar de baas mompelde iets van: “Voor je eigen bestwil. We moeten allemaal voorzichtig zijn.”

De eerste week was het ergste. Hij miste zijn dagelijkse loopje naar het hek waar hij het teefje van de buren ontmoette. Nu hij vast zat had zij een keer geprobeerd om naar hem toe te lopen maar ze was met veel geschreeuw door de kinderen van de boer weggejaagd. Ze hadden zelfs kluiten modder naar haar gegooid. Nu durfde ze niet meer en keek zelfs niet meer door het hek, misschien zat ze ook wel opgesloten. Hij mistte de spelletjes met de jongste dochter uit het gezin die nu met een grote boog om hem heen liep en alleen af en toe haar hand opstak. Hij mistte de extra snoepjes die hij van de vrouw kreeg omdat hij zo’n goede waakhond was. Waarom kreeg hij geen aai over zijn bol? Zelfs het brengen van het eten was veranderd. Vroeger werd zijn bakje neergezet en gewacht tot hij begon te eten. Meestal wensten ze hem een smakelijke maaltijd toe. Nu werd het eten zonder woorden in een metalen bak gekwakt en met een schop richting hok getrapt, net alsof ze bang waren om te dichtbij te komen. Hij had toch geen besmettelijke ziekte? Het water werd van een afstand met een slang in zijn waterbak gespoten.

Na de eerste week had hij nog het vertrouwen dat alles weer gauw bij het oude zou zijn. Nog een weekje en dan kwam het lange touw tevoorschijn en kon hij weer lopen en bewegen. Hij merkte dat zijn poten last hadden van het feit dat hij zo weinig ruimte had. Ze werden strammer en pijnlijk. Hij probeerde wel te strekken en te bukken maar dat verveelde snel, dus hij liet het er maar bij. Na een week gebeurde er echter niets en de week daarna nog niet.

Er kwam helemaal niemand meer door de poort terwijl het vroeger een komen en gaan van mensen was geweest. De vrouw kwam naar buiten om de was op te hangen maar er kon geen snoepje of aardig woordje meer van af. De kinderen gingen niet naar school en waren de hele dag thuis. Maar niemand bekommerde zich om hem, ze vermeden hem alsof hij niet bestond.

Een maand lang legde hij zich neer bij de situatie maar toen er niets veranderde bedacht hij dat hij zelf iets moest ondernemen, anders kon hij straks helemaal niet meer lopen. Hij probeerde om de ketting los te krijgen maar het was onbegonnen werk om een van de ijzeren schakels door te bijten. De enige mogelijkheid was om de pin waar de ketting aan vast zat los te trekken. Hij kon hier alleen maar ‘s nachts aan werken want als ze hem bezig zouden zien zou er zeker een extra sterke bevestiging worden aangebracht. Als het donker was en iedereen binnen zat, rukte en trok hij aan zijn ketting en probeerde zo min mogelijk geluid te maken. De eerste avond was de oudste zoon naar buiten gekomen om te kijken wat dat voor herrie was. Hij had toen even met zijn ketting geschud en de jongen ging naar binnen om te vertellen dat het de hond maar was. Hij had nu een manier ontdekt die geen geluid voortbracht, hele korte rukjes aan de ketting en de pin ging steeds verder uit het hout. Als hij moe werd duwde hij de pin weer terug zodat ze niets zouden zien van zijn ontsnappingspoging. Op de avond dat de pin losschoot besloot hij om nog een dag te wachten zodat hij fris en uitgerust op pad kon gaan zo gauw de familie binnenshuis zat.

De volgende avond regende het pijpenstelen en hij besloot dat een dag meer of minder ook niets meer uitmaakte, de volgende avond zou het gebeuren. Maar alsof de duvel ermee speelde, ze vergaten hem eten te brengen en met een lege maag ging hij niet op weg. Nee, morgen ging hij echt weg. Gelukkig kreeg hij die avond een dubbele portie eten omdat ze zich herinnerden dat ze hem vergeten waren. Toch wel zorgzaam. Kon hij wel weggaan, wie moest er dan waken? Aan de andere kant had hij niet voor niets al dat werk gedaan om de pin los te wrikken. Hij ging. Op deze manier had zijn leven geen zin meer. Hij voelde zich eenzaam, depressief en afgewezen. Hij wierp de volgende avond een blik in zijn hok, misschien zou hij deze plek nooit meer zien. Misschien zou hij de familie en de kinderen nooit meer zien. Een traan welde op en hij moest zich vermannen om zachtjes richting poort te rennen. Maar zachtjes? Dat ging helemaal niet met de ketting aan zijn nek die over de grond sleepte. Gelukkig keken ze allemaal naar de TV en hoorden ze niets toen hij onder de poort doorkroop maar hij wist dat hij ervoor moest zorgen dat de ketting snel van zijn nek ging.

Hij liep de hele dag door en viel doodmoe in slaap onder een dicht bosje. Hij had honger en dorst. Op zoek naar eten lette hij niet goed op en kon een oudere man hem zonder moeite aan de ketting vastpakken.

“Hé oude rakker, waar kom jij vandaan?” Dat zou moeilijk zijn om uit te zoeken. Hij had geen naam om zijn nek en geen chip in zijn lijf. Dat deed geen enkele boer.

“Je mag helemaal niet los lopen. Alle honden, katten, kippen en noem het maar op moeten opgesloten worden. Als ze je vinden word je doodgeschoten.”

Hij kon niet vragen waarom al die maatregelen genomen werden maar besefte dat het er slecht met hem voorstond. Dan had hij misschien toch maar beter aan de ketting kunnen blijven liggen op zijn vertrouwde erf met zijn eigen hok.

“Maar ik zal je beschermen hoor,” ging de man verder. “We gaan gauw naar huis en dan haal ik die rotzooi van je nek.” 

Met een haakse slijper was de ketting snel doorgeslepen en had hij eindelijk het gevoel dat hij vrij was. Die vrijheid was van korte duur want nadat hij eten had gekregen moest hij met de man op stap. Ze gingen naar een groep mannen die in het zwart gekleed waren met bivakmutsen op. Hij hield er niet van als hij geen gezichten kon zien. Ze hadden doeken bij zich waar van alles op geschreven stond en waar doodshoofden op geschilderd waren. Enge doeken vond hij.  Zijn nieuwe baas zei: “Als ik zeg pak ze, dan ga je er naar toe en doet alsof je wil bijten. Of je bijt echt, dat kan me niets schelen. Maar je maakt ze zo bang dat ze wegrennen. Begrepen?”

Hij had nog nooit iemand gebeten en maar begreep dat hij nu als valse hond door het leven moest gaan. Hij oefende een beetje door zijn lip op te trekken en zijn tanden te laten zien. Zelfs de man schrok er een beetje van. “Je bent toch niet echt een valse hond hè?”

Om hem bang te maken begon hij te grommen en trok hij zijn lip nog verder naar boven zodat zijn scherpe tanden zichtbaar werden. De  man deed een stapje naar achteren en de hond maakte van de gelegenheid gebruik om er vandoor te gaan. Hij wilde niemand bijten of bang maken, hij wilde alleen vrij zijn. De mannen in het zwart probeerden hem nog te vangen, maar hij was ze te snel af.

“Ondankbare hond,” riep de man hem nog na maar hij rende zo hard dat hij al snel niets meer van het gescheld hoorde.

Hij dacht na over alles wat hij gehoord had. Ophokken, doodschieten, wat was er aan de hand in dit land. Hij wist dat de boerderij niet zo heel ver van een ander land verwijderd was, ze hadden hem over de grens gesmokkeld herinnerde hij zich. Naar welk land hij moest gaan wist hij niet. De kinderen hadden het weleens over België. “Waarom luister je niet. Je spreekt zeker Frans, je kunt wel zien dat je uit België komt.”

Het duurde drie dagen voordat hij een bordje België zag. Eten had hij onderweg uit vuilnisbakken gestolen en water in een beekje gedronken. Net voor hij bij de grens kwam kreeg hij vreselijke kramp in zijn buik. Hij vluchtte onder een struik en leegde zijn darmen. Het voelde iets beter maar hij was nog steeds niet de oude toen hij in het donker de grens overstak. Vlak na de grens was een grote parkeerplaats waar alleen maar vrachtwagens stonden. Aan het eind stond een tentje waar frites werden verkocht. Na zijn diarree had hij honger gekregen, misschien was er daar wel iets te eten te vinden. Hij rommelde in een vuilnisbak toen hij aan zijn nekvel omhoog werd getrokken. “Wat zijn wij hier aan het doen? Rommel aan het maken? Kom maar mee naar binnen dan krijg je een fatsoenlijke maaltijd.” Wat had hij geluk. De boer was al zo’n goed baasje geweest en nu weer zo’n aardige man. Hij werd de tent binnengebracht en kreeg een bord met heerlijk vlees en frites. Die liet hij liggen, aardappelen was geen goed eten voor hem. Er waren niet veel mensen binnen en iedereen zat ver van elkaar af. Als er nieuwe klanten binnen kwamen kregen ze een klopje op de rug van de baas en zei hij lachend: “Afstand houden, anderhalve meter weet je wel. Ze kunnen me nog meer vertellen.” 

Hij kreeg een deken in de hoek van de keuken en ging heerlijk slapen met een volle buik. Van zijn darmen had hij geen last meer. De baas sliep in een soort opkamertje. Die nacht merkte de hond dat het niet goed met de man ging. Hij kwam vaak uit bed om iets te drinken en hij hoestte vreselijk. De volgende morgen toen hij de deur open deed viel hij bewusteloos op de grond. De hond ging naar buiten en blafte totdat er iemand kwam kijken wat er aan de hand was. Na enkele uren kwam er een ambulance kwam die hem meenam. Het friteshok werd afgesloten en de hond stond weer op straat. Een vrachtwagenchauffeur die er parkeerde zag hem zitten en nam hem mee.   

“Ik breng je naar Duitsland, een schoon land met weinig besmettingen waar we vast een nieuw baasje voor je vinden. Je bent een mooie hond dus ik zal denk ik een goede prijs voor je kan vangen. Hier in België vallen de meeste doden en ze doen maar wat.” De hond wist niet waar hij het over had maar Duitsland had hij soms voorbij horen komen. Sommige varkens van de boer werden aan Duitsland verkocht. Gezien de naam zou het ook wel een land zijn. Bij de grens werd de vrachtwagen tegengehouden en de chauffeur moest allerlei formulieren laten zien. Ze wilden de inentingspapieren van de hond zien maar de chauffeur wist de douanemensen ervan te overtuigen dat hij die thuis had laten liggen. Ze mochten doorrijden. De hond vond het heerlijk om op de hoge stoel naast de chauffeur naar buiten te kijken. Het voelde koninklijk. Toen ze ergens gingen lunchen kreeg hij water en een worstenbroodje. Wat een geluksvogel was hij. De chauffeur reed naar huis en sloot de hond op in een geitenhok. Het was een beetje klein en stonk naar urine maar dit was vast tijdelijk tot zijn nieuwe hok klaar was.

De volgende dag kwamen er mensen naar hem kijken en ze gaven geld aan de chauffeur. Hij kreeg een nieuwe halsband om en een muilkorf. Dat was nog nooit gebeurd. Hij kon de gezichten van de kopers niet zien want iedereen had mondkapjes voor. Het viel hem op dat ze voortdurend hun handen wasten. Die Duitsers waren inderdaad heel netjes. Maar waarom moest hij een hondenmasker op? Het was gemaakt van leer en ijzer en zat heel onplezierig. Hij probeerde het af te doen, maar het zat stevig met riempjes op zijn hoofd vastgemaakt. Hij probeerde te blaffen maar zelfs dat lukte niet. Het was net alsof hij niets meer mocht zeggen. Zijn nieuwe baas nam hem mee naar een groot stuk land waar een schuur op stond. Eerst moest hij 40 dagen in quarantaine maar na een week vonden ze het wel genoeg afzondering. Hij was kerngezond. Hij werd weer aan een ketting vastgemaakt maar hij zag dat het niet mogelijk was om los te komen. De ketting zat in een grote ijzeren lus vast die in beton was gegoten. Behalve heel netjes waren de Duitsers ook erg degelijk. Hij moest mee naar een dierenarts en kreeg een paar spuiten tegen allerlei hondenziektes waar hij nog nooit van gehoord had. “In deze tijd kun je niet voorzichtig genoeg zijn,” had de dierenarts gezegd. Overdag moest hij de muilkorf aanhouden, ’s avonds ging de baas weg, ging zijn masker af, werd hij losgemaakt en moest hij het terrein bewaken. Hij kreeg op tijd eten en drinken en raakte gewend aan de nieuwe situatie. Eigenlijk was hij liever op de boerderij gebleven maar dat was zijn eigen schuld.

Op een nacht werd er door het hek geschenen en klommen er twee mannen overheen. Weer met bivakmutsen op, daar hield hij niet van en hij vloog op hen af. Ze vluchtten weg voordat hij hen te pakken had kunnen nemen. Het alarm begon te loeien en even later arriveerde de baas. Op videobeelden zag hij de actie van zijn hond en hij was zeer tevreden. Hij werd steeds slordiger in het vastmaken overdag en de hond kon vrij over het terrein bewegen. Ook de muilkorf kreeg hij niet meer om. Hij was één keer buiten het hek geweest maar werd boos teruggefloten.

Dit was niet het leven waar hij van gedroomd had toen hij wegliep. Hij verlangde naar een teefje en eigen jongen die hij alles kon leren over een hondenleven. Hij had een vrouwtje gezien aan de andere kant van de straat maar durfde er niet naar toe te gaan, bang dat hij weer aan de ketting moest. Maar tot zijn grote vreugde kwam de hond op een namiddag naar hem toegelopen en hij rook meteen dat ze er klaar voor was. Het was een heerlijk gevoel al werd dat wreed verstoord omdat het teefje werd weggejaagd net voordat hij zijn hoogtepunt bereikt had. Een paar dagen later zag hij haar weer, nu aan de lijn met haar bazin. Ze blafte naar hem en hij blafte vrolijk terug. “Ik woon aan de overkant, vierde huis na de grote dennenboom.” De vrouw trok haar hond mee voordat ze elkaar meer konden vertellen.

Sinds hij wist waar ze woonde had hij geen rust meer. Hij bedacht een plan om naar haar toe te kunnen, zonder dat hij straf zou krijgen. Een gat in het hek maakte hij in de komende weken wat groter totdat hij er zonder beschadigingen door heen kon kruipen. De dennenboom vond hij zonder problemen en zijn neus zei hem waar ze woonde. Een probleem was dat ze niet buiten in een hok sliep maar binnen op de bank. Hij liet een geurspoor achter zodat ze zou weten dat hij er geweest was. Ook verstopte hij een stukje worst dat hij gekregen had. De volgende avond lag er een bot op diezelfde plek en de worst was verdwenen. Ze had het begrepen. De dagen erna ging hij iedere avond bij haar langs. Op een avond begon ze te blaffen, haar baasje dacht dat ze moest plassen en liet haar los in de tuin. Zonder nog ergens over na te denken renden ze er samen vandoor, de vrijheid tegemoet. Ver van al die zaken die hij niet begreep. Ver van kettingen, muilkorven, bazen, injecties, quarantaine, bevelen en bivakmutsen. De toekomst was heerlijk.

Buiten slapen

Vannacht weer buiten geslapen. Toen we onder de deken(s) kropen was het 28 graden, vanmorgen 18 met regen. Maar om 6 uur werd ik wakker van de zon en dat was heerlijk. Ontbijt op bed en Ad zit nu weer op het dak, lekker koel weer om te werken. Zo heeft dit ook weer zijn voordeel. Morgen komt mijn laatste corona blog en daarna alleen nog als er iets te melden is, anders wordt het zo saai en voorspelbaar. Om het alleen over het weer en de boodschappen te hebben gaat ook vervelen.

Op de foto is te zien dat het hekwerk wel een verfbeurt kan gebruiken. Na 25 jaar geen overbodige luxe.

Verhaal in 40 afleveringen 39: twee-stromen maatschappij

Gisteravond was het zo heet op zolder dat we besloten hebben om weer naar het balkon te verhuizen. Ik verheug me er al op om onder de sterren te slapen en 's ochtends vroeg met zonsopgang wakker te worden. De sla is vannacht aangevallen door slakken. De korrels EscarGo zijn toch noodzakelijk om iets over te houden. Gelukkig is de pompoen gespaard gebleven en de tomaten staan er mooi bij, die lusten ze gelukkig niet.  

Dit is de voorlaatste aflevering. Na nummer 40 komen er alleen af en toe persoonlijke updates. 

Dit keer geen tekst maar een foto die voor zich spreekt. Het lijkt me een goed idee om verder uit te werken.

 

Hemelvaartsdag

De sla is vannacht gespaard gebleven dankzij de bakjes Kronebourg die er naast stonden. Tomaten lusten de slakken niet en de pompoen hebben we rondom met as beschermd. Als die iets groter is gaat het lukken. Vandaag de warmste dag totnu toe, meer dan 31 graden. Het is nu al 26 dus Ad is nu het dak opgegaan omdat het 's middags gewoon te heet is. We merkten vanmorgen dat er geen kranten waren. Storing? Nee, Hemelvaartsdag. Vroeger toen we nog werkten een heerlijk lang weekend want de vrijdag er op was alles dicht. Nu gaan we werken omdat iedere dag een soort vakantie is.
Het jaarplan van de jeugdtheaterschool Zuid Oost begint vorm te krijgen. Als je een sneak preview wil: jtszo.nl/jaarverslag-2019 Gemaakt in WordPress.

Gisteren aardbeien gebracht bij Alice (buurvrouw) en bij Regine die weer terug is uit het ziekenhuis. Alles op afstand afgegeven en luchtkusjes om te bedanken.

Verder weinig nieuws, de dagen vloeien in elkaar over. We zijn tevreden en blij dat we hier veilig kunnen zitten.

Onderstaande foto is vorig jaar gemaakt met de drone van Ad door Ewout. Op deze manier kunnen we het dak inspecteren zonder dat Ad allerlei halsbrekende toeren uit  hoeft te halen (met klimbroek uiteraard). Zoals je ziet is dit dak nog nog goed.

verhaal in 40 afleveringen 38: open die tent

Gisteren een app gekregen van Yvonne dat de kans groot is dat deze zomer Frankrijk toch open gaat voor toerisme. Met name een vereniging voor recreatie in de open lucht maakt zich daar sterk voor. Dat zou heel erg fijn zijn en voor al die campinghouders een grote opluchting denk ik, ook al kunnen er maar weinig mensen komen ivm sanitaire regels.
Vanmorgen boodschappen gedaan, al na 1 week. Er komt enige progressie. Meteen ook slaplantjes, tomaten en een pompoen gekocht. Dus ook hier een heus groentetuintje. De peterselie groeit als een dolle (net als in Nederland) en de basilicum doet het ook goed.

Deze foto van een hele lege camping is gemaakt op de terugweg vorig jaar, de laatste dag dat de campings nog open waren.

De camping lag er verlaten bij, het zwembad was groen uitgeslagen en het gras stond tot kniehoogte. Hij en zijn vrouw hadden helemaal geen zin om iets te doen en bovendien alles wat je deed kostte geld. Als hij het zwembad schoon wilde hebben moest hij speciaal zout kopen, als hij wilde maaien had hij benzine nodig, als hij de wasgelegenheid wilden verfraaien moest er verf gekocht worden etc.  en de schatkist was bijna leeg. Ze hadden nog een beetje spaargeld om de noodzakelijkste boodschappen te doen maar zelfs in de winkel keek hij naar de spullen die bijna over datum waren, dus goedkoper. De reserveringen die hij had voor dit seizoen waren allemaal gecanceled, dat hadden de mensen zelf gedaan en de meesten wilden hun aanbetaling terug. Gelukkig had hij dat geld apart gelegd maar als er niet gauw iets gebeurde gingen ze failliet. En dat na twaalf jaar hard ploeteren, met veel plezier maar toch. Eindelijk zouden alle investeringen geld gaan opbrengen en nu deze tegenslag. 

Het bericht van de vereniging van campings waar ze bij aangesloten waren bracht een klein beetje hoop. Alles zou weer open kunnen gaan tijdens de zomermaanden. 

Hij leende geld bij zijn ouders en ze gingen aan de slag om alles in orde te brengen. Als er nieuwe uitbraken zouden komen of de grenzen van de buurlanden bleven dicht, dan was het einde verhaal. Maar hij nam het risico om te adverteren en te zorgen dat er in ieder geval een paar mensen zouden zijn. Ze zouden het verder samen regelen, de vakantiehulpen die ze normaal inhuurden waren niet nodig. Alle gasten die afgezegd hadden kreeg een mail met het goede nieuws. Een paar mensen hadden al, onder voorbehoud, opnieuw gereserveerd. 

Ze kregen er weer zin in. Er werd gemaaid, geschilderd en gerepareerd. Vooral het zwembad kostte veel moeite om weer algenvrij te krijgen maar gelukkig werd het heerlijk weer en konden ze er ook zelf van genieten. Eigenijk was dit voor het eerst dat ze zelf iedere avond bij het zwembad zaten met een glas van de goedkoopste wijn en een bakje chips. Maar toch een beetje op vakantie bij jezelf. Maar als het kon: open die tent, letterlijk en figuurlijk. 

 

Protocollen

Voor alles moet een corona protocol gemaakt worden: zwembaden, sportscholen, terrassen, winkels en fietspaden. Dus ik dacht dat wij ook maar eens na moesten denken over een protocol voor de Vision Quest. Mocht Frankrijk open gaan voor buitenlanders op 15 juli dan kan de Vision Quest doorgaan maar niemand zit er op te wachten om hier ziek te worden, onze gasten niet en wij niet. Het protocol zou kunnen zijn dat iedereen 5 dagen voor vertrek strikte afzondering in acht neemt zodat de kans dat je besmet maar niet ziek hier aan komt kleiner is. Mocht je je ziek voelen, zeg dan af. Datzelfde geldt voor ons drieën. De reis kan het beste per auto gemaakt worden en rond 15 juli geven we een definitieve go or no go. Volgens Ad kan de zweethut vooraf gewoon doorgaan als iedereen zich aan de afspraak houdt en gezond arriveert. De zweethut na afloop, als iedereen vier dagen in het bos is geweest, moet geen enkel probleem zijn als mensen gezond het bos uitkomen. Wie had dat gedacht: een Vision Quest protocol.

Verder gaat hier het leven door van dag tot dag. Gisteravond naar de ondergaande zon gekeken en nog tot donker buiten genoten van de natuur, de zuivere lucht, de vogels, vleermuizen en de onmetelijke hoeveelheid sterren. Als je naar de horizon kijkt zie je zwermen insecten, zoals vroeger. De laatste jaren vonden we dat er, behalve de muggen en vliegen, minder insecten waren.
De zomer kondigt zich op alle fronten aan. We hebben voor het eerst kersen uit eigen boom gegeten, niet van die hele rode maar wel lekker. We moeten snel zijn want de vogels hebben ze ook ontdekt en eten razendsnel zo veel mogelijk op. Vooral de vlaamse gaaien zijn er dol op.

Met de tekenbeet van Ad lijkt alles in orde. De bult is verdwenen en er komt geen rode kring dus gaan we er van uit dat het in orde is.

Een heel ander seizoen

Nu al weer bijna drie maanden hier, even lang als we 's zomers blijven. Alleen een heel ander seizoen waardoor we planten, vogels er dieren horen en zien die we anders nooit zagen of hoorden (door de absolute stilte horen we sowieso meer). De orchideeën, de roosjes, de twee raven die iedere dag overvliegen met hun bijzondere geluid. We hebben een app om vogelgeluiden te determineren en er zijn al verschillende vogels langs gekomen waar ik nog nooit van gehoord had.
Als we hier in de zomer verblijven is het drukker in verband met de Vison Quest die voorbereid moet worden. Boodschappen voor heel veel mensen en koken en zorgen gedurende tien dagen. Verder kinderen en bezoek die langskomen  of waar wij op bezoek gaan (naar Toon en Yvonne, Kees en Paulien, de familie Battut). Het jaarlijkse etentje a la campagne aan de grote tafel in de brandende zon met Patrick en Regine. Ons uitstapje naar Narbonne gekoppeld aan een paar dagen aan de kust voor een concert van Yordi Savall in Fontfroide. Onze tochtjes naar Conques waar nu alles dicht is, misschien is de kathedraal wel open maar de drommen wandelaars die naar Compostella lopen zijn ver weg. Koffie drinken op het terras van Solomiac midden in het dorp, onze heerlijke gezellige etentjes aan de Lot enz. enz.
Een voordeel van dit seizoen is dat het nog niet zo heet is en we meer puf en energie hebben om te werken. Alhoewel het vandaag rond de 28 graden wordt, zwemweer dus. Gisteren was het water 16 graden, ik ben benieuwd of ik Ad kan verleiden om er ook in de gaan.

Zoals te zien op de foto is de dakkapel zo goed als klaar met een luikje ervoor (let op het leuke ruitje in het midden).

Tekenbeet

Stralend weer en 26 graden. Echt een 'zon'dag. Ad had gisteren een hele grote teek op een moeilijke plek, nu zit er een bultje. We wachten even af hoe het gaat anders toch even naar de dokter. Normaal heb je hier kleine donkere teken maar deze was wat gelig en dik, vol met bloed. Dus hij zat er misschien al wat langer. Ik las op internet dat er, door de zachte winter, veel vroeger teken zijn gesignaleerd. Nu hebben we er iedere zomer een heleboel maar nooit van die vieze dikke. Jammer genoeg hebben we hem meteen in de wasbak weggespoeld, we hadden hem beter kunnen bewaren omte laten zien (Ja hoor Simone!) Fingers crossed dat er geen rode kring komt (alhoewel dat ook moeilijk te zien is). Niet geveld door corona maar door een teek, het is toch wat.

De voorspellingen van komende week zijn heel goed, alleen maar zon en tot 28 graden. We overwegen om weer op het balkon te gaan slapen zoals we altijd 's zomers doen. Het enige argument dat ons nog tegenhoudt zijn de ochtenden omdat alles dan erg vochtig is. Te grote verschillen in temperatuur tussen de dag en de nacht. Onderstaande foto is dan ook van vorige zomer. Maar je kunt zien hoe paradijselijk het is.

Dagen, weken, maanden

Gisteren in het avondzonnetje wat gefilosofeert: wat gaan we doen? Gaat de Vision Quest dit jaar begin augustus door? Er zijn al aanmeldingen en mensen die heel graag mee willen doen maar ze moeten hier wel kunnen komen. Als het doorgaat moeten we in juli in ieder geval weer terug naar Frankrijk om alles klaar te maken. Of is het een idee, zoals Nicola al opperde, om gewoon hier te blijven en dan in september terug te komen. De dagen, weken, maanden gaan zo snel dat het eerder september is dan je denkt. Dat is wel het meest veilige alhoewel we ons goed realiseren dat er maar een besmet iets of iemand hoeft te zijn en je hebt het, ondanks het feit dat we midden in het bos leven en verder niemand zien. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om hier in het ziekenhuis terecht te komen. Niet dat de gezondheidszorg minder goed is maar het lijkt me het toppunt van eenzaamheid. Ook als je in Nederland geïsoleerd ligt overigens.
Voor  onze kinderen, buren en vrienden is het natuurlijk niet leuk als we blijven maar je kunt elkaar toch niet echt ontmoeten met 1,5 meter ertussen. En heel jammer dat ik onze kleine pasgeboren buurvrouw Julia pas zal ontmoeten als ze al bijna een half jaar oud is. Ik kan dan niet bij de bruiloft van Salomée zijn terwijl ik haar al zolang niet meer gezien heb. De kinderen kunnen naar Frankrijk komen als dat dan weer mag en dan hebben we daar een gezellige familiereunie. We weten het niet en het hangt ook af van de gezondheid van twee zwagers die erg ziek zijn. We wensen hen het allerbeste vanaf hier.
Zoals jullie kunnen lezen zijn we er nog niet uit. Het verhaal in 40 afleveringen nadert zijn einde maar het is de vraag of dat ook geldt voor ons verblijf hier. Ik houd jullie op de hoogte.

Een foto uit de oude doos, gemaakt in de Dordogne rond 1983. Wie lijkt er op Ad?

Verhaal in 40 afleveringen 37: Vaccineren

Het weer is hier een beetje kwakkelend maar aangenaam, zo rond de 20 graden. Wel regelmatig regen en soms echte stortbuien met onweer. Het fijne van Frankrijk is dat het bijna nooit dagen achter elkaar hetzelfde weer is. Het kan binnen een paar uur veranderen, ten goede of ten kwade.
Het dak zit bijna dicht wat betreft het hout. Daarna Bitume er op en dan een grote klus: de dakleien. Een aantal grote leien lagen er al vanaf het begin 17e of 18e eeuw (we kunnen niet achterhalen wanneer het huis gebouwd is) en die zijn helemaal poreus. Er moeten dus nieuwe leien gezocht worden. In de schuur ligt nog wat maar het is de vraag of dat genoeg is. Verder staat er ver weg op ons terrein nog een vervallen huisje waar nog het een en ander aan leien ligt.
Ik ben druk bezig met het jaarverslag van de jeugdtheaterschool ZuidOost. Leuk werk en fijn om iets om handen te hebben. Als het goed is krijgt Didi vandaag haar boekje Portals II met de post. Het laatste concept waar ze nog in kan verbeteren en strepen.
De ene bus is nog niet weg of er staat een andere klaar om ingebouwd te worden. Q heeft zijn eerste exemplaar gekocht voor zijn nieuwe bedrijf: de verhuur van campers. Zeker nu veel mensen in Nederland moeten blijven is het wellicht een goed seizoen om er mee te starten en ervaring op te doen.
Hier een foto van de rups van de nachtpauwoog. Hij is ongeveer 10 cm. dus best wel groot. En met prachtige turquoise puntjes.

Bij CNN werd aangekondigd dat het Coronavirus misschien nooit meer weg zal gaan. Het werd vergeleken met HIV, er zullen zeker vaccins en medicijnen gevonden worden maar er zal voortdurend een nieuwe generatie Corona's de kop opsteken. Een schrikwekkend toekomstbeeld.
Tientallen (oud)wereldleider pleieten nu voor een gratis vaccin voor iedereen in de wereld. Dat zal dan ook nodig zijn om een voortdurende kans op nieuwe uitbraken te kunnen inperken.

Een verhaal in de toekomst:
Hun dochter was nu anderhalf jaar en ingeënt tegen een aantal kinderziektes. Als moeder was ze fel tegen inenten maar gezien het feit dat ze door wilde werken en kinderopvang noodzakelijk was, zag ze geen andere mogelijkheid. Alle opvang in de stad waar ze woonden eisten dat de kinderen gevaccineerd waren tegen alles wat maar mogelijk was. Op de ene site las je dat er allerlei spullen in vaccins zaten die autisme bevorderden dan wel veroorzaakten. Een andere site had het over de natuurlijk afweer bij kinderen die je op deze manier kapot maakte. Maar wat bleef was natuurlijk dat er ook steeds meer kinderen overleden door mazelen en andere besmettelijke kinderziektes. Nu het vaccin tegen Corona bijna op de markt verscheen leek het haar dat ze er aan mee moest doen. Voor de veiligheid van haar kind, van henzelf en van de wederzijdse opa's en oma's die al dik over de 70 waren. Moeilijke beslissingen vonden ze het samen, want ook haar man had zijn bedenkingen. Hij was realistischer: "Wat weegt zwaarder. Als onze dochter wordt uitgesloten van allerlei activiteiten in groepsverband omdat ze niet gevaccineerd is, of de kleine kans dat er inderdaad iets in de vaccins zit wat zelf ziekmakend is." Het was inderdaad zo dat ze straks zelfs alleen maar op ballet mocht of meedoen met het kinderkoor met een inentingsbewijs. En wie weet kreeg je aparte scholen voor oningeënte kinderen, dat wilde ze haar dochter niet aandoen.
Het feit dat ze zelf verplicht ingeënt moesten worden vonden ze niet zo'n probleem. Hun lichaam was al uitontwikkeld en minder kwetsbaar dan die kleintjes. Maar ze had wel moeten slikken toen er in een nieuw contract voor haar werk expliciet vermeld stond dat jaarlijkse inenting verplicht was en werd gecontroleerd. Een inbreuk op haar persoonlijke privacy maar er was weinig tegen te doen.

De eerste tests met het anti-coronavaccin waren veelbelovend. Maar artsen plaatsten ook kanttekeningen bij het jaarlijks toedienen van de antistoffen. Net als bij penicilline konden mensen resistent worden en zouden nieuwe versies van het virus vrij spel krijgen. Ieder jaar moest het vaccin aangepast worden aan nieuwe varianten terwijl die nieuwe versie van de ziekte nog moest uitbreken. Het leven was er sinds Corona niet gemakkelijker op geworden, en zeker niet zekerder al beloofden de vaccinateurs nog zo veel. 

Statistieken

Je wordt overstept met statistieken over alles wat met Corona te maken heeft. Aantal zieken, doden,  op de IC, relatief per hoeveelheid inwoners, leeftijd en noem het maar op. Op de een of andere manier let je er wel op om te vergelijken en om te kijken hoe je er zelf voor staat. Zelf kijk ik ook altijd naar de statistieken van mijn blog en ik zie het aantal lezers gestaag teruglopen. Het is dus goed dat het bijna is afgelopen of de stukjes zijn zo oninteressant dat ze niet meer gelezen worden. Dat kan natuurlijk ook. Of is iedereen nu zo druk om het dagelijks leven op te pakken nu het weer kan dat er geen tijd is om te lezen. Laten we het daar maar op houden. Nog een aantal blogs te gaan en dan zullen we ons toch weer richting Nederland moeten begeven en is het afgelopen. Nog even volhouden dus.

Gisteren gaf een vooraanstaande econoom de tip om mensen die bejaard waren een Coronatax te laten betalen omdat zij vaker tot de slachtoffers gerekend kunnen worden en dus veel meer kosten dan jonge mensen. Het moet niet gekker worden. Een HIV tax, een longkankertax voor rokers, een vettax voor mensen die een ziekte hebben gerelateerd aan obesitas, een dranktax voor mensen met een leveraandoening; wat kun je dan niet allemaal nog meer verzinnen. Niet dat ik vind dat we het als senioren slecht hebben maar een hele leeftijdsgroep straffen omdat ze bevattelijk zijn voor een ziekte schept zulke onverkwikkelijke precedenten dat alleen het idee al verwerpelijk is.

Gemaskerd

Hoera, we hebben twee maskers te pakken gekregen bij de farmacie. Meer kon je er niet kopen, anders waren er te weinig. Ik kreeg ook nog uitleg hoe ik het moest gebruiken en hoe ik het na gebruik weer af moest doen. Absoluut het masker niet aanraken, alleen de elastiekjes. Daarna op naar de supermarkt. Een verklaring was niet meer nodig maar we moesten wel kunnen bewijzen waar we woonden. Gelukkig de verkooppapieren van de notaris bij ons en een rekening van de garage waar ons adres opstond. Maar weer geen politie gezien dus overbodige actie.
Met het masker op en handschoenen aan gingen we samen naar binnen bij de supermarkt, dat mag ook weer. Bij andere klanten en het personeel moet je een meter vandaan blijven.

In eerste instantie was het goed te doen met het masker, maar naarmate we langer aan het winkelen waren besloeg mijn bril en was het behoorlijk benauwd. Ik was blij dat ik nu niet alleen de enorme voorraad eten op de band hoefde te zetten en daarna in mijn eentje zo snel mogelijk in het karretje, zonder de groente en fruit plat te drukken. Nu konden we dat weer samen doen. Ad haalt een nieuwe kar en laadt in terwijl ik opstapel. Snel en efficient. 
Op de weg is het behoorlijk drukker geworden, in de winkel was er nog weinig van te merken. Het deconfinement is begonnen in de groene zones. Misschien gaan we wel weer over een week boodschappen doen i.p.v. over twee weken. Vers brood is toch wel heel erg lekker.

De eerste nieuwe plank zit er weer op. De wederopbouw is begonnen.

Uitputtingsslag

Uit de berichten uit Nederland proef ik steeds meer dat mensen er genoeg van hebben. Ik hoor boze, ontevreden of zelfs depressieve meningen dat het nu maar eens afgelopen moet zijn. Terwijl er in de kranten echt voor wordt gewaarschuwd dat het allemaal nog moet beginnen. Er zit niets anders op dan je erbij neer te leggen dat er een voor- en na-Corona tijdperk is. Wat ik heel triest vind zijn de  surfers die, ontsnapt aan het virus, nu in de golven van de Noordzee zijn omgekomen. Ze proefden even van de vrijheid maar met een heel slecht gevolg. Arme ouders.
Hier in Frankrijk ervaar ik het niet als een uitputtingsslag maar meer als een acceptatie van wat is, en zo slecht is het niet. Leven in het hier en nu, zonder plannen wanneer we terug gaan. Er wordt wel van diverse kanten op aangedrongen: "Jullie kunnen wel terug hoor" of "Het heeft nu wel lang genoeg geduurd, kom maar eens weer deze kant op". Maar onze kinderen zijn gelukkig verstandiger  en vinden dat we zelf onze tijd moeten bepalen, als het nodig is komen ze van de zomer wel naar ons toe  (als dat kan en mag). Toch verwacht ik dat we voor die tijd weer naar het Noorden komen. Het zou zo fijn zijn als we ergens op een camping konden staan, maar dat zit er voorlopig niet in. Op de foto is te zien hoe we op de heenweg kampeerden in Eaux Puisseaux toen er nog totaal geen dreiging voelbaar was, wel kou.

De komende week zal het behoorlijk regenen maar tussendoor veel zon. Heel groeizaam weer dus, Ad heeft al voor de tweede keer gemaaid en het grasveld ziet er als een gazon uit. Voor de werkzaamheden aan het dak is de regen een stoorzender omdat het zeil er op moet blijven liggen. Dus de zon momenten worden gebruikt om wat te doen maar er wordt gefragmenteerd gewerkt.

Verhaal in 40 afleveringen 36: Wereldreis

Vandaag gaat de 100 kilometer regel in voor Frankrijk, tenminste voor een aantal groene gebieden. We hebben er voor gekozen om toch tot woensdag te wachten met onze boodschappentrip want het zou wel eens extra druk overal kunnen zijn nu iedereen weer min of meer losgelaten wordt.
Het weer is, net als in Nederland omgeslagen maar we hebben geluk, het lijkt wel alsof de regen met een grote krul langs ons gebied trekt en, terwijl er 24 mm regen wordt verwacht is het hier tot half drie droog. Dus Ad kan weer het dak op. Voor de komende dagen wordt ook regen verwacht, daarna wordt het opnieuw zomer. De kindjes mogen gedeeltelijk weer naar school, wat een opluchting zal het voor veel ouders zijn. En voor de kinderen die eindelijk weer eens hun vriendjes en vriendinnetjes zien, zij het dan op 1,5 meter. Het lijkt me trouwens lastig om dat voor elkaar te krijgen en te zorgen dat ze zich er aan houden.
Na alle andere heerlijk geurende bloemen staat nu het rozenstruikje in bloei, barstensvol witte bloemetjes. We hebben het jaren geleden van Ina gekregen alse en klein struikje en we wisten niet eens dat ze wit waren, we zijn nooit in deze bloeiperiode hier geweest. Maar het lijkt alsof ze ons hun pracht willen showen. De bijen en hommels genieten van hun honing en wij van hun rozengeur (en maneschijn want dat is het hier nog steeds).

Voor veel mensen wordt de komende vakantie een probleem. Veel Europese landen hebben nog niet besloten of en wanneer de grenzen open gaan en vliegen naar het buitenland wordt afgeraden of is niet mogelijk. De vakantiewereld lijdt grote verliezen en veel kleine ondernemers in de zuidelijke landen zien met angst en beven de zomer tegemoet, zonder toeristen zal dat vaak de doodsklap zijn voor hun hotel, snackbar, camping of B&B. Mensen die al geboekt hebben krijgen geld terug of een voucher voor volgend jaar. Campings in Nederland mogen open maar je moet in je tent of caravan naar de WC en douchen in de open lucht of in je camper.

De twee zestigers hadden lang gespaard om een wereldreis te gaan maken in het jaar dat de man een sabbatical zou nemen. De kinderen waren het huis uit en de kosten voor hun studies vielen mee.De hypotheek was afbetaald. Ze wilden nu gaan, nu ze nog vitaal en zonder allerlei gebreken waren. De hele winter hadden ze hun ideeen in een Excelsheet uitgewerkt, plannen en reserveringen gemaakt en begin januari waren de wereldtickets gekocht. Hiermee konden ze alletussenvluchten boeken. Ze zouden 7 maart beginnen in Zuid Amerika, dan naar Suriname en door naar Australië, Nieuw Zeeland en terug via Indonesië en Thailand. Noord Amerika hadden ze al met het hele gezin in een gehuurde camper verkend. Al met al zou de reis vijf maanden duren, ze hadden nog nooit zoveel geld voor zichzelf uitgegeven.
In februari begonnen ze zich zorgen te maken, wat als die Corona een pandemie zou worden, ging hun droomreis dan nog wel door? De sabbatical van de man was per 1 januari ingegaan om rustig alles te kunnen voorbereiden. Eind februari kregen ze bericht van het reisbureau dat hun vliegreis niet door ging. Ze kregen een voucher waarmee ze binnen een jaar op reis konden. Maar alle kleine reserveringen hadden ze zelf gemaakt, vaak zonder  annuleringsverzekering omdat het kleine plaatselijke ondernemers waren. Ze moesten hen allemaal afzeggen en hopen dat ze, in het geval er al betaald was, hun geld terug kregen. Het was sowieso de vraag of deze ramp wel onder de verzekering zou vallen, de meningen waren er verdeeld over. Samen zaten ze achter de computer om alles te cancelen, af en toe viel er een traan.
Eind maart kreeg de man last van zijn longen, twee dagen later werd hij opgenomen met een positieve coronatest. Ze mocht niet op bezoek en hoorde snel dat het niet goed met hem ging. Hij lag eerst aan het zuurstof en werd een dag erna op de IC aan de beademing aangesloten. Na een helse onzekere tijd die twee weken duurde kwam er gelukkig verbetering en mocht hij na nog twee weken revalideren. Van de kwieke, zelfbewuste en sterke sportieve man was weinig over. Dunne benen, piepende ademhaling en geen enkele conditie. Hij kon niet eens zelf een trap oplopen of zich aankleden. Hun wereldreis viel voor de tweede keer in het water want, ook al zou er weer gereisd mogen worden, het was zeer de vraag of hij daar ooit nog wel toe in staat zou zijn.

Moederdag

Aan moederdag hebben we als gezin nooit veel gedaan omdat het zo'n commercieel gebeuren is. Maar toch, als de kinderen niets laten horen ben ik toch een beetje teleurgesteld, ik ben tóch hun moeder. Het ontbijt krijg ik al iedere morgen van Ad dus daar is niets speciaals aan. En zoals we altijd zeggen, ook bij vaderdag: jij bent mijn moeder of mijn vader niet. Dus een cadeautje hoef ik van die kant terecht niet te verwachten. Daarnaast is Ad nu al twee maanden niet meer in een winkel geweest dus ik zou niet weten waar hij iets vandaan zou kunnen toveren. Oh nee, hij is alleen naar de kettingzaag zaak geweest, daar zijn vast leuke aparte dingen voor moeders te vinden (maar niet heus).
Vanmorgen bericht van Nicola dat een kaartje onderweg is, dat maakt me toch blij ook al doen we er niets aan.

We kregen een SMS van Patrick (uit het kleine winkeltje in het dorp) dat zijn vrouw Regine in Rodez in het ziekenhuis ligt met longontsteking en aan de beademing. Ze is getest op Corona maar dat was het gelukkig niet. Wel heel zorgelijk na haar hersenbloeding en leverziekte. Hij mag er niet naar toe vanwege gevaar op  besmetting. Eigenlijk heel zielig allemaal. Ze hebben net een appartement aan zee gekocht om te gaan genieten van hun pensioen en nu dit. Duimen dat het allemaal meevalt.

De zomer die al gearriveerd was trekt zich even terug. Komende week temperaturen rond de 16 graden dus compleet koud. Maar met het afbreken van het dak is weer een heleboel kachelhout tevoorschijn gekomen dus  het vuur kan blijven branden.

In de balk in de cave waar vroeger de wijn gebotteld werd is dit tafereel uitgehakt boven de haard, in steen. We weten niet wat het is, waarschijnlijk tussen 1700 en 1800 gemaakt. Heeft iemand enig idee?

Verhaal in 40 afleveringen 35: werkloos

Een SMSje gehad dat we per direct geld (659 euro) naar de belastingdienst over moesten maken want ze hadden al twee keer een aanmaning gestuurd. Als we niet voor de dag er op betaalden zouden ze beslag komen leggen op onze bezittingen. In eerste instantie dacht ik: "Hoe kunnen we die aanmaningen nu over het hoofd hebben gezien?" Maar direct er op: "Ik heb alles betaald wat er betaald moest worden en Quirinus mailt alle belangrijke post meteen door. Dus dat klopt niet." Er stond een link waar je op moest klikken waar de belastingdienst niet eens in genoemd werd, alleen het dossiernummer. Ik heb niet op de link geklikt maar meteen een bericht naar de belastingdienst gestuurd. Op hun site stond dat ze nooit betalingsverzoeken deden per SMS, app of email. Dit zijn dus die befaamde mails om je geld af te troggelen, ook in Frankrijk weten de boeven je te vinden.

Komende maandag gaat de 100 kilometer regel in en de verwachting is dat er veel meer mensen het bos gaan opzoeken om te recreëren. Dan is het dus gedaan met onze absolute rust en isolatie waar we nu al twee maanden in gezeten hebben. Zojuist hoorden we een auto en die bracht ons als in staat van paraatheid. Het zal wennen worden. In de supermarkten zullen mondkapjes te koop zijn dus aanstaande woensdag gaan we daar naar op zoek nadat we onze voedselvoorraad weer aangevuld hebben.

Het boek dat ik geredigeerd heb voor Didi is klaar en kan naar de drukker. Het is een mooi spiritueel verhaal over een tweeling die  allerlei avonturen meemaakt. Je ziet dat het werken hier geen straf is.

Ze had een fijne en afwisselende baan in het kleine theatertje in het dorp. Precies wat ze altijd gewild had nadat ze haar studie communicatie had voltooid. Het betaalde goed en door haar werk kon ze naar alle voorstellingen gaan die ze maar wilde. Na twee jaar had ze een vaste aanstelling gekregen en samen met haar vriend een klein huis gekocht met een grote hypotheek. Sinds het buiten wonen populair was geworden bij de bevolking van de grote steden, waren de huizenprijzen in hun dorp sterk gestegen. Maar ze waren net op tijd en ze kenden de verkoper die het hen gegund had, ook al had hij een hoger bod gekregen van een bureau dat expats huisvestte.
Terwijl ze de ochtend ervoor nog besprekingen had gehad over de nieuwe seizoensbrochure, kreeg ze  's avonds een telefoontje van de directeur dat het theater per direct gesloten werd en alle medewerkers thuis verder moesten werken voorzover dat ging. En voor zover dat zinnig was. De eerste twee weken kon ze met Zoom en de telefoon heel wat werk verzetten tot ze weer een telefoontje kreeg. Ze hoefde niet meer verder te werken aan de brochure want alles kwam op losse schroeven te staan. Als het zo doorging zou er niet eens een nieuw seizoen komen. De gemeente moest zoveel extra geld ophoesten dat de subsidie voor het theater per direct ingetrokken werd enhet was onduidelijkof ze na de crisis geld voor cultuur over hadden. Zij werd ontslagen en kon bij een speciaal loket WW aanvragen. En niet alleen zijzelf, ook haar vriend die bij een aannemer werkte werd per direct ontslagen. Hij had zich als ZZP-er verhuurd en kon gelukkig bewijzen dat hij het jaar ervoor een goede omzet had gedraaid maar hoe lang zouden die uitkeringen doorgaan?
Hun hele leven werd overhoop gegooid en terwijl ze de eerste weken nog genoten van het samen klussen aan het huis veranderde dat na de ontslagen. Ze werd kribbig, sliep slecht en had voortdurend dromen dat ze uit het huis gezet zouden worden. Wat was er over van hun ideale toekomstbeeld? Ze hadden steeds vaker ruzie over bepaalde uitgaven. Moest er nu wel van die dure verf of nieuw hout voor het schuurtje gekocht worden van hun spaargeld. Dat geld hadden ze straks nodig om te overleven. Het feit dat ze ziek zouden kunnen worden of dat hun ouders zouden kunnen overlijden werd helemaal naar de achtergrond verdreven. Het Coronavirus was alleen nog maar een ellendig iets dat hen hun baan had gekost, hen thuis opgesloten hield en tot deze misère had geleid.

Toen een rechtse club in het dorp een oproep deed op Facebook om te demonstreren tegen de lockdown sloot ze zich daarbij aan. Niet uit overtuiging maar uit pure frustratie. Terwijl ze tussen de demonstranten stond die met bivakmutsen op met honkbalknuppels zwaaiden, vroeg ze zichzelf af hoe ze zo diep had kunnen zinken. Twee maanden geleden had ze nog uitbundig gelachen toen een linkse cabaretier een dergelijke club belachelijk maakte en nu liep ze mee. Ze walgde van zichzelf en de hele situatie.     

Zonder internet zijn we nergens

Gisteren het abonnement op Eutelsat, internet via de satelliet, opgehoogd van 10 naar 50 MB's. Na een week waren de MB's op en werd het internet zo traag dat je je brood mee kon nemen als je iets wilde downloaden. Ik heb een nieuwe klus gekregen voor informatie op een website dus ook daarvoor zijn extra MB's noodzakelijk. Daarnaast merken we hoezeer we hier afhankelijk zijn van al het nieuws dat verspreid wordt, al dan niet waar. Door de ophoging van MB's wordt het nu ook mogelijk om naar video's te kijken, daarvoor was dat onmogelijk. Dus oude Uitzendig Gemist opnames. Een heleboel programma's zijn hier niet te bekijken zijn omdat we niet in Nederland zitten maar gelukkig doet de VPRO er niet zo moeilijk over en kunnen we die uitzendingen wel bekijken. Met name de commerciële omroepen schermen hun programma's af voor het buitenland. En Arte kunnen we dan weer niet bekijken omdat we geen Fransen zijn. Overigens missen we de TV hier niet. 's Avonds zitten we tot een uur of tien buiten, zonder de druk om het 8 uur journaal te zien waar we in Nederland meestal naar keken. En zappend op de bank keek je daarna verveeld eventueel naar een film, al was er vaak maar heel weinig te zien waar geen reclame doorheen kwam waardoor de film uren duurde.

De enige 'reclame' op de radiozender France Musique is de waarschuwing dat je, als je ziek bent, verkouden of hoest, binnen moet blijven. Bij ernstige ademhalingsproblemen 015 bellen, alhoewel ik denk dat dat niet gaat met onze mobiele telefoons. Maar tot dusver hebben we niet hoeven te bellen en ons laatste contact met mensen is anderhalve week geleden. De boodschap wordt ieder uur met een sombere stem herhaald dus die kennen we uit ons hoofd: "Le virus est toujours là. Quand vous êtes malade ....."

Ik herinner me dat we vroeger (1992 of zo) op nieuwjaarsdag met de kinderen de berg op moesten om onze ouders te bellen. Hier hadden we te weinig bereik. Nu kun je hier beter bellen dan in ons huis in Nederland want daar is de zendmast ver weg en het is een dun bevolkt gebied, dus geen noodzaak voor extra masten.
Verder weinig nieuws, de rozen gaan bloeien en ruiken heerlijk. Ad is bezig met extra zijbalken in het dak, ik doe de laatste controles van Portals II en de webpagina's in Word Press. En iedere morgen krijgen we knuffels van Brenda en Bob met vanmorgen een roodborstje. Gauw downloaden, nu kan het!

Frankrijk zonder knutjes

Gisteren 7 miljoen mensen naar de toespraak van Rutte gekeken. Dat zegt wel hoe iedereen zit te snakken naar meer ruimte. Maar totdat er een medicijn of antivirus is gevonden zal het maar mondjesmaat zijn. Hier in Frankrijk wordt alles komende maandag ook iets soepeler en mag je je  in een straal van 100 kilometer bewegen, zonder een attestation. We moeten even uitzoeken hoe we kunnen bewijzen waar we wonen in Frankrijk omdat het niet in ons rijbewijs etc. staat. Ik hoop dat we hier ergens een kopie van de koopakte hebben.
Verder weinig nieuws hier behalve dat het zomers warm is dus een duik in het koude zwembad is zeer welkom. En thuis zijn de knutjes er weer dus dat is altijd even doorbijten tot de langste dag. Voor de mensen die het niet kennen: knutjes zijn hele kleine muggetjes die uit de Botshol komen. Ze komen overal doorheen, gelukkig zitten ze niet binnen maar je kunt niet in de tuin werken. Ik zeker niet want ik krijg grote bulten die overigens weer snel verdwijnen als ik niet krab. Je wordt opgegeten door die krengen, vooral als het heerlijk weer is om buiten te zitten en te eten. Dat is bijna niet te doen, ook niet met wierook en/of lavendel. Sterkte daar!

Hier een foto van gisteravond toen we nog tot laat buiten zaten (zonder knutjes). Venus laat zich prachtig zien.

Sociaal met jezelf

Gisteren meer dan tien baantjes in het koude water (15 graden) gezwommen en daarna heerlijk opgewarmd in de zon. Het verwarmingssysteem van Ad werkt wel maar niet genoeg om de temperatuur flink omhoog te brengen. Als de pomp net aangaat is het water 30 graden maar daarna loopt het terug tot 19. Als ik naar de hoek ga waar het opgewarmde water naar binnen gepompt wordt voel ik wel verschil maar toch niet zo dat je denkt: lekker warm.
Verder is het hier iedere dag min of meer hetzelfde. We zien niemand, kijken naar de roofvogels (raven, buizerds, zwarte wouw) en luisteren naar de burlende herten. Menigeen is stik jaloers op ons maar na meer dan twee maanden lijkt het me heel gezellig om met de kinderen aan tafel te praten, glaasje te drinken en te eten. Sociaal zijn met meer dan onszelf.
Het werk houdt mij en Ad wel bezig zodat er geen verveling komt, dat lijkt me heel erg als je niet weet wat je moet gaan doen. Ads project is het dak, mijn project het boek Portals II van Didi.
Verder slapen we lang. Om 11 - 12 uur naar bed en om 9 uur opstaan, dat zijn lange nachten. Maar door de stilte lukt dat slapen wonderdwel. Zelfs als we door uilen midden in de nacht gewekt worden, draaien we ons om en slapen weer in. Een heel verschil met Nederland waar ik urenlang wakker kon liggen als er een scooter met een knallende uitlaat langs was gereden. Of zou dat de ergernis zijn die je niet bij een uil voelt.

Vanmorgen tijdens het koffiedrinken buiten zagen we voor het eerst in weken een vliegtuig. Bijna met verwondering volgden we de witte vogel tot hij uit het zicht verdween. Hij vloog te hoog om geluid te maken. Ik denk dat dit de eerste keer is geweest dat we met zoveel belangstelling naar een vliegtuig hebben gekeken. Alles is anders geworden.

Deze uiltjes heeft  zus Tineke vorig jaar gemaakt voor de Vision Quest.

Rot slakken

De slakken in Frankrijk zijn even erg, misschien nog wel erger dan in Nederland. Mijn sla groeide voortreffelijk en we hoopten er van te kunnen eten voor de terugkeer. In een nacht alles weg, enkele groene sprietjes hebben ze overgelaten. De snijbiet vinden ze minder lekker dus die is er nog maar ook de basilicum moest er aan geloven. Dit is dus het einde van de droom om een groentetuin in Frankrijk te beginnen. Want als we weg zijn komen de everzwijnen en die ploegen alles om. Dan vind je niet eens meer de plek waar alles stond terug.

Zoals iedereen weet die ons kent, is een opgeruimd erf niet een van onze belangrijke doelen. Gevolg was in Nederland  een opstapeling van spullen, brandhout, ijzer en onderdelen die misschien nog ooit eens van pas kunnen komen. Het feit dat we zoveel plek hebben maakt dat mogelijk maar het werd wel erg vol. Een verommeld erf heeft grote voordelen voor vogels, egels en andere beesten maar als er een nieuwe wind gaat waaien gaat alles op de schop. Dat is wat er gebeurt nu Quirinus in het achterste deel van de boerderij gaat wonen en aan het inbouwen is. Samen met Nicola, Caatje en Ewout wordt de hele tuin verfraaid en opgeruimd. Wij kijken er naar van een afstand en denken dat het goed is dat we er niet bovenop zitten zodat we ons er niet mee kunnen bemoeien. Op deze manier kunnen ze samen echt doen wat ze willen, zonder onze inmenging (en afremming). En het resultaat zal zijn dat het erf minder verommeld zal worden en een stuk opgeruimder. Ik had het niet voor elkaar gekregen als ik zie wat ze allemaal doen. Chapeau!

Gisteren in de zon koffie gedronken. Het was al te warm om rustig te blijven zitten, al boven de 30 graden. Maar wel heerlijk om vitamine D op te doen en te genieten van het zwembad.
Maar als je de foto ziet is het in Nederland ook goed te doen.

Verhaal in 40 afleveringen 34: Als je haar maar goed zit

De grote boerderijkip zit in de pan. Heel vreemd dat de kop er nog aan zit, die heeft Ad er afgehakt want die wil ik niet in de pan hebben. Zouden de Fransen daar ook iets van eten? Ik kook alles even en snij daarna de poten er af die vanavond op de BBQ gaan. Als de bouillon klaar is gaat het vlees en de helft in de vriezer voor volgende week. Zo probeer ik iedere dag iets anders op tafel te zetten. Gisteren heerlijke geitenkaas uit de oven met verse sla van de buurman. En vooraf meloen met rauwe ham. De dag ervoor merlot, vis met nieuwe aardappeltjes. De dag daarvoor een guiche met artisjokharten. Veel vegetarisch maar erg lekker met verse of ingevroren Franse producten.

Het raampje van Ad is klaar, nu kan hij met de afwerking gaan beginnen. Zoals je op de foto kunt zien moet een groot deel van het dak boven de deur opnieuw met leien worden bedekt nadat er planken op getimmerd zijn.
Gisteren een app gekregen dat  met de aankondiging dat de lockdown, die sinds 17 maart geldt in Frankrijk, vanaf 11 mei geleidelijk wordt afgebouwd maar de noodtoestand wordt verlengd tot 23 juli. De Franse premier Philippe benadrukte dat de lockdown en de noodtoestand niet hetzelfde zijn maar wat het voor consequenties zal hebben voor ons is nog onduidelijk.

Een van de zaken die mensen op dit moment als probleem ervaren is het feit dat ze niet naar de kapper kunnen gaan. Waarschijnlijk gaan de kappers binnenkort weer open en kunnen de Coronakapsels onderhanden genomen worden. Veel mensen schijnen aan videoconferencing mee te doen terwijl ze in een jasje/dasje/vestje zitten met onder de tafel hun pyjamabroek of onderbroek. Maar het kapsel is natuurlijk wel te zien en dat moet goed zitten.
Adrienne werkte al jaren als thuiskapster en had een goedlopend bedrijfje met veel vaste klanten. Door de crisis was dat helemaal stil komen te liggen en ze vroeg zich af hoe ze toch iets voor haar klanten kon betekenen en wat geld kon verdienen. Ze hoorde van diverse kanten dat mensen zelf gingen knippen en bedacht dat dat een idee was. Net als thuisonderwijs, online behandelingen door dokters en psychologen kon ze via het beeldscherm mensen begeleiden bij het knippen.
Haar eerste klant knipte ze al meer dan tien jaar. Ze wist precies wat ze wilde en waar haar zwakke haarplekken zaten. Zo ging het haar van Diana pluizen als het te lang niet geknipt was. Met Skype maakten ze een verbinding  nadat Diana het haar had gewassen en haar dochter José  klaar stond met een schaar. Je eigen haar knippen met behulp van een spiegel was bijna onmogelijk, dat ging altijd fout. Ze moest José eerst moed inspreken want die was doodsbang dat ze het haar van haar moeder zou verpesten.
Adrienne stelde haar gerust. "Je moeder heeft gemakkelijk haar en het groeit altijd weer aan. Dus het is niet zo dat het voor eeuwig verprutst is. We doen geen ingewikkelde dingen, een beetje bijpunten en bijkleuren."
Adrienne had haar oefenhoofd erbij gehaald dat ze nog steeds had uit de tijd dat ze op de kappersvakschool zat. Ze zette er een pruik op en begon met het wegkammen van alle haren naar voren zodat José goed kon zien wat de bedoeling was. Ze haalde een klein plukje terug en dat moest recht afgeknipt worden. Adrienne deed dat niet voor want anders moest ze iedere keer een andere pruik gebruiken. José knipte het eerste stukje  bij haar moeder.
"Prima, en nu gaan we laagje voor laagje terughalen en bijknippen."
Het ging prima. Nadat de achterkant mooi bijgepunt was werd het haar aan de zijkant gefatsoeneerd. Dat was best ingewikkeld en José moest het op haar gevoel doen want hier kon de kapster geen instructies voor geven. Daarna kon het bijkleuren van de uitgroei beginnen. Een half uur later werd het haar gespoeld en waren Diana en José heel tevreden.
"Dat is dan twintig gulden," zei José.
"Nee hoor," zei Diana. "Ik heb met Adrienne afgesproken dat ze tien euro krijgt. Ze moet ons begeleiden en zonder haar hadden we het niet gedaan. Dus er blijft tien euro voor jou over. En als jij nu gaat zitten dan knip ik jou en staan we weer quitte."
José vluchtte de bijkeuken uit. "Ik wacht wel tot de kapper weer open is."

Big brother

Frankrijk is in zones verdeeld met als bedoeling dat er in de groene stukken het  normale leven weer kan beginnen. De rode gebieden rond Parijs en het oosten van Frankrijk zullen nog langer een streng regime houden. Met ca. 23.000 doden is dit land zwaar getroffen terwijl de maatregelen niet zoveel verschillen van de Nederlandse. Zijn de Fransen kwetsbaarder of zijn hier veel meer ouderen die nu sterven? Maar Aveyron, waar wij toe behoren is een groene zone en aan de overkant van de Lot, de Cantal, is het zelfs wit. Dat was te merken toen we vanmorgen naar de apotheek reden. Wederom geen politie gezien terwijl we nu over een grotere weg reden. In het dorp bij de bakker stond een flinke rij buiten te wachten, er mogen niet meer dan drie mensen tegelijk in de winkel. Ook in de apotheek was er een looprichting uitgezet en mochten er maximaal 3 mensen naar binnen. Op de deur een groot bord: pas de masques. We hebben dus nog steeds geen masker kunnen bemachtigen. In mijn tas heb ik een stuk laken dat ik eventueel om kan binden als dat nodig mocht zijn. Bij de apotheek was het geen probleem om zonder recept de pillen voor mijn bloeddruk te krijgen. Ze kijken in de computer, naam en geboortedatum en ze zien waar je verzekerd bent en welke medicijnen je slikt. En voor 4 euro kreeg ik het doosje mee. Aan de ene kant fijn die digitalisering maar ook wel een beetje eng. Zo hebben we op onze telefoon geen alert gekregen van de Nederlandse staat over de Corona maatregelen omdat ze kennelijk automatisch registreren dat je niet in het land bent. Als ik mijn computer opstart en internet op ga, krijg ik Franse aankondigingen over Corona. Veel (ongevraagde) advertenties zijn in het Frans. Big brother is watching us. Ze weten waar we zijn! 

Het weer was de afgelopen twee dagen om depressief van te worden maar dat hebben we maar niet laten gebeuren. De regen kwam met bakken uit de lucht en dat bleef maar voortduren. 

De Dourdou, waar we langs reden, was veranderd in een kolkende rode rivier terwijl het in de zomer een smalstroompje is.  Nu breekt de zon een beetje door en kunnen we weer naar buiten. Dat houdt de moed er in.

Het vuur brandend houden

Een groot verschil tussen Frankrijk en Nederland is het belang van een lekker houtvuurtje in de open haard. Er is verder geen verwarming dus voor de vroege ochtenden en de avonden is het heerlijk om een warmtebron in de kamer te hebben. En als het niet echt nodig is, brandt het vuur ook omdat het gezellig is. Maar voor dat vuur is hout nodig en dat gaat best wel hard nu we hier zo lang zijn. Dat wordt hout verzamelen deze zomer. Nu komen we er niet toe omdat het dak prioriteit heeft en voor mij is houtzagen niets. Geef mij maar de laptop in plaats van de kettingzaag.

Gisternamiddag even naar de oude bovenburen geweest om een homeopatisch middel te brengen. Voordat we iets konden zeggen stonden er  vier stoelen buiten op ruime afstand en werden er glaasjes met pruimen in brandewijn geserveerd. We konden niet weigeren terwijl ik dat eigenlijk liever had gedaan omdat er bij hen iedere dag thuishulp over de vloer komt die ook in verpleeghuizen en bij een heleboel andere bejaarden komt. En daar vallen hier in Frankrijk veel doden. Ze gaven toen we weggingen een stapel kranten en tijdschriften mee en opnieuw een doos eieren. Ik heb alles in de auto laten liggen, hopend dat als er een virus op zit dat het dan verdwijnt na verloop van tijd. Vreemd dat je nu bij het minste of geringste pijntje in je keel of op je borst denkt: 'Oh nee'. Maar dat heb ik al een paar keer gehad zonder dat het doorzet dus een beetje een hypochondrische reactie. Ook het herhaaldelijk 's nachts voelen aan je hoofd of dat wel koel is (geen koorts) en ruiken of de neus nog goed werkt.
Dus ook in grote afzondering ligt het beest op de loer.

Vannacht wakker geworden met een beetje paniek: wat als we allebei ziek worden hier. Dan zijn we ver van alles af, maar ook ver van familie en vrienden. Gelukkig rook ik nog goed en was de temperatuur normaal. Mezelf geruststellend ben ik weer verder gaan slapen.